فیلم Proof 2005

ریویو فیلم "Proof" ریاضی یک علم دقیق است و اثبات ریاضی نشان‌دهنده این دقت است. براساس نظرات کسانی که آن را مطالعه می‌کنند، ریاضی می‌تواند زیبا باشد؛ حتی یک فرم هنری. در این معنا، فیلم "Proof" به خوبی عنوان‌گذاری شده است، زیرا ریاضیات با متافیزیک، شعر و حتی ایمان تداخل دارد. فیلم "Proof" به خوبی با شخصیت‌های خود آشنا است و از این آشنایی به خوبی استفاده...

ریویو فیلم "Proof" ریاضی یک علم دقیق است و اثبات ریاضی نشان‌دهنده این دقت است. براساس نظرات کسانی که آن را مطالعه می‌کنند، ریاضی می‌تواند زیبا باشد؛ حتی یک فرم هنری. در این معنا، فیلم "Proof" به خوبی عنوان‌گذاری شده است، زیرا ریاضیات با متافیزیک، شعر و حتی ایمان تداخل دارد. فیلم "Proof" به خوبی با شخصیت‌های خود آشنا است و از این آشنایی به خوبی استفاده می‌کند. به عنوان مثال، یکی از شخصیت‌ها و دوستانش در دپارتمان ریاضی یک گروه موسیقی دارند و یکی از آهنگ‌هایشان به نام "i" است که به عدد خیالی اشاره دارد؛ "آن‌ها فقط می‌ایستند و برای سه دقیقه هیچ چیزی نمی‌نوازند." اما در عین حال، فیلم در برخی مواقع فرض می‌کند که مخاطب اطلاعات کافی ندارد و این موضوع گاهی به توضیحات awkward منجر می‌شود. به عنوان مثال، من نمی‌دانستم عدد اول ژرمن چیست، اما شخصیت‌ها می‌دانند و یکی از آن‌ها به دیگری توضیح می‌دهد. به جز این موضوع، کارگردان جان مادن واقعاً در این فیلم خوش شانس بوده است – که نمی‌گویم او هیچ نقشی در موفقیت این اثر نداشته است؛ علاوه بر اینکه این فیلم بر اساس نمایشی برنده جایزه پولیتزر ساخته شده، وقتی فقط چهار شخصیت داشته باشید و سه نفر از آن‌ها توسط هاپکینز، گیلنhaal و پالترو بازی شوند، نمی‌توانید اشتباه کنید. این فیلم به طور مختصر ویژگی‌های شخصیت اصلی خود را به تصویر می‌کشد. گاهی اوقات این فیلم قوی و در مواقعی دیگر نامنظم است. داستان درباره "کاترین" (گوینت پالترو) است که به همراه خواهرش "کلر" (هوپ دیویس) دختران ریاضی‌دان مشهور "رابرت" (سر آنتونی هاپکینز) هستند. او به طور بالینی دچار وسواس نسبت به کارش بود و در حال نوشتن اثباتی بود که تفکر در جامعه علمی را به شدت تغییر خواهد داد. اما او اکنون مرده و به نظر می‌رسد که مصمم است زندگی دخترش (پالترو) را "تعقیب" کند؛ دختری که خود در مرز باریکی بین واقعیت و خیال حرکت می‌کند. اوضاع زمانی پیچیده‌تر می‌شود که یکی از بهترین دانش‌آموزانش "هال" (جیک گیلنhaal) از خواهرها می‌خواهد تا به مدارک پدر مرحومشان نگاهی بیندازند و چیزی با اهمیت monumental را کشف می‌کند. حالا این نوشته متعلق به چه کسی است - پدر یا فرزند یا هر دو؟ با افزایش تنش بین دو خواهر، ثبات روانی آن‌ها و رابطه‌شان به شدت تحت فشار قرار می‌گیرد، در حالی که "هال" (که اکنون دوست‌پسر "کاترین" است) به طور گیج‌کننده‌ای به اوضاع نگاه می‌کند و نمی‌داند چه کار کند؛ زیرا روایت با فلاش‌بک‌های خانوادگی تاریخی به شدت در هم آمیخته می‌شود. پالترو به خوبی از پس نقشی که باید دشوار باشد برمی‌آید و دیویس نیز به خوبی به عنوان خواهر مهربان که وسواس تمام‌عیار خواهر و پدرش را ندارد، عمل می‌کند. برخی از صحنه‌ها بین این دو به خوبی نشان می‌دهد که چگونه ناامیدی‌ها در حال افزایش است، زیرا "کاترین" به نظر می‌رسد در حال سقوط به سمت افسردگی است. گیلنhaal نقش زیادی برای بازی ندارد و بیشتر به عنوان یک چهره جذاب به نظر می‌رسد و با مداخله‌های گاه و بی‌گاه سر آنتونی، چیزی به داستان اضافه نمی‌شود. در واقع، فیلم به شدت به جنبه‌های احساسی شخصیت‌ها وابسته است و در ارائه دلایل وسواس آن‌ها موفق نیست. این اثبات چیست و چه معنایی برای مردم عادی دارد - سؤالی که "کلر" نیز به کرات می‌پرسد.