فیلم Shoot the Piano Player 1960

این روزها به نظر نمی‌رسد که عصر طلایی فیلم‌های نوآر در حال حاضر باشد. تقریباً هر فیلم جنایی که منتشر می‌شود، منتقدان به «ظاهر» یا «سبک نوآر» آن اشاره می‌کنند. فیلم‌های جنایی جدید بیشتر به کمیک‌ها و بازی‌های ویدیویی شباهت دارند تا به نوآرهای کلاسیک. اینکه یک بازیگر جوان زیر باران با کلاه فدورا بایستد و حالت غمگین و کج‌خلقی به خود بگیرد، نوآر نیست....

این روزها به نظر نمی‌رسد که عصر طلایی فیلم‌های نوآر در حال حاضر باشد. تقریباً هر فیلم جنایی که منتشر می‌شود، منتقدان به «ظاهر» یا «سبک نوآر» آن اشاره می‌کنند. فیلم‌های جنایی جدید بیشتر به کمیک‌ها و بازی‌های ویدیویی شباهت دارند تا به نوآرهای کلاسیک. اینکه یک بازیگر جوان زیر باران با کلاه فدورا بایستد و حالت غمگین و کج‌خلقی به خود بگیرد، نوآر نیست. به نظر می‌رسد که سریال‌های جنایی سرد و تاریک نوردیک، نزدیک‌ترین چیزی است که امروزه می‌توان به نوآر واقعی نسبت داد. اما هیچ چیزی از طرف غرب ایالات متحده من را قانع نمی‌کند که فیلم‌سازان حتی قدیم‌های نوآر را تماشا می‌کنند، چه برسد به اینکه آن را درک کنند. اگر می‌خواهید یک ادای احترام خوب به نوآر را ببینید، می‌توانید به فیلم‌های فرانسوی دهه 1960 برگردید؛ درست زمانی که این سبک در ایالات متحده در حال افول بود. هیچ فیلمی بهتر از «تیر بزنید به پیانیست» (Tirez sur le pianiste) فرانسوآ تروفو نیست. پس از فیلم بسیار فرانسوی «400 ضربه» (The 400 Blows)، تروفو می‌خواست نشان دهد که چگونه تحت تأثیر فیلم‌های آمریکایی قرار گرفته است. او می‌خواست فیلمی بسازد که طرفداران «400 ضربه» را شگفت‌زده کند و تنها «عاشقان واقعی سینما» را راضی کند. او رمان دیوید گودیس را اقتباس کرد و یکی از بهترین ادای احترام‌ها به فیلم نوآر را خلق کرد. این کار به ارتقای شهرت نویسنده و فیلمنامه‌نویس گودیس به عنوان یکی از بهترین نویسندگان نوآر زمان خود کمک کرد. تغییرات قابل توجهی از کتاب به فیلم وجود دارد. داستان در کتاب آمریکایی است و به صورت مستقیم روایت می‌شود. شخصیت‌ها بیشتر قهرمانانه به تصویر کشیده شده‌اند. به یاد دارم چند سال پیش در یک کافه در یک بعدازظهر بارانی کتاب را خواندم. در یک نشسته آن را بلعیدم. ارزشش را دارد که نسخه‌ای از آن را پیدا کنید. نسخه کاغذی که من داشتم داستانی در مقدمه درباره گودیس عجیب و غریب داشت. او یک بار در یک صحنه فیلم با یک کت قدیمی و پاره حاضر شد. وقتی یکی از بازیگران درباره لباس او نظری داد، برچسب طراح را که به وضوح خودش دوخته بود، نشان داد. طرفداران نوآر می‌دانند که او فیلمنامه «Dark Passage» را نوشته است. در اوایل دهه 50، گودیس از لس آنجلس به فیلادلفیا بازگشت و بیشتر به نوشتن کتاب‌های پاپ طلا مشغول شد. او گاهی نیز فیلمنامه می‌نوشت: فیلم سرقتی «The Burglar» که در فیلادلفیا تولید شد و فیلم بسیار underrated «Nightfall» پس از اقامت او در هالیوود نوشته شدند. فیلم «تیر بزنید به پیانیست» به شهرت او به عنوان نویسنده در دهه 60 کمک کرد. با این حال، زمان او که به نوشتن نمی‌گذرانید، در دادگاه‌ها سپری شد، زمانی که از ABC به خاطر «The Fugitive» شکایت کرد؛ برنامه‌ای که او معتقد بود کپی‌برداری از «Dark Passage» است. دعوا بر سر این نبود که آیا این برنامه بر اساس کتاب است یا نه، بلکه بیشتر به این مربوط می‌شد که آیا داستان او در مالکیت عمومی است یا خیر. دادگاه‌ها در نهایت در سال تجدید نظر به نفع او رأی دادند. او در سال 1967 درگذشت، پنج سال قبل از صدور رأی. حال به فیلم برگردیم. شارل آزناوور، شبیه فرانک سیناترا در فرانسه، در نقش اصلی انتخاب شد. او یک پیانیست است که پس از خودکشی همسرش به پایین‌ترین نقطه زندگی‌اش می‌رسد. او سعی می‌کند زندگی کم‌حاشیه‌ای را در تلاش برای پنهان شدن از گذشته‌اش بگذراند. اما گذشته‌اش همواره او را دنبال می‌کند. آزناوور این نقش را به عنوان یک مرد خجالتی و غیرقابل توجه بازی می‌کند که از کتاب متفاوت است. فیلم به شیوه‌ای گاهی غیرخطی فیلم‌برداری شده است. ظاهری نوآورانه دارد - برش‌های ناگهانی، عریانی‌های گاه‌به‌گاه، صحنه‌های خارج از توالی، و پر از موسیقی جاز و صدای راوی. در برخی مواقع تقریباً به یک پارودی از نوآر تبدیل می‌شود. برخی از تغییرات لحن و نظرات شخصیت‌ها آزاردهنده هستند، به طوری که گویی تلاشی برای جلب توجه به مضحک بودن فیلم‌های پاپ بی‌کیفیت است. در یک صحنه، آزناوور به معشوقه برهنه‌اش می‌گوید که مانند فیلم‌های هالیوود، ملحفه را بر روی سینه‌اش نگه‌دارد. اما در نهایت واضح است که کارگردان می‌خواست یک نوآر بسازد – و این فیلم یک نوآر است با وجود اینکه به سبک نوآورانه و در سینمااسکوپ فیلم‌برداری شده است.