فیلم The Accidental Tourist 1988

این فیلم، فیلمی آرام و خاص است که ممکن است برای برخی بینندگان جذاب نباشد. قطعاً با 95 درصد از فیلم‌هایی که این روزها ساخته می‌شوند، تفاوت دارد. اما بالاخره سلیقه‌های ما متفاوت است، درست است؟ ویلیام هرت در این فیلم نقش مردی را بازی می‌کند که برای فرار از درد یادآوری پسر مرحومش، از احساساتش فاصله گرفته است. او کتاب‌های سفر می‌نویسد برای افرادی که...

این فیلم، فیلمی آرام و خاص است که ممکن است برای برخی بینندگان جذاب نباشد. قطعاً با 95 درصد از فیلم‌هایی که این روزها ساخته می‌شوند، تفاوت دارد. اما بالاخره سلیقه‌های ما متفاوت است، درست است؟ ویلیام هرت در این فیلم نقش مردی را بازی می‌کند که برای فرار از درد یادآوری پسر مرحومش، از احساساتش فاصله گرفته است. او کتاب‌های سفر می‌نویسد برای افرادی که نمی‌خواهند هنگام سفر به کشورهای دیگر با فرهنگ محلی آشنا شوند و در عوض می‌خواهند احساس کنند که گویی هرگز از خانه دور نشده‌اند. خواهر و برادرهای شخصیت او حتی بیشتر از خود او خاص هستند. نمی‌خواهم چیزی را لو بدهم، اما در اوایل فیلم، صحنه‌ای بین مکن و همسرش دربارهٔ از دست دادن از طریق خشونت وجود دارد که در این دوره‌ زمانی که با تیراندازی‌های دسته‌جمعی مواجه هستیم، تأثیرگذار است. ویلیام هرت در نقش مکن بهترین بازی خود را ارائه می‌دهد؛ او شخصیتی دچار تنش و در حال انکار احساسات است. کاتلین ترنر هم در نقش همسرش خوب بازی می‌کند. فیلم شخصیت‌های کمی عجیب و غریب دارد که این به نفع آن است و برادران و خواهر مکن نیز استثنایی نیستند. شاید دیوید اوگدن استایورس و اد بگلی جونیور را در دو نقش از این افراد بشناسید. جینا دیویس نقش یک مربی غیرمتعارف سگ را بازی می‌کند که به نوعی در شخصیت ویلیام هرت چیزی می‌بیند که می‌خواهد او را از خود دور کند. اگر درست به یاد داشته باشم، جینا برای این نقش برنده جایزه اسکار شد. شخصیت او نیز خاص است، بنابراین ممکن است برای بیننده عادی کمی زیاد به نظر برسد. ممکن است می‌توانستند بیشتر با پسرش کار کنند، زیرا او گاهی بیشتر شبیه یک وسیله داستانی به نظر می‌رسد تا یک شخصیت واقعی. ممکن است در مورد آلرژی‌های او زیاده‌روی کرده باشند. جینا دیویس در نقش موریل، همزمان غیرقابل پیش‌بینی و قابل اعتماد در مواقع مهم است. چهره‌اش بیانگر است و در واقع، بدون اینکه چیزی را لو بدهم، درست در نزدیکی پایان، تغییر حالت چهره‌اش احساساتش را به طور مؤثرتری نشان می‌دهد تا اینکه به او 25 کلمه عجیب و غریب بدهند. یکی دیگر از تفاوت‌های آرام این فیلم، موسیقی متن آن است. این فیلم به مسیرهای رایج فیلم‌های دیگر نمی‌رود و از آهنگ‌های پاپ یا راک مشهور برای همراهی با صحنه‌ها استفاده نمی‌کند. در عوض، در زمان‌های خاصی از فیلم، موسیقی بی‌کلامی که در ابتدای فیلم معرفی شده، برای تأکید بر صحنه تکرار می‌شود. این یک نکته خوب است. این فیلم مجموع خاصی از همه شخصیت‌های عجیب و غریب است، بنابراین به آن یک شانس بدهید؛ شاید برایتان جذاب شود.