سریال What/If

فیلم If.... که در سال 1968 به کارگردانی لیندسی اندرسون و با فیلمنامه دیوید شیرون ساخته شده، داستان سه دانش‌آموز غیرمتعارف به نام‌های مالکوم مک‌داول، ریچارد وارویک و دیوید وود را روایت می‌کند که نقشه انتقام می‌کشند. این اثر به صورت مجموعه‌ای از تابلوها که با کارت‌های عنوان جدا شده‌اند، قسمت اول خود را به نمایش قوانین سختی که این پسران در مدرسه عمومی نخبه...

فیلم If.... که در سال 1968 به کارگردانی لیندسی اندرسون و با فیلمنامه دیوید شیرون ساخته شده، داستان سه دانش‌آموز غیرمتعارف به نام‌های مالکوم مک‌داول، ریچارد وارویک و دیوید وود را روایت می‌کند که نقشه انتقام می‌کشند. این اثر به صورت مجموعه‌ای از تابلوها که با کارت‌های عنوان جدا شده‌اند، قسمت اول خود را به نمایش قوانین سختی که این پسران در مدرسه عمومی نخبه خود تحت آن‌ها زندگی می‌کنند و مجازات‌های دلخواهی که توسط دانش‌آموزان بزرگ‌تر، به رهبری روونتری (روبرت سوآن) و مقامات مدرسه اعمال می‌شود، اختصاص می‌دهد. این روایت در محیطی پر از آیین‌های عجیب، سرودهای لاتین و اصطلاحات نامفهوم انگلیسی مدرسه‌های عمومی شکل می‌گیرد و البته بدون کنایه‌هایی درباره همجنس‌گرایی، داستان کلاسیک زندگی در مدارس عمومی بریتانیا ناقص خواهد بود. در نیمه دوم If....، داستان به تنهایی سورئالیستی‌تر می‌شود و ما به سوالاتی درباره واقعیت و خیال می‌رسیم. پسران و دختری از شهر به سلاح دست پیدا می‌کنند و در نهایت یک کشتار را رقم می‌زنند. دهه 1960 زمان جنگ در ویتنام و دیگر درگیری‌های خشونت‌آمیز بود که از طریق رسانه‌ها به بینندگان در سراسر جهان منتقل می‌شد. همچنین، این مدارس نخبه بریتانیایی دارای تمرینات نظامی اجباری بودند. در If....، دیوارهای خوابگاه این پسران با برش‌های مجله از عکس‌های جنگ پوشیده شده است، گویی که می‌گوید در دنیای خشونت‌آمیز، اگر جوانان نیز به خشونت روی آورند، تعجبی ندارد. از این منظر، این فیلم احساس می‌شود که پیش‌درآمدی است برای The Match Factory Girl اثر آکی کوریسمکی. If.... همچنین بازتاب‌دهنده آزادی جنسی جدید بریتانیا در دهه 1960 و ناامیدی جوانانی است که چنین ابراز جنسی آشکاری را در مجلات و خیابان‌ها می‌بینند اما نمی‌توانند به آن دست یابند. این دوره فیلم‌های زیادی وجود دارد که به ظهور فرهنگ مخالف و نگرش‌های بازتر پرداخته‌اند، اما کم‌تر فیلمی به اندازه این اثر اندرسون و شیرون به این جوانان همدردی می‌کند. تنها نقص جدی If.... این است که بازیگران اصلی برای convincingly به تصویر کشیدن نوجوانان، در میانسالی خود بودند. تصور کنید چقدر این فیلم شوکه‌کننده‌تر می‌بود اگر بازیگران واقعی نوجوان بودند، هرچند که به نظر می‌رسد صحنه‌های (کمی) جنسی این امر را غیرممکن کرده است. با این حال، If.... به حق یک کلاسیک است. در یک مدرسه خصوصی مرفه، سلسله‌مراتب وجود دارد که در آن مدیر خانه از طریق سه "چوب‌زن" خود قدرتی کاملاً دلخواهانه اعمال می‌کند. معمولاً دانش‌آموزان جوان‌تر هدف ترس و ارعاب قرار می‌گیرند، اما در این مدرسه سه مرد بزرگ‌تر وجود دارند که توجه آن‌ها را جلب می‌کنند. "میک" (مالکوم مک‌داول)، "جانی" (دیوید وود) و "والاس" (ریچارد وارویک) به رهبری "میک" علاقه‌ای به رعایت انتظارات موسسه ندارند. در میان این فرهنگ ترساندن و ترسیدن، برخی آموزش‌های نظامی نیز ارائه می‌شود و همین موضوع جرقه‌ای برای نوعی شورش مستقیم می‌زند - و چه زمانی بهتر از یک مراسم بزرگ با حضور یک مقام سلطنتی و یک ژنرال ارتش برای پیاده‌سازی نقشه خود. مک‌داول در اینجا بهترین حالت شیطنت‌آمیز خود را به نمایش می‌گذارد و روحیه‌ای از سرسختی و قاطعیت را به نمایش می‌گذارد که به وضوح جو سمی حاکم بر یک مکان آموزشی را روشن می‌کند که در آن فردیت به شدت مورد انتقاد قرار می‌گیرد. این تنها فردیت فکری و ذهنی نیست، بلکه به مسائل جنسی نیز اشاره‌هایی می‌شود، زیرا "والاس" علاقه کمتری به دوست جدیدشان از کافه چای (کریستین نونان) دارد و او نسبت به "میک" بسیار بیشتر علاقه‌مند است. اگرچه خشونت رفتار روزانه به طور صریح نمایش داده نمی‌شود، اما چیز زیادی برای تصور باقی نمی‌ماند و در پایان کاملاً واضح است که نویسنده دیوید شیرون نه تنها به امتیازاتی که در اینجا به نمایش گذاشته شده، بلکه به نگرش‌های اجتماعی وسیع‌تر نسبت به طبقه به جای شایستگی انتقادی می‌کند. در اینجا نیز مجموعه‌ای از شخصیت‌های حاشیه‌ای قابل توجه وجود دارد که به خوبی به تداوم مفاهیم قدیمی از حقایق وراثتی و به ارث رسیدن امتیاز کمک می‌کنند و این داستان تفکر برانگیز را به خوبی متمایز می‌کند.