فیلم Dune 1984

این فیلم طرفداران قابل توجهی دارد (هم از نظر رمان و هم فیلم) اما به عنوان کسی که هرگز رمان را نخوانده‌ام، در این اولین تماشا، آن را... معمولی یافتم. برخی از جلوه‌های ویژه و بصری (با توجه به زمان خود) قابل تقدیر است، اما داستان و شخصیت‌ها هرگز نتوانستند من را جذب کنند. هرچند هرگز حوصله‌ام سر نرفت، اما درگیر نشدم و به نظر...

این فیلم طرفداران قابل توجهی دارد (هم از نظر رمان و هم فیلم) اما به عنوان کسی که هرگز رمان را نخوانده‌ام، در این اولین تماشا، آن را... معمولی یافتم. برخی از جلوه‌های ویژه و بصری (با توجه به زمان خود) قابل تقدیر است، اما داستان و شخصیت‌ها هرگز نتوانستند من را جذب کنند. هرچند هرگز حوصله‌ام سر نرفت، اما درگیر نشدم و به نظر می‌رسد (شاید اینطور باشد که در رمان نیز همین‌طور است) شخصیت اصلی که توسط کایل مک‌لاکلن بازی شده بود، در غیر از یک نبرد چاقو به چاقو در پایان با استینگ، با هیچ تعارض خاصی مواجه نشد که این هم با توجه به اینکه او قبلاً انتقام قاتل پدرش را گرفته بود، پایان ناامیدکننده و کم‌اهمیتی به نظر می‌رسید. نمی‌دانم آیا علاقه‌ای به تماشای دوباره این فیلم دارم یا نه، اما به دیدن اقتباس دنیس ویلنوو از آن علاقه‌مندم. کتاب فرانک هربرت، _دون_، را زمانی که در دبیرستان بودم خواندم و واقعاً چیز زیادی از آن به یاد ندارم به جز اینکه عالی و کمی ترسناک بود. در آن سن احتمالاً پیام زیرمتن را درک نکردم. هرگز هیچ فیلمی از آن ندیدم، بنابراین تصمیم گرفتم به‌صورت متوالی هم نسخه 1984 دون به کارگردانی دیوید لینچ و هم نسخه 2021 دنیس ویلنوو را تماشا کنم. در اینجا نسخه لینچ را بررسی می‌کنم و هر دو نسخه را در بررسی دون 2021 خود می‌نویسم. این ممکن است نظر محبوبی نباشد: نسخه لینچ (این یکی) **درخشان** است و دون ویلنوو مطلقاً **افتضاح** است. دلیلش این است: آیا شخصیت‌ها در نسخه دیوید لینچ کیچ و اغراق‌آمیز هستند؟ بله! این یکی از دلایل برتری آن است! این یک سریال علمی‌تخیلی است، واضح است! آیا شما فیلم‌های مارول را تماشا می‌کنید و برای قدرت‌های فوق‌العاده تعلیق را به حالت تعلیق درمی‌آورید؟ تمام شخصیت‌های لینچ به‌طرز واقعی و قابل‌باور در این خیال‌پردازی سوررئال هستند. در پایان دون لینچ، برای تقریباً هر شخصیت در فیلم احساس همدردی داشتم. حتی شرورها نیز احساسات مرا تحت‌تأثیر قرار دادند. توسعه شخصیت پل آتریدز واقعی و جذاب بود. اما نکته کلیدی: فیلمنامه. دیوید لینچ داستان کاملی را به ما ارائه داد. متأسفانه، او نتوانست نسخه نهایی را داشته باشد و زمانی که منتقدان به آن حمله کردند، فیلمش را رد کرد. با وجود اینکه لینچ یک هنرمند و نابغه واقعی است، استودیو 45 دقیقه از فیلم را حذف کرد. 45 دقیقه! من واقعاً دوست دارم نسخه اصلی را ببینم! حتی با اینکه استودیو آن را خراب کرده، حتی 40 سال بعد، فیلم لینچ یک دیدگاه واضح دارد و پیام جاودانه‌ای را که فرانک هربرت مدنظر داشت، منتقل می‌کند. نمی‌توانم همین را برای نسخه ویلنوو بگویم. لطفاً به خودتان لطفی کنید و نسخه دیوید لینچ را تماشا کنید. **این فیلم شایسته فراموشی است.