فیلم The Great Gatsby 1974

نیک (با بازی سم واترستون) در یک کلبه در حاشیه املاک "گتسبی" (با بازی رابرت ردفورد) زندگی می‌کند و از شخصیت او مجذوب شده است. گتسبی مردی با ثروت قدیمی است که به طور مرتب مهمانی‌های لوکسی برای غریبه‌هایی که به سختی می‌شناسد برگزار می‌کند و خود به ندرت به این مهمانی‌ها می‌رود. نیک به‌طور غیرمنتظره‌ای به یکی از این مهمانی‌ها دعوت می‌شود و سپس...

نیک (با بازی سم واترستون) در یک کلبه در حاشیه املاک "گتسبی" (با بازی رابرت ردفورد) زندگی می‌کند و از شخصیت او مجذوب شده است. گتسبی مردی با ثروت قدیمی است که به طور مرتب مهمانی‌های لوکسی برای غریبه‌هایی که به سختی می‌شناسد برگزار می‌کند و خود به ندرت به این مهمانی‌ها می‌رود. نیک به‌طور غیرمنتظره‌ای به یکی از این مهمانی‌ها دعوت می‌شود و سپس با خود گتسبی ملاقات می‌کند که به اندازه‌ای که انتظار داشت، او را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد. این آغاز یک دوستی غیرمعمول است که او را به دنیایی از ولخرجی‌های سطحی، دسیسه‌ها و افراد ناخوشایند معرفی می‌کند. گتسبی به دایزی (با بازی میا فارو) علاقمند است که همسر مردی خشن به نام تام (با بازی بروس دورن) است و بخش عمده‌ای از این درام طولانی به پیچیدگی‌های رابطه جدید این دو مرد و سبک زندگی فزاینده مشکوک تام می‌پردازد که به طرز غیرمنتظره‌ای برای نیک پیش نمی‌رود. این اقتباس تقریباً به‌طور لفظی از رمان اف. اسکات فیتزجرالد انجام شده و ممکن بود در یک تئاتر کار کند، اما ما در تئاتر نیستیم و آنچه که در اینجا ارائه شده، یک مطالعه شخصیت کسل‌کننده و بیش از حد کلامی است. تکیه زیادی بر عناصر زیبایی‌شناسانه، از جمله لباس‌ها، دکور و تجملات مهمانی‌ها شده است؛ واقعاً تصاویر زیبا هستند. این داستان باید یک داستان عاشقانه باشد، اما رابطه ادعایی بین ردفورد و فارو هیچ‌گونه احساسی را منتقل نمی‌کند. هرگز نتوانستم بفهمم چرا او در ابتدا این‌قدر مورد تحسین قرار گرفت - اجراهای او همیشه از نظر کیفیت نوسان داشت. روایت واترستون نیز کمی بیش از حد یکنواخت می‌شود و تضاد زندگی‌های ثروتمند و فقیر به‌طور کامل توسعه نیافته است. ستاره فیلم من "میرتل" (با بازی کارن بلک) است - شاید تنها شخصیتی که احساسی از شخصیت را به نمایش می‌گذارد در حالی که ازدواج و روابط عاشقانه‌اش را مدیریت می‌کند. این داستانی ناخوشایند درباره افراد خودخواه و بی‌فکر است، اما این نسخه به سادگی نمی‌تواند آن احساس را به تصویر بکشد یا - واقعاً - هیچ احساس دیگری را نیز منتقل کند. سبک فراوان وجود دارد، اما روح آن کاملاً缺.