فیلم CODA 2021

اگر از خواندن نقدهای بدون اسپویل من لذت می‌برید، لطفاً وبلاگ من را دنبال کنید. من می‌دانم که ساندنس یکی از جشنواره‌هایی است که ده‌ها فیلم تأثیرگذار و چشمگیر از نویسنده-کارگردان‌هایی را به نمایش می‌گذارد که واقعاً خود را در هنر فیلم‌سازی و داستان‌گویی غرق می‌کنند. من انتظار داشتم که با بسیاری از فیلم‌هایی که هیچ اطلاعی از آن‌ها نداشتم یا با بازیگران و کارگردانانشان آشنا...

اگر از خواندن نقدهای بدون اسپویل من لذت می‌برید، لطفاً وبلاگ من را دنبال کنید. من می‌دانم که ساندنس یکی از جشنواره‌هایی است که ده‌ها فیلم تأثیرگذار و چشمگیر از نویسنده-کارگردان‌هایی را به نمایش می‌گذارد که واقعاً خود را در هنر فیلم‌سازی و داستان‌گویی غرق می‌کنند. من انتظار داشتم که با بسیاری از فیلم‌هایی که هیچ اطلاعی از آن‌ها نداشتم یا با بازیگران و کارگردانانشان آشنا نبودم، شگفت‌زده شوم. انتظار داشتم برخی از فیلم‌ها به قدری بر من تأثیر عاطفی بگذارند که آن‌ها را تا پایان سال در قلبم نگه دارم. با این حال، اصلاً تصور نمی‌کردم که اولین فیلمی که می‌بینم، رقیبی جدی برای فیلم مورد علاقه‌ام در کل جشنواره باشد. «کودا» (فرزند بزرگسالان ناشنوا) اولین فیلمی است که از سیان هدر می‌بینم و بعد از این جلسه، نمی‌توانم منتظر بمانم تا ببینم او تا کنون چه کرده و در آینده چه خواهد کرد. داستان جالب این فیلم از طریق یک روایت عاطفی بسیار بیشتر از آنچه که انتظار داشتم، به تصویر کشیده شده است. از داستان‌گویی بصری غنی تا استفاده استثنایی از زبان اشاره، هدر توانسته چیزی منحصر به فرد و عمیقاً مهم را به مخاطب و جامعه امروز منتقل کند. جهان سال گذشته خوش‌شانس بود که «صدای فلزی» را دریافت کرد و «کودا» پیام اساسی را تقویت می‌کند که ناشنوایی نباید به عنوان یک ناتوانی بزرگ یا یک مانع وحشتناک دیده شود. این فیلم به‌طرز هوشمندانه‌ای از طریق فیلمنامه بی‌نقصش بیان می‌کند که داشتن نوعی "محدودیت" به‌طور خودکار کسی را به عنوان فردی عجیب یا متفاوت معرفی نمی‌کند و همچنین نشان نمی‌دهد که اعضای خانواده نسبت به یکدیگر کمتر یا بیشتر از خانواده‌های "عادی" محبت دارند. به جز یک رابطه عاشقانه نسبتاً کم‌اهمیت که در آن شخصیت اصلی حضور دارد (که می‌توانست موضوعی کاملاً متفاوت، غیرضروری و حتی حواس‌پرت‌کن در موضوعات مرکزی و حیاتی فیلم باشد)، من به شدت در هر داستانک سرمایه‌گذاری شدم. در واقع، من هر تعامل درون خانواده ناشنوا را جذاب‌تر و گیرا‌تر از هر گفتگوی دیگری در فیلم می‌یابم و این بیشتر به دلیل بازی‌های فوق‌العاده بازیگران است. در پایان، دنیل دورانت (لئو روسی، برادر) و مارلی مایتلین (جکی روسی، مادر) به عنوان شخصیت‌های مکمل عالی هستند، اما تروی کاتسور (فرانک روسی، پدر) و اوژنيو دربز (برناردو ویلاوبوس، معلم موسیقی) واقعاً من را با نمایش‌های عاطفی‌شان به اشک انداختند. من می‌توانم تعهد فوق‌العاده آن‌ها به نقش‌هایشان را احساس کنم و خوشحالم که برناردو ویلاوبوس فقط یک بزرگسال کلیشه‌ای و هیستریک نیست. با این حال، بزرگ‌ترین تحسین من به چسب قدرتمندی تعلق دارد که همه چیز را در کنار هم نگه می‌دارد و کل فیلم را به سطح دیگری ارتقا می‌دهد: امیلیا جونز به عنوان تنها عضو شنوا خانواده، روبی روسی. اول از همه، من عاشق موسیقی هستم و پنتاتونیکس واقعاً گروه مورد علاقه‌ام است، بنابراین شنیدن صدای فوق‌العاده آن‌ها در کنار هم همیشه یک امتیاز بزرگ برای «کودا» در نقد من خواهد بود. با این حال، نه تنها صدای جونز دلپذیر و دلگرم‌کننده است، بلکه بازی او همه چیزهایی را که یک بازیگر برای دریافت نامزدی‌های بازیگری نیاز دارد، در خود دارد. نمی‌توانم به خاطر بیاورم که آخرین باری که به یک شخصیت به