** من کتابی را که این فیلم بر اساس آن ساخته شده نخوانده‌ام، هرگز آن را در فروشگاه‌ها ندیده‌ام و شک دارم که در کتابفروشی‌های پرتغالی وجود داشته باشد. من به‌طور خاص به داستان‌های علمی‌تخیلی علاقه‌ای ندارم، اما وقتی کیفیت را می‌بینم، آن را به رسمیت می‌شناسم. و در این فیلم هیچ کیفیتی ندیدم. فیلمنامه کاملاً احمقانه است: یک امپراتوری کهکشانی شرور داریم (به نظر می‌رسد کسی بیش از حد "جنگ ستارگان" دیده است)، که توسط یک دیکتاتور (واقعاً ابداعی) اداره می‌شود و جنگی از مقاومت که در آن یک قهرمان برای دموکراسی و آزادی در یک سیاره شنی و غیرقابل سکونت می‌جنگد. مشکل این است که این سیاره تنها جایی است که می‌توان نوعی داروی توهم‌زا را کشت که در اقتصاد و عملکرد آن امپراتوری حیاتی است. فیلم‌های ساخته شده توسط دیوید لینچ به سلیقه همه نمی‌خورد و اگرچه از کارهایی که او در دیگر آثارش انجام داده خوشم آمده است ("مخمل آبی" و "مولهلند درایو" برای من بهترین آثار کارگردان هستند)، فکر نمی‌کنم او برای ساخت فیلم‌های علمی‌تخیلی مناسب باشد. او سبکی بسیار بصری و استایلیزه به عنوان کارگردان دارد و ترکیب آن با جلوه‌های ویژه، یک محیط عجیب و حتی داستانی عجیب‌تر ازدواج نامناسبی بود. من همچنین در مورد همکاری دینو د لورنتیس شک دارم... با استثنائات بسیار نادر، واقعاً از فیلم‌هایی که این کارگردان در آن‌ها دخیل بوده خوشم نیامده… حداقل تا به حال. با این حال، هیچ شکی ندارم که پتانسیل پروژه و اتحاد تلاش‌های این دو نام، دسترسی به بودجه خوبی را امکان‌پذیر کرده و بازیگران را به گروه جذب کرده است. با این حال، به نظر می‌رسد لینچ با متریال راحت نیست و به جز برخی صحنه‌های بسیار بصری که امضای او در آن‌ها حضور دارد، چیز بیشتری به ما نمی‌دهد و نمی‌تواند بازیگران را به بهترین نحو هدایت کند. فکر می‌کنم خود کارگردان از این موضوع آگاه است. همچنین، پذیرش ضعیف انتقادی و نتایج بد فروش به نابودی پروژه کمک کرد، که امروز به‌طور مناسبی فراموش شده است. گروه بازیگران به‌طور کلی نسبتاً ضعیف است، به‌ویژه با توجه به بودجه مربوطه و نام‌های کارگردان و تهیه‌کنندگان. استینگ، خواننده راک، در این پروژه حضور دارد، اما او بازیگر نیست و هرگز یک تفسیر واقعی به ما نمی‌دهد: فقط آنچه را که نیاز دارد، می‌گوید و خود را به نمایش می‌گذارد. صحنه‌ای که او تقریباً بدون لباس ظاهر می‌شود، به‌حدی احمقانه است. پاتریک استوارت و مکس فون سیدو کاملاً از کانون توجه خارج هستند و به شخصیت‌های جزئی در فیلمی داده شده‌اند که می‌توانستند احتمالاً بیشتر انجام دهند. ویرجینیا مادسن ناکارآمد است و ما را قانع نمی‌کند، کایل مک‌لاکلن یک اشتباه در انتخاب بازیگر بود و سایر بازیگران نیز به میان‌بودن قناعت کرده‌اند. این فیلم دارای فیلم‌برداری استایلیزه و بسیاری از ترفندها است، که اگر خود فیلم از نظر واقع‌گرایی و تخیل بیش از حد نبود، بهتر عمل می‌کرد. جلوه‌های بصری و ویژه همیشه به خوبی کار نمی‌کنند و دکورها و لباس‌ها حداقل از نظر سلیقه، سوال‌برانگیز هستند. موسیقی متن به‌طرز چشمگیری حماسی است، اما با توجه به کمبود کلی کیفیت، برای فیلمی که هست، خیلی پُر زرق و برق به نظر می‌رسد.