فیلم Ironclad 2011

فیلمی درباره یک واقعیت تاریخی که سرگرم‌کننده است، اما چندان دقیق نیست. در سال 1215، در طول جنگ اول بارون‌ها که پس از یک شورش و امضای مگنا کارتا رخ داد، پادشاه جان انگلستان مجبور شد به قلعه روچستر که نقطه‌ای استراتژیک در قلمرو او بود، محاصره کند. این قلعه در آن زمان به دست بارون‌هایی افتاده بود که علیه او شورش کرده بودند. آنچه فیلم...

فیلمی درباره یک واقعیت تاریخی که سرگرم‌کننده است، اما چندان دقیق نیست. در سال 1215، در طول جنگ اول بارون‌ها که پس از یک شورش و امضای مگنا کارتا رخ داد، پادشاه جان انگلستان مجبور شد به قلعه روچستر که نقطه‌ای استراتژیک در قلمرو او بود، محاصره کند. این قلعه در آن زمان به دست بارون‌هایی افتاده بود که علیه او شورش کرده بودند. آنچه فیلم تلاش می‌کند نشان دهد، همین محاصره است و داستان خوبی را در اطراف آن روایت می‌کند. با توجه به اینکه این واقعیت تاریخی نسبتاً شناخته شده است (حداقل برای کسانی که تاریخ انگلستان را مطالعه کرده‌اند)، فکر می‌کنم صحبت کردن درباره آن مانعی ندارد. البته، فیلمی مانند این مستند نیست، اما هر چه دقیق‌تر باشد، بهتر است. و این فیلم با وجود تلاشش، در به تصویر کشیدن لحظه تاریخی چندان دقیق نیست. درست است که محاصره روچستر نقطه عطفی در این جنگ بود و قلعه توسط نیرویی به مراتب کمتر از نیروی مهاجم دفاع می‌شد. اما محاصره تنها چند هفته طول کشید در حالی که فیلم نشان می‌دهد که ماه‌ها سپری شده است. همانطور که فیلم نشان می‌دهد، قلعه توسط یک مین هدف قرار گرفت. این صحیح است، اما قبل از آن، نیروهای پادشاه همین کار را با دیوار خارجی انجام دادند و هیچ‌یک از این عملیات‌ها با سوزاندن ده‌ها خوک زنده انجام نشد! و اگرچه فیلم قلعه را در دشت‌ای ایزوله نشان می‌دهد، حقیقت این است که روچستر در آن زمان شهری با اندازه قابل توجه بود و حتی یک کلیسا داشت که بعداً توسط نیروهای پادشاه غارت و به اصطبل تبدیل شد. در پایان محاصره، ده‌ها تن زنده ماندند (از جمله ویلیام دابینی) و با وجود اینکه مجازات شدند، حقیقت این است که جان آنها را massacred نکرد. درباره مشارکت تامپلارها، من تردید دارم. درست است که آنها در پادشاهی انگلستان فعال بودند، اما چیزی نخوانده‌ام که نشان دهد در این درگیری شرکت داشتند. همچنین می‌توانم اطمینان دهم که آنها به شکلی که در فیلم نشان داده شده، لباس نمی‌پوشیدند. با این حال، با گفتن این موارد، فکر می‌کنم توانستم برخی از تفاوت‌ها میان حقیقت تاریخی و تصویرسازی انجام شده در فیلم را بدون لو دادن داستان بیان کنم. بهترین ویژگی این فیلم صحنه‌های اکشن آن است. با وجود عدم واقع‌گرایی، نبردها به اندازه کافی چشمگیر هستند تا فیلم را تماشایی کنند و به طرفداران این ژانر آنچه را که دوست دارند، بدهند: نبردها بسیار formidable به نظر می‌رسند و ضربات شمشیر مردان را مانند پودینگ نصف می‌کنند. حمله با منجنیق نیز جذاب است، هرچند که شلیک‌ها تقریباً اثر گلوله‌های توپخانه‌ای انفجاری را دارند که برای یک تاریخ‌نگار مضحک است. فیلمبرداری بسیار خوب است، وسایل، لباس‌ها و صحنه‌ها کار خود را به خوبی انجام می‌دهند، حتی اگر از نظر تاریخی دقیق نباشند، و موسیقی متن حسی حماسی و دلنشین دارد که با فیلم هماهنگ است. در یک لحظه، فیلم به یادم آورد “300”، اما در اینجا آنها فقط با شورت نمی‌جنگند. نقطه قوت دیگر این فیلم، عملکرد فوق‌العاده پل جیاماتی در نقش پادشاه جان خیانتکار و سادیستی است. او بازیگری است که به او علاقه خاصی دارم و استعدادش را می‌شناسم. با وجود اینکه شخصیتی را بازی می‌کند که شایسته تنفر است، این کار را با شکوه بسیار انجام می‌دهد و از اشتباه تبدیل کردن شخصیت به یک خون‌خواه بی‌هدف پرهیز می‌کند. جیمز پیورفوی و برایان ککس سعی می‌کنند به سطح او برسند و حداقل ککس موفق می‌شود. پیورفوی چندان موفق نبود: شخصیت او هرگز بیشتر از یک نگهبان تنها نیست، یک "بتمن" بر روی اسب که در آخرین لحظه وقتی همه چیز به نظر از دست رفته می‌آید، روز را نجات می‌دهد. کیت مارا البته، دختر خسته روز است و به طور حتم به یکی از قهرمان‌ها علاقه‌مند خواهد شد. دریک جاکوبی هم تلاشی می‌کند، اما نقش او چندان جالب نیست.