فیلم In the Loop 2009

این نقد درباره فیلمی است که به طنز سیاسی می‌پردازد و از انرژی بالایی برخوردار است، اما در برخی مواقع دیالوگ‌های تند و بی‌پرده‌ای دارد. تمایلات به قدرت، ناتوانی، بی‌احترامی و خیانت به وضوح در داستان نمایش داده شده است. فیلم موفق شده است که توجه من را جلب کند، اما در بعضی از مواقع احترامم را از دست داد. شخصیت‌ها برای من به عنوان...

این نقد درباره فیلمی است که به طنز سیاسی می‌پردازد و از انرژی بالایی برخوردار است، اما در برخی مواقع دیالوگ‌های تند و بی‌پرده‌ای دارد. تمایلات به قدرت، ناتوانی، بی‌احترامی و خیانت به وضوح در داستان نمایش داده شده است. فیلم موفق شده است که توجه من را جلب کند، اما در بعضی از مواقع احترامم را از دست داد. شخصیت‌ها برای من به عنوان کاراکترهای دو بعدی و سطحی به نظر می‌رسیدند و از اینکه در پایان نیز همین‌طور باقی ماندند، اندکی متعجب شدم. شاید در کمدی نیازی به رشد شخصیت‌ها نباشد، اما کمی عمق بیشتر می‌توانست مفید باشد. به نظرم گاندولفینی، جینا مک‌کی و میمی کندی نزدیک‌ترین افراد به واقعیت بخشیدن به شخصیت‌های خود بودند، اما در نهایت فیلمنامه نتوانست به آنها کمک کند. شخصیت "مالکم" همیشه در صحنه حاضر بود تا آنها را سرکوب کند. استفاده مداوم از الفاظ رکیک نشان‌دهنده کمبود تخیل است و به نوعی تنبلی نویسنده به حساب می‌آید که سعی دارد با این روش مخاطب را به وجد آورد. اما وقتی هر پانزده ثانیه یک بار کلمه‌ای توهین‌آمیز شنیده می‌شود، تمام ارزش شوک‌آوری خود را از دست می‌دهد و نشان‌دهنده نویسندگی تنبل است. بنابراین در حالی که فیلم هرگز نتوانست من را از خود دور کند، اما به‌طور واقعی نیز نتوانست مرا به خود جلب کند. من صرفاً در حال تماشا بودم. پیتر کاپالدی به‌خوبی در نقش "تاکر"، دستیار سیاسی بددهن، ایفای نقش می‌کند و این پرسش را مطرح می‌کند که آیا دُم می‌تواند سگ را به حرکت درآورد. او به وزیر توسعه بین‌المللی بریتانیا، "فاستر" (تام هالندر) که در یک مصاحبه رادیویی به‌طور تصادفی جمله‌ای را بیان می‌کند، حمله می‌کند و این موضوع او را به بحثی در هر دو سوی اقیانوس اطلس درباره یک سناریوی جنگی می‌کشاند. "تاکر" فکر می‌کند که می‌تواند فقط با استفاده از قدرت شخصیت و الفاظ تند، نظر خود را به کرسی بنشاند، اما طرف آمریکایی کمی زیرک‌تر است - و "جنرال میلر" (جیمز گاندولفینی) و معاون وزیر امور خارجه برای کشورهایی که با حرف C شروع می‌شوند، "کارن کلارک" (میمی کندی) به "فاستر" به‌طور جدی نگاه می‌کنند و آنچه که در پی آن می‌آید، بازی‌ای سریع از دستکاری، فریب و کارآموزان جاه‌طلب است. در برخی مواقع، این فیلم به خوبی سناریوهای سریال "بله، وزیر" را با تیزبینی نوشتاری "غربت" ترکیب می‌کند، اما به‌طور کلی، برای من کمی تکراری و بی‌ادب به نظر می‌رسید. فکر می‌کنم "جودی" (جینا مک‌کی) به‌خوبی می‌توانست با یک منگنه زنگ‌زده به "تاکر" حمله کند و پس از پانزده دقیقه، شروع به تعجب کردم که چرا این کار را انجام نداد. بی‌ادبی بی‌پرده او حس واقع‌گرایی را از بین می‌برد. سریال‌های تلویزیونی پیشین به این دلیل موفق بودند که ریشه‌های طنز آنها مبتنی بر چیزی معقول بود، طنز کمی پیچیده‌تر بود و شخصیت‌ها این‌قدر بی‌ادب نبودند. با این حال، هالندر در نقش وزیر موش‌مانند که نظری ندارد، خوب عمل می‌کند و کریس آدیسون نیز به‌عنوان تحلیلگر "توبی" که واقعاً هنر نشستن بر روی نرده را به‌خوبی فراگرفته، درخشان است. اما برای من، متأسفم - این فیلم از هر گونه کلاسی خالی است و شخصیت اصلی بسیار تند و غیرقابل قبول است. این فیلم در زمانی ساخته شد که نقش رئیس دفتر نخست‌وزیر بریتانیا تحت فشار بود، بنابراین هدف آسانی برای ایانوچی است که به آن حمله کند - اما من کمدی را کمی عمیق‌تر و کمتر کیک خامه‌ای می‌پسندم.