فیلم Somewhere in Time 1980

فیلمی فراموش‌شده که شایسته بازبینی است، حتی با تمام نقص‌هایش. شخصاً از این فیلم خوشم آمد. این یکی از آن فیلم‌هایی است که به سرعت به فراموشی سپرده شد و این به نظرم ناعادلانه است: این فیلم بسیار بهتر از بسیاری از تولیدات گران‌قیمت و تبلیغ‌شده است، هرچند که مشکلات جدی دارد که در موردشان صحبت خواهم کرد. شاید تعداد بسیار کمی، به جز تهیه‌کنندگان و...

فیلمی فراموش‌شده که شایسته بازبینی است، حتی با تمام نقص‌هایش. شخصاً از این فیلم خوشم آمد. این یکی از آن فیلم‌هایی است که به سرعت به فراموشی سپرده شد و این به نظرم ناعادلانه است: این فیلم بسیار بهتر از بسیاری از تولیدات گران‌قیمت و تبلیغ‌شده است، هرچند که مشکلات جدی دارد که در موردشان صحبت خواهم کرد. شاید تعداد بسیار کمی، به جز تهیه‌کنندگان و بازیگران، واقعاً به این فیلم باور داشتند: این فیلم توجه زیادی از سوی استودیوها و سینماها جلب نکرد و در آسیا موفقیت بزرگی کسب کرد، اما در ایالات متحده به تمسخر گرفته شد و به نظر می‌رسد اروپا نیز آن را نادیده گرفته است. این فیلم یک بازیگر خوب، اما کوچک دارد: کریستوفر ریور هنوز از موفقیت «سوپرمن» بهره‌مند بود، اما این مانع نشد که او تلاش زیادی برای این کار کوچک انجام دهد. این بازیگر یک قهرمان محکم است و کار او یکی از عوامل پیش‌برنده و کیفیت‌دهنده به فیلم است. در کنار او، جین سیمور شیک و هنوز نسبتاً جوان را می‌بینیم که در نمایشی پر از وقار، شیمی عالی را با ریور برقرار می‌کند. کریستوفر پلامر کمتر خوش شانس بود: این بازیگر که اعتبار و استعدادش غیرقابل انکار است، شخصیتی کلیشه‌ای و کاملاً مصنوعی دریافت کرد، زیرا وجود یک شرور برای داستان ضروری بود و باید کسی می‌بود که شایسته نفرت ما باشد. این ما را به بحث درباره فیلمنامه می‌کشاند که هم مزایایی دارد و هم معایبی: داستان بر پایه یک عشق کمی عرفانی بین ریچارد کالیئر، یک نمایشنامه‌نویس مدرن، و الیز مک‌کنا، یک بازیگر جوان و موفق از گذشته، بنا شده است. درست در ابتدای فیلم، آن‌ها زمانی که او، که اکنون پیر شده، ساعتی به او هدیه می‌دهد و چند کلمه کوتاه و مرموز به او می‌گوید، ملاقات می‌کنند. هشت سال بعد، او به یک زن جوان در سال 1912 در اتاقی در یک هتل قدیمی جذب می‌شود و هویت او را کشف می‌کند. سپس تصمیم می‌گیرد با استفاده از خودهیپنوتیزم به گذشته برود و او را پیدا کند. بنابراین، فیلمنامه نوعی عشق در نگاه اول را ایجاد می‌کند که در آن شیء عشق یک عکس از کسی است که مدت‌ها پیش از دنیا رفته و هرگز او را ملاقات نکرده‌ای. فقط ایده خود به نظر عجیب می‌رسد و اوضاع بهتر نمی‌شود زمانی که سفر در زمان و مفاهیم بازگشت و خودهیپنوتیزم معرفی می‌شوند که تنها افراد «عصر جدید» واقعاً آن را به نوعی ارزشمند می‌دانند. شاید بهتر بود که از طریق زمان «سنتی» با استفاده از یک ماشین، پورتال یا «کرم‌چاله» سفر می‌کردند. از نظر فنی، فیلم به خاطر انتخاب مکان فیلمبرداری (هتل هنوز وجود دارد و می‌توان از آن بازدید کرد) و طراحی دکورها و لباس‌ها، که پر از جزئیات و به خوبی ساخته شده‌اند، درخشان است و شایسته نامزدی اسکار در سال 1981 است. تدوین نسبتاً عادی است و فیلم بدون عجله، اما بدون لحظات خسته‌کننده پیش می‌رود. فیلم‌برداری با رنگ‌های گرم و شاداب همراه است و موسیقی متن تحت سلطه دو نغمه متمایز اما هرگز ناسازگار است: «راپسودی بر اساس تمی از پاگانینی اپوس 43» اثر راخمانینف و یک ملودی hypnotic و برجسته که توسط جان بری ساخته شده است.