فیلم Croupier 1998

نقد فیلم "Croupier" به موضوعاتی جالب می‌پردازد. جک منفرد، نویسنده‌ای است که در تلاش برای موفقیت، به واسطه پدر قماربازش، برای کار در یک کازینوی لندن استخدام می‌شود. او با الهام از محیط نامناسب محل کارش، شروع به نوشتن درباره تجربیاتش می‌کند. اما در حالی که این داستان جذاب به نظر می‌رسد، واقعیت این است که زندگی او در حال از کنترل خارج شدن است. "Croupier" به...

نقد فیلم "Croupier" به موضوعاتی جالب می‌پردازد. جک منفرد، نویسنده‌ای است که در تلاش برای موفقیت، به واسطه پدر قماربازش، برای کار در یک کازینوی لندن استخدام می‌شود. او با الهام از محیط نامناسب محل کارش، شروع به نوشتن درباره تجربیاتش می‌کند. اما در حالی که این داستان جذاب به نظر می‌رسد، واقعیت این است که زندگی او در حال از کنترل خارج شدن است. "Croupier" به دو دلیل اصلی شناخته شده است. اول، این فیلم باعث آغاز کار حرفه‌ای کلیو اوون شد و او را از دنیای تلویزیون به هالیوود معرفی کرد. دوم، این فیلم در زمان اکران در بریتانیا چندان مورد توجه قرار نگرفت، اما پس از اینکه آمریکایی‌ها به این داستان تماشایی مایک هاجز علاقه‌مند شدند، دوباره به نمایش درآمد و از آن زمان اوون و این فیلم به موفقیت‌های بیشتری دست یافتند. هرچند این فیلم شاید به اندازه‌ای که برخی آن را یک مروارید پنهان می‌دانند، شایسته این عنوان نباشد، اما "Croupier" به عنوان یک تریلر قوی در لندن در دنیای پر جنب و جوش کازینوهای شبانه، قابل توجه است. با بازی جذاب اوون، شخصیت‌ها عمیق و پُرمعنا هستند و مایک هاجز و نویسنده‌اش پاول مایرزبرگ، خط داستانی خوبی از رمز و رازهای پارانوئیدی ایجاد کرده‌اند. اگرچه در پایان داستان پیچش‌های زیادی وجود دارد، اما در کل "Croupier" به راحتی توجه تماشاگر را در طول مدت 90 دقیقه‌ای خود حفظ می‌کند. متأسفانه، این فیلم به دلیل یک مشکل ساده به یک محصول غیرقابل تماشا تبدیل شده است. عنوان فیلم و شغل شخصیت اصلی به طور مداوم به اشتباه تلفظ می‌شود. این موضوع کاملاً با تصویری که فیلم تلاش دارد ایجاد کند، در تضاد است و گوش‌خراش است که بیش از یک ساعت به آن گوش دهید. اگر برایتان مهم نیست که زبان به درستی استفاده شود، احتمالاً این فیلم را خواهید پسندید. من اعتراف می‌کنم که امیدهای بالایی برای "Croupier" داشتم؛ فیلمی جذاب و هوشمند که در لندن پرچالش دوران نوجوانی من می‌گذرد، شهری که عاشقش بودم اما اکنون دیگر وجود ندارد. و به انصاف، داستان هوشمندانه است و من را از همان ابتدا جذب کرد. فضای شیک و نوآر آن به راحتی قابل درک است و کلیو اوون واقعاً به خوبی در نقش خود قرار می‌گیرد. اما در حالی که فیلمنامه اشکالاتی دارد، کارگردانی است که واقعاً فیلم را تحت تأثیر قرار می‌دهد. ریتم فیلم کند است و همه چیز از نظر احساسی سرد و بی‌روح به نظر می‌رسد، که ارتباط با هیچ یک از شخصیت‌ها را تقریباً غیرممکن می‌کند. شما در فاصله‌ای دور از داستان قرار دارید که این امر تنش و وزن احساسی فیلم را کاهش می‌دهد. اوان در دنده دوم گیر می‌کند که به طور کامل تقصیر او نیست. او به عنوان راوی سوم شخص بسیار جذاب‌تر از خود در صحنه است. و برای فیلمی که قرار است پر از خطر، تمایل و سازش اخلاقی باشد، به طرز عجیبی غیرجذاب است. شخصیت‌های زن در این فیلم مسطح و یک‌بعدی هستند و بیشتر برای زل زدن، پچ‌پچ کردن یا ایستادن بدون لباس بالاتنه حضور دارند. انحراف به مهمانی آکسفوردشایر نمونه‌ای کامل از اشتباهات فیلم است—بی‌فایده، نامناسب و بهتر است فراموش شود. از نظر سبک، این فیلم به طور کامل یک کپسول زمان از اواخر دهه 90 است—چه خوب و چه بد—و امیدوارم کلاه اوان، به همراه برخی از انتخاب‌های قدیمی‌تر فیلم، در آن قفل بماند.