این شدت عاطفی وابسته بودم، کی بود و جونز قطعاً دلیل اصلی آن است. در پایان، تحسین نهایی برای کار دوربین بصری و جذاب پائولا هیدوبرو و ماریوس دو ویریس که نمره‌ای لطیف اما مؤثر برای فیلم ساخته است و حدس می‌زنم در انتخاب آهنگ‌ها نقش داشته است. به هر حال، کار فوق‌العاده‌ای انجام داده‌اند. «کودا» ممکن است به عنوان فیلم مورد علاقه‌ام در نوزدهمین دوره جشنواره فیلم ساندنس ۲۰۲۱ به پایان برسد و بدون شک به یک فیلم ضروری برای تماشا تبدیل خواهد شد وقتی که در سطح جهانی در دسترس قرار گیرد. سیان هدر کارگردانی بی‌نقص و فیلمنامه‌ای زیبا را ارائه می‌دهد که پر از لحظات عاطفی قوی است که من را در چهل و پنج دقیقه پایانی به اشک انداخت. با پیام آموزشی و معنادار در مورد جامعه ناشنوا و آنچه که جامعه ما به عنوان ناتوانی تأثیرگذار می‌بیند، داستان‌گویی بصری خاص و تعاملات جذاب درون خانواده ناشنوا به طرز فوق‌العاده‌ای جذاب است و کل اثر را به شدت ارتقا می‌دهد. با کمک بازی‌های صمیمی و واقعی از سوی بازیگران مکمل (به‌ویژه تروی کاتسور و اوژنيو دربز)، امیلیا جونز یکی از بهترین بازی‌های زنانه‌ام را در مدت زمان طولانی به نمایش می‌گذارد. این فیلمی است که اشک را به چشم می‌آورد و فکر می‌کنم امیدوارم مخاطبان در سرتاسر جهان را تسخیر کند. امتیاز: A نمی‌توانم به هیچ فردی فکر کنم که به او «کودا»، فیلمی شاداب و عاطفی غنی از نویسنده/کارگردان سیان هدر را توصیه نکنم. این فیلم محبوب یکی از اولین جواهرات واقعی است که امسال در جشنواره فیلم ساندنس به نمایش درآمد و من هنوز ساعت‌ها بعد بر روی موج احساسات خوب آن سوار هستم. نوجوان بودن به اندازه کافی سخت است، اما تلاش کنید که روبی (امیلیا جونز) باشید. این دختر ۱۷ ساله تنها عضو شنوا یک خانواده ناشنوا است و بیشتر اوقات خود را در حال کار بر روی قایق ماهیگیری والدینش (مارلی مایتلین، تروی کاتسور) به همراه برادر بزرگترش، لئو (دانیل دورانت) و به عنوان مترجم زبان اشاره آن‌ها می‌گذرانید. روبی مسئولیت‌های خانوادگی، کارهای مدرسه و یک علاقه جدید به باشگاه گروه‌خوانی دبیرستانش (و شریک دوئت خوش قیافه‌اش، مایلز (فردیا والش-پلو)) را همزمان مدیریت می‌کند. وقتی معلم موسیقی‌اش (اوژنيو دربز) چیزی خاص در صدای روبی می‌شنود، او را تشویق می‌کند تا به زندگی فراتر از ماهیگیری فکر کند و در پذیرش به یک مدرسه موسیقی معتبر حمایت کند. این به‌طور ناعادلانه مسئولیت خانواده را بر دوش روبی می‌گذارد و او باید بین حفظ خانواده و دنبال کردن رویاهایش انتخاب کند. این داستان بسیار خنده‌دار و بسیار صادقانه جذابیت جهانی دارد، با بازی‌های جذاب و یک خانواده دوست‌داشتنی که می‌خواهید زمان بیشتری را با آن‌ها بگذرانید. کاتسور و مایتلین به عنوان والدین پرشور روبی فوق‌العاده هستند و دربز جذابیت واقعی را به نقش خود به عنوان مربی جوان می‌آورد. این فیلم شامل سه بازیگر ناشنوا است، بنابراین بسیاری از دیالوگ‌ها با زبان اشاره بیان می‌شود و همه چیز در مورد آن به طور طبیعی احساس می‌شود. این فیلم در شکستن کلیشه‌های مربوط به افراد ناشنوا بسیار مؤثر است و این جای تقدیر دارد. هدر فیلمی خلق کرده است که پر از بینش، دیالوگ‌های تازه و صریح و یک گروه کاملاً توسعه‌یافته از شخصیت‌ها است که همه به روایت داستانی قوی کمک می‌کند. این نه تنها یک داستان بلوغ برای روبی است، بلکه برای خانواده‌اش نیز همین‌طور است. آن‌ها چهار نفر با ناامیدی‌هایی که زندگی برایشان به ارمغان می‌آورد، دست و پنجه نرم می‌کنند و امیدوارند با هم کار کنند تا از این شرایط به‌عنوان فرصتی برای قوی‌تر شدن استفاده کنند. «کودا» فیلمی واقعاً خاص درباره حمایت بی‌قید و شرط، عشق بدون قید و شرط و معنای خانواده است.