انیمیشن Despicable Me 3 2017

هیچ چیزی نمی‌تواند با فیلم اول رقابت کند. اصالت در بیشتر دنباله‌ها کمرنگ می‌شود و متأسفانه این بیشتر به عنوان یک قاعده است تا استثنا. به همین دلیل امیدوارم که دیگر "رنگو" جدیدی ساخته نشود. به نظر من آن انیمیشن نیز بسیار سرگرم‌کننده و فوق‌العاده بود. کودکان آن را دوست خواهند داشت و به هیچ وجه از آن دوری نکنید. فقط انتظارات بالایی نداشته باشید....

هیچ چیزی نمی‌تواند با فیلم اول رقابت کند. اصالت در بیشتر دنباله‌ها کمرنگ می‌شود و متأسفانه این بیشتر به عنوان یک قاعده است تا استثنا. به همین دلیل امیدوارم که دیگر "رنگو" جدیدی ساخته نشود. به نظر من آن انیمیشن نیز بسیار سرگرم‌کننده و فوق‌العاده بود. کودکان آن را دوست خواهند داشت و به هیچ وجه از آن دوری نکنید. فقط انتظارات بالایی نداشته باشید. **این یک زمان خانوادگی است!** من طرفدار این فیلم نیستم، اما همیشه مینیون‌ها را دوست داشتم، به‌ویژه فیلم انفرادی‌شان قبل از این. آن پیش‌درآمد فوق‌العاده بود و بسیار سرگرم‌کننده. اما سخت است که باور کنیم این فرانچایز حالا به سه فیلم رسیده است. بله، مینیون‌ها به پیدا کردن جایگاه خود در میان طرفداران انیمیشن کمک کردند، اما در این فیلم به نوعی نادیده گرفته شدند. این حقیقت است. آنها فضای کمتری داشتند که به‌طور مستقیم بر فیلم و طرفدارانشان تأثیر گذاشت. گرو قرار است با برادر دوقلویش، درو، ملاقات کند که آرزوی شبیه شدن به پدرش، یک ابرشرور، را دارد. اما حالا گرو تغییر کرده و علاقه‌ای به کمک به برادرش ندارد. در عوض، او از درو برای رسیدن به هدفی که اخیراً در آن شکست خورده، استفاده می‌کند. داستان معمولی است، اما سرگرمی‌هایی دارد. این فیلم تقریباً به داستان احتمالی دنباله بعدی اشاره می‌کند. فکر می‌کنم کودکان از آن لذت خواهند برد بدون اینکه انتظارات زیادی داشته باشند. بنابراین، فیلمی است که یک بار تماشا کردنش خوب است. _نمره: ۶ از ۱۰_ صحنه ۸۰ سالگی در ابتدای فیلم فوق‌العاده بود و ارزش تماشا داشت. بقیه فیلم هم از آن آشفتگی‌های عجیب و غریب است که در تمام فیلم‌های "من نفرت‌انگیز" دیده می‌شود. من صحنه‌های اولیه "من نفرت‌انگیز ۳" را قوی یافتم و چند خنده هم در آن بود. اما از دقیقه ۳۰ به بعد تمام جذابیتش را از دست می‌دهد و در نهایت ۹۰ دقیقه‌ای خوب اما بی‌الهام می‌شود. بازیگران صدا خوب هستند، اما خود شخصیت‌ها چندان جالب نیستند. استیو کارل و تری پارکر خوب هستند و کریستن ویگ نیز به خوبی استفاده نشده است. شخصیت جنی اسلیت به نظر فراموش شده می‌رسد، مانند اینکه در اوایل داستان چیزی را با والری دا وینچی تنظیم کرده، اما حتی یادم نمی‌آید در اینجا چه بر سرش می‌آید - این یک هدر رفت است، زیرا اولین برداشت‌های من مثبت بود. مینیون‌ها خوب هستند، اما در این مرحله دیگر آنقدر خنده‌دار نیستند، اما هنوز هم کمی سرگرمی وجود دارد. من همچنین از اضافه شدن برادر گرو خوشم نیامد. موسیقی فارل ویلیامز در عوض، احساس می‌کند که زیاد استفاده شده و کمی تکراری است. روزهای "خوشحالی" گذشته است - اما هی! فقط دو سال دیگر تا "من نفرت‌انگیز ۴"! با وجود داشتن امنیت پیشرفته، بزرگ‌ترین الماس جهان از زیر بینی لیگ ضد شرورها دزدیده می‌شود و این باعث می‌شود که "گرو" و "لوسی" از کار برکنار شوند! اما آنها از نوعی نیستند که تسلیم شوند و بنابراین شروع به برنامه‌ریزی برای بازیابی آن از ابرشرور "بالثازار برات" می‌کنند. به طور دلگرم‌کننده‌ای، دخترشان "اگنس" سعی می‌کند با فروش اسباب‌بازی‌هایش کمک کند، اما خوشبختانه قبل از اینکه مجبور شود خود را بفروشد، "گرو" متوجه می‌شود که برادر دوقلوی گمشده‌ای به نام "درو" دارد. اما موضوع این است که او حتی بیشتر از "بالثازار" شرور است و مصمم است برادرش را وارد دنیای جنایی پرسود کند - و الماس را نیز از دزد قبلی‌اش بدزدد! داستان کمی سبک است؛ گاهی اوقات گیج‌کننده است و مینیون‌های شیطون واقعاً به اندازه کافی در داستان نقش ندارند تا تفاوت زیادی به وجود آورند، که بیشتر شبیه یک تمرین بازاریابی است تا دنباله‌ای شایسته برای فیلم اول، که تقریباً هفت سال پیش بسیار خاص و سرگرم‌کننده بود. یک موسیقی زنده از دهه ۸۰ فیلم را جلو می‌برد و جوانان احتمالاً به ظرافت صحنه‌های کمدی پاسخ می‌دهند - به‌ویژه در انتها، اما برای بزرگ‌ترها اینجا چیز زیادی وجود ندارد و این فرانچایز به وضوح در حال به پایان رسیدن به نظر می‌رسد.