فیلم Bring Me the Head of Alfredo Garcia 1974

یک مرد و جستجوی او برای معنا به یک اثر کلاسیک از پکنپا تبدیل می‌شود. ال هفه از این که دخترش باردار شده و پدر بچه را ترک کرده، عصبانی است. پس از این که متوجه می‌شود این مرد (آلفردو گارسیا) کیست، یک میلیون دلار به هر کسی که بتواند سر این مرد عاشق‌پیشه را بیاورد، پیشنهاد می‌دهد. در این مسیر، قاتل‌هایی مانند کویل و ساپنسلی،...

یک مرد و جستجوی او برای معنا به یک اثر کلاسیک از پکنپا تبدیل می‌شود. ال هفه از این که دخترش باردار شده و پدر بچه را ترک کرده، عصبانی است. پس از این که متوجه می‌شود این مرد (آلفردو گارسیا) کیست، یک میلیون دلار به هر کسی که بتواند سر این مرد عاشق‌پیشه را بیاورد، پیشنهاد می‌دهد. در این مسیر، قاتل‌هایی مانند کویل و ساپنسلی، بننی و دوست‌دخترش الیتا و تعدادی دیگر از دزدان مکزیکی در حال تعقیب هستند و همه آن‌ها به سمتی می‌روند که بیشتر از آنچه انتظار داشتند، با آن مواجه می‌شوند. این فیلم تنها اثر سم پکنپا است که او احساس می‌کرد بیشترین کنترل را بر روی آن دارد و به نوعی نسخه خود اوست و نه یک کار چیده شده از سوی مدیران مداخله‌گر. اکنون که ۳۴ سال از اکران آن می‌گذرد، هنوز هم به عنوان گواهی بر کار یک کارگردان بزرگ به خوبی ایستاده است. از نظر ظاهری، فیلم ممکن است زشت به نظر برسد، ما با قاتل‌های همجنس‌گرا، دزدی از قبر، تجاوز احتمالی، قتل‌ها و فحشا مواجه هستیم. به طور خلاصه، این فیلم پر از ویژگی‌های پکنپا است. اما تصور این که این فیلم از نظر موضوعی غنی نیست، نادرست است، زیرا سفر بننی، قهرمان اصلی ما، جستجوی معنا است. او یک بازنده است، اما در این مسیر به دنبال نه تنها ثروت، بلکه احترام و عشق نیز هست. این یک مسیر خونین است، اما عمق زیادی دارد و با طنز خاص پکنپا به پایان خونین و پیروزمندانه‌اش می‌رسد. وارن اوتس به خاطر سال‌ها کار عالی‌اش با پکنپا، نقش اصلی بننی را دریافت می‌کند و با دو دست آن را به خوبی ایفا می‌کند و نمایش فوق‌العاده‌ای ارائه می‌دهد که حزن و شادابی را به آسانی ترکیب می‌کند. فیلم «سر آلفردو گارسیا را بیاور» دارای کیفیتی خشن است؛ چه از نظر خشونت و چه از نظر غم شخصیت‌ها. اما چیزی که برای من غیرقابل انکار است، این است که خشونت آن در زیبایی پکنپا پنهان شده است. ۹/۱۰ برخی از آثار پکنپا ماه‌ها در لیست تماشا من بودند و در یک زیرپوشه قرار داشتند. از میان انتخاب‌های «سگ‌های کاه» و «صلیب آهن»، این عنوان را انتخاب کردم، زیرا ایده سفر به مکزیک با یک قهرمان خشن برایم جذاب بود؛ در حالی که با خشونت‌های پراکنده و افکار یک ولگرد به دنبال ثروتش روبرو می‌شویم. این فیلم احساسات مختلطی در من ایجاد کرد. من از مسیر بننی لذت بردم و دیدم که شخصیت او در آرزوی خروج از خیابان فساد ثابت‌قدم است، اما چندان به همراهش اهمیت ندادم. هرچند به دینامیک رابطه آن‌ها احترام می‌گذارم و درک می‌کنم که هر دو به یکدیگر عشق ندارند، اما شیمی و دیالوگ‌های آن‌ها در برخی قسمت‌ها برایم چندان جذاب نبود. در واقع، وقتی این رابطه به طور ناگهانی به پایان رسید، نسبت به آن خوشحال بودم. علاوه بر این، مشکلات عمده‌ای در صدا وجود داشت که در برخی مواقع باعث می‌شد نتوانم به طور کامل در سفر غرق شوم. گاهی احساس می‌کردم در حال تماشای یک کاریکاتور از یک فیلم دهه ۷۰ هستم و نه در یک ماجرای نوآر خشن. اما در کل، فیلمی لذت‌بخش بود که تأثیر خود را بر جای گذاشت. من همیشه از تماشای شخصیت‌های ناپخته که در شرایطی خارج از مسیرهای عادی خود حرکت می‌کنند و سپس می‌بینم چگونه با انفجار ناگزیر مقابله می‌کنند، لذت می‌برم. از آنچه بعداً خواندم، این فیلم به نوعی زندگی کارگردان را در زمان فیلم‌برداری به تصویر کشیده است؛ برخورد با شیاطین مختلف ناشی از الکل. آن خامی قطعاً مشهود است، همان‌طور که نقص‌های اجتناب‌ناپذیر در اجرای این فیلم نیز قابل مشاهده است.