فیلم Charlie Says 2018

چارلی می‌گوید: "دنبال آموزش بی‌رحمانه من با عمق روانی محدود باشید." او همچنین می‌گوید: "فراموش کنید که 'داکتر هو' چه بود، من می‌توانم با به تصویر کشیدن یک قاتل سریالی بدنام با ریشی پُرپشت و لهجه‌ای مشکوک، استعداد قابل قبولی نشان دهم." اما آنچه که چارلی فراموش کرده بود بگوید این است که "این هنوز هم تفسیر بی‌ادبانه‌ای از وقایع است که به ندرت انسانیت...

چارلی می‌گوید: "دنبال آموزش بی‌رحمانه من با عمق روانی محدود باشید." او همچنین می‌گوید: "فراموش کنید که 'داکتر هو' چه بود، من می‌توانم با به تصویر کشیدن یک قاتل سریالی بدنام با ریشی پُرپشت و لهجه‌ای مشکوک، استعداد قابل قبولی نشان دهم." اما آنچه که چارلی فراموش کرده بود بگوید این است که "این هنوز هم تفسیر بی‌ادبانه‌ای از وقایع است که به ندرت انسانیت را در شخصیت‌های واقعی خود منتقل می‌کند." در سالی که تقریباً سه فیلم بلند به توصیف قتل شارون تیت پرداخته بودند، زاویه دقیق هارون بهترین رویکرد به حساب می‌آید. این فیلم به‌طور خاص بر روی "خانواده" و چگونگی شستشوی مغزی مانسون بر آن‌ها متمرکز است تا به او باور کنند که در حال زندگی در یک خیال رادیکال است و داستان به یک روانشناس می‌پردازد که به سه پیرو زن کمک می‌کند تا واقعیت اعمال وحشتناک خود را درک کنند. در نتیجه، روایت نوشته شده توسط ترنر از ساختار خسته‌کننده فلاش‌بک‌ها استفاده می‌کند، در حالی که یک ذره از جدیت را حفظ می‌کند. و من می‌توانم به وضوح به آن دیدگاه ناملموس که ترنر در نظر داشت دست یابم. تقریباً طعم نوآوری آن را حس می‌کنم. این روایت به بررسی موقعیت روان‌شناختی وقایعی می‌پردازد که بارها در سینما بازگو شده‌اند، با هدف هدف‌گذاری بر روی فرآیند درمان شستشوی مغزی. بله، شارون تیت و دیگر افراد ثروتمند مورد حمله قرار می‌گیرند و به طرز بی‌رحمانه‌ای کشته می‌شوند. اما به جای نمایش آن قتل‌ها برای ارضای سادیسم بیننده‌ها، نیت‌های خاصی در کار است. وقایع حیاتی در تشدید توانایی‌های شستشوی مغزی مانسون و کنترل عروسک‌های زنی که در اختیار داشت، به‌صورت معتبر برای تحلیل روان‌شناختی ارائه شده‌اند. اما مشکل اساسی این است که تحلیل و کاوش این روان‌پریشی به شدت سطحی است. عدم وجود دینامیک‌های شناختی تدریجی بین شخصیت اصلی، لزلی (که مانسون او را با نام لولو خطاب می‌کند) و رهبر جدیدش، مشهود است. موضع همه‌جانبه مانسون به سرعت مطرح می‌شود بدون هیچ‌گونه پایه‌های پیشرفت واقعی. لزلی تحت تأثیر قرار می‌گیرد و به سادگی دستورات مانسون را بدون تردید دنبال می‌کند. آن تعارض اخلاقی درونی بین همه‌چیزهایی که او قبلاً می‌دانست و تمامی آنچه را که رها کرده بود، وجود ندارد. گاهی اوقات، توقف‌های ناگهانی و چشمان درخشانش که به‌خوبی توسط موری به تصویر کشیده شده بود، نشانه‌هایی از خودسوال‌کردن را نشان می‌داد. اما به‌نوعی احساس می‌شد که این احساسات از روی اجبار بوده‌اند و با موضع اولیه‌اش در زمان استخدام تضاد داشتند. خوشبختانه، حبس آن‌ها در موسسه به این معنا بود که ایده‌ها و باورهایشان می‌تواند مورد بررسی قرار گیرد، و ایمان مسری مانسون به یک فرقه مسیحی افراطی تشبیه شود. با این حال، زمان زیادی به این زاویه تند اختصاص داده نشده بود که می‌توانست یک درام روان‌شناختی جذاب‌تر بسازد. واقعاً تأسف‌آور است زیرا استعداد وور هدر می‌رود. اسمیت تصویری معتبر از قاتل نام‌آشنای فیلم ارائه می‌دهد، اما شخصاً نمی‌تواند از عادات معمول خود که در دوران حضورش در 'داکتر هو' تثبیت شده، فاصله بگیرد. صحبت کردن با اشیاء بی‌جان و سخنان بی‌معنا درباره هیچ‌چیز. باید برایش خسته‌کننده باشد، اما او کار قابل قبولی را با نشان دادن چندجانبه‌گری خود انجام داد، حتی اگر لهجه نورث‌همپتونش گاهی اوقات به‌طور ناگهانی به میان بیاید و بگوید "سلام رفیق؟" به‌طور کلی، باید بگویم یک فیلم بیوگرافی ناامیدکننده است. رویکرد به "خانواده" نزدیک به کمال بود، اما عدم وجود عمق احساسی، روان‌شناختی و ساختاری منجر به یک درام متوسط شد که صرفاً وقایع را بازگو کرد، به جای اینکه آن‌ها را به پیش ببرد. چارلی گفت "پرش!" اما هارون و ترنر نتوانستند به ارتفاع مورد نظر او برسند. واقعاً فرصتی از دست رفته بود که این فیلم را "فرشتگان چارلی" بنامند...