فیلم Fried Green Tomatoes 1991

فیلمی که به طور ناعادلانه‌ای فراموش شده، فیلمی عاطفی است که زنان آن را بسیار خوب خواهند یافت و مردان ممکن است بسته به تحملشان برای فیلم‌هایی با بار عاطفی بیشتر، آن را بپسندند یا نه. کارگردان جان اویلت فیلم خوبی را به ما ارائه می‌دهد که ارزش دوستی‌های خوب و خوددوستی را به ما یادآوری می‌کند. او با کارگردانی هوشمندانه گروه و بازیگران خود، توانسته...

فیلمی که به طور ناعادلانه‌ای فراموش شده، فیلمی عاطفی است که زنان آن را بسیار خوب خواهند یافت و مردان ممکن است بسته به تحملشان برای فیلم‌هایی با بار عاطفی بیشتر، آن را بپسندند یا نه. کارگردان جان اویلت فیلم خوبی را به ما ارائه می‌دهد که ارزش دوستی‌های خوب و خوددوستی را به ما یادآوری می‌کند. او با کارگردانی هوشمندانه گروه و بازیگران خود، توانسته فیلمی بی‌ادعا و لذت‌بخش بسازد که به راحتی تماشاگران را به خود جذب می‌کند. با این حال، فیلم کمی بی‌مزه و سرد است و شاید به همین دلیل است که به فراموشی سپرده شده است. یکی از نقاط قوت واضح این فیلم، بازیگران آن هستند که شامل دو بازیگر زن بااستعداد، کتی بیتس و جسیکا تندی می‌شود. هیچ‌کدام از آن‌ها نام‌های بزرگ در صنعت سینما نیستند و با حضور در یک پوستر، جمعیت را به یک سینما نمی‌کشند. اما آن‌ها بسیار باتجربه و با دانش در این هنر بازیگری هستند و قادر به تفسیر قابل‌باور شخصیت‌های خود هستند. به نظر من، این بهترین فیلم تندی است و حتی شایسته نامزدی اسکار است. علاوه بر مهارت دو بازیگر اصلی، باید به نقش‌آفرینی‌های ماری استوارت مسترسان و ماری لوئیز پارکر نیز اشاره کرد. متأسفانه، بازیگران مرد بسیار کم‌رنگ هستند که این امر، همراه با لحن ملودراماتیک فیلم، آن را برای تماشاگران زن جذاب‌تر می‌کند. داستان فیلم در آلاباما اتفاق می‌افتد و به دوستی بین دو زن می‌پردازد: هر دو احساس تنهایی می‌کنند، یکی از آن‌ها در خانه سالمندان زندگی می‌کند و با افراد زیادی صحبت نمی‌کند و دیگری در یک ازدواج ناکارآمد گرفتار شده و اعتماد به نفس خود را از دست داده است. فیلم به دوستی، نژادپرستی، خشونت و ارتباط با ریشه‌ها می‌پردازد و شخصیت‌های دوستانه و دوست‌داشتنی زیادی دارد. در واقع، بار عاطفی گاهی به نظر می‌رسد بیش از حد باشد. من این را مشکل نمی‌دانم، بلکه ویژگی‌ای می‌بینم که ممکن است برخی را بیشتر از دیگران خوشنود کند. برای من، این موضوع هیچ علاقه‌ای را از من نمی‌گیرد، اما اگر مردان بگویند که با این همه احساسات کمی دل‌درد دارند، درک می‌کنم. چیزی که بیشتر از همه در فیلم مرا آزار داد، طول آن و نحوه‌ای بود که برای جالب شدن زمان زیادی صرف کرد: از یک سو، در نیم‌ساعت اول برایم دشوار بود که به آن علاقه‌مند شوم و از سوی دیگر، احساس می‌کردم کمی کش آمده است. با چنین سرمایه‌گذاری قوی در فیلمنامه و بازیگران، فیلم نیازی به سرمایه‌گذاری سنگین در جلوه‌ها یا جنبه‌های فنی نداشت. تنها چیزی که باید انجام می‌شد این بود که از اشتباهات پرهیز شود و کارها به درستی انجام شود و دقیقاً همین کار انجام شد: از عکاسی و لباس‌ها گرفته تا جلوه‌های بصری و صوتی، موسیقی متن و انتخاب مکان‌ها و سناریوها، فیلم به خاطر کارایی و ظرافتش برجسته است، بدون اینکه خیلی جسورانه باشد و در زمین‌های آشنا و راحت باقی بماند و آنچه را که باید به خوبی انجام دهد. "اویلین" (کتی بیتس) و همسرش "اد" (گیلارد سارتین) در ازدواجشان در حال گذراندن روزمرگی‌ها هستند. آن‌ها مدت‌هاست که برای یکدیگر تلاشی نمی‌کنند و او کمی خسته شده است. هنگامی که او به دیدن دوستی در خانه سالمندان می‌رود، با "نیننی" (جسیکا تندی) آشنا می‌شود که ظاهری نحیف اما سرزنده دارد و با هم صحبت می‌کنند. این خانم مسن شروع به تعریف داستان‌هایی از زندگی جوانی‌اش در آلابامای روستایی و خواهر شوهرش "ایدجی" (ماری استوارت مسترسان) می‌کند. در هفته‌ها و ماه‌های بعد، "اویلین" به شنیدن این داستان‌ها معتاد می‌شود، همان‌طور که ما نیز با داستان‌های مربوط به نابرابری‌های نژادی و جنسی، بی‌عدالتی و شادی در این جامعه کوچک خودکفا که به آرامی و گاهی به‌طور خشن در حال تکامل است، جذب می‌شویم. اثرات این بازنگری بر روی خانم جوان عمیق است و او شروع به احساس قدرت از آنچه می‌شنود می‌کند. اعتماد به نفس او افزایش می‌یابد - حتی اگر حق بیمه‌هایش شروع به افزایش کند - و او شروع به اقداماتی برای بهبود وضعیت خانوادگی‌اش می‌کند. عکاسی و فیلمنامه به خوبی و با محبت، مبارزات تقریباً همه را در دهه 1920 به تصویر می‌کشد؛ زمانی که نژادپرستی و تعصب هرگز دور نبوده و KKK به راحتی فعال بود و هر نوع رابطه بین نژادی به شدت خطرناک بود. همچنین نقش‌های قوی از ماری لوئیز پارکر به عنوان دختر کشیش "روث" و از استن شاو به عنوان "بیگ جورج" وجود دارد، جایی که الهام‌بخشی در برابر مشکلات به زندگی در دهه 1990 منتقل می‌شود. تندی و بیتس زوجی بی‌نظیر را تشکیل می‌دهند و خوبی و بدی، شادی و غم و مقدار زیادی عقل سلیم و استقامت را ترکیب می‌کنند تا شخصیت‌هایی گرد و قابل‌باور خلق کنند، که حسی از نوستالژی و مقدار زیادی شیطنت را به همراه دارد. این فیلم کمی با رنگ‌و‌بوی گل‌رز به تصویر کشیده شده است، اما هنوز هم ارزش یک بار دیدن را دارد، به‌ویژه با بازی جمعی در بهترین حالت خود.