فیلم Joyland 2022

به نظر می‌رسد که مردم تفاوت بین "تبلیغ" و "تصویرسازی" را فراموش کرده‌اند. برای کسانی که واقعاً نمی‌دانند این کلمات چه معنایی دارند: تبلیغ به معنای تشویق و حمایت از چیزی است. و تصویرسازی به معنای نشان دادن چیزی و آگاه کردن مردم از آن است. حال، فیلم "Joyland" در طول ۱۲۶ دقیقه‌ی خود نه تنها از همجنس‌گرایی یا هر چیز ضد اسلامی حمایت نمی‌کند، بلکه...

به نظر می‌رسد که مردم تفاوت بین "تبلیغ" و "تصویرسازی" را فراموش کرده‌اند. برای کسانی که واقعاً نمی‌دانند این کلمات چه معنایی دارند: تبلیغ به معنای تشویق و حمایت از چیزی است. و تصویرسازی به معنای نشان دادن چیزی و آگاه کردن مردم از آن است. حال، فیلم "Joyland" در طول ۱۲۶ دقیقه‌ی خود نه تنها از همجنس‌گرایی یا هر چیز ضد اسلامی حمایت نمی‌کند، بلکه این تنها یکی از مضامین فیلم است. این فیلم تقریباً به تمام جنبه‌های زندگی روزمره یک مرد و زن پاکستانی از طبقه‌ی متوسط رو به پایین می‌پردازد. این فیلم واقعیت‌های تلخ جامعه‌مان را به نمایش می‌گذارد و تمام آفت‌هایی که کشور ما با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کند را نشان می‌دهد، آفت‌هایی که ارتباطی با اسلام ندارند اما به بخشی از سنت ما تبدیل شده‌اند و علی‌رغم سمی بودن، کسی خواهان رها شدن از آن‌ها نیست. این‌ها همان زخم‌های اجتماعی هستند که در زندگی‌مان با آن‌ها مواجهیم، اما چون مدت‌هاست که وجود دارند، به حالت عادی درآمده‌اند و زندگی بدون آن‌ها برای ما غیرعادی یا حتی ننگین به نظر می‌رسد. این فیلم همجنس‌گرایی را که در کشور ما وجود دارد به تصویر می‌کشد. این فیلم نمی‌گوید که این موضوع خوب است یا بد، بلکه آن را نشان می‌دهد. به نظر من تنها نکته منفی، صحنه‌های گرافیکی بود که واقعاً ضروری نبودند. در نهایت، باید بگویم که "Joyland" احتمالاً بهترین فیلمی است که در سال‌های اخیر از صنعت سینمای پاکستان بیرون آمده است. ما باید از چنین فیلم‌هایی حمایت کنیم و وجود تمام خشونت‌ها و مشکلات جامعه‌ای که این فیلم‌ها به ما آگاه می‌کنند را بپذیریم و در نهایت، سعی کنیم برای حل آن‌ها اقدام کنیم. عنوان اینجا به یک پارک تفریحی اشاره دارد که تنها به صورت حاشیه‌ای در این داستان جذاب و تأثیرگذار از "هایدر" (علی جونجو) ظاهر می‌شود. او با خانواده‌ی بزرگش زندگی می‌کند و بیکار است، در حالی که همسرش "ممتاز" (راستی فاروق) به کار می‌رود. او تحت فشار است و باید بسیاری از کارهای خانه را انجام دهد - حتی اتو کردن لباس‌های برادرش "سلیم" (سمیر سهیل). برادرش به تازگی صاحب فرزند دختر دیگری شده و پدرش (سلمان پیرزاده) desperate برای پسری است که نام خانوادگی را ادامه دهد. "هایدر" به دنبال کاری می‌رود - و این شغل به طرز غیرمنتظره‌ای است. او به لطف دوستی‌اش، برای استخدام به عنوان رقصنده در تئاتر محلی تست می‌زند و با وجود اینکه در رقص چندان ماهر نیست، موفق می‌شود شغلی به مبلغ ۴۰۰۰۰ روپیه در ماه برای دو کنسرت به دست آورد. او درباره‌ی ماهیت واقعی شغلش به خانواده‌اش دروغ می‌گوید و به زودی در حال رقصیدن در کنار "بیبا" (الینا خان) است که ستاره‌ی بی‌چون و چرای نمایش است. با پیشرفت داستان، متوجه می‌شویم که "بیبا" بیشتر از آنچه که ابتدا تصور می‌کردیم، درون‌مایه دارد و همچنین به دلایل کندی آمدن فرزند برای این زوج عاشق پی می‌بریم. بین خان و جونجو یک شیمی مؤثر وجود دارد و با پیشرفت داستان، با سناریوهای متعددی مواجه می‌شویم که دیدگاه‌های تثبیت شده (که به وضوح غربی هستند) را نسبت به چگونگی عملکرد جامعه به چالش می‌کشند - از نقش زنان و مردان گرفته تا مسائل واضحی که افرادی که در این دو مسیر خطی نمی‌گنجند، با آن مواجه هستند. این فیلم گاهی خنده‌دار است و دیالوگ‌ها به خوبی به پیشبرد این داستان پرشخصیت کمک می‌کنند. حالا در اینجا کمی ناامید شدم. نه اینکه کار نکرده باشد - اما به نوعی به نظرم می‌رسید که نویسندگان به نوعی با روح حاکم بر compliance در تمام هزینه‌ها همراهی کرده‌اند. با این حال، شما باید خودتان این فیلم را قضاوت کنید اگر آن را تماشا کنید - که پیشنهاد می‌کنم حتماً این کار را انجام دهید.