فیلم Battle Los Angeles 2011

وقتی صحبت از فیلم‌های خشونت‌آمیز می‌شود، نظر من تقسیم شده است. من به تماشای فیلم‌هایی درباره نبردهای واقعی و تاریخی نمی‌روم، زیرا می‌دانم که انسان‌های واقعی جان خود را از دست داده‌اند (یا از نظر جسمی یا روانی آسیب دیده‌اند)؛ پسران و دختران، خواهران و برادران، مادران و پدران... حتی کودکان. تصور دوباره زندگی این مرگ‌های غم‌انگیز (حتی اگر قهرمانانه باشند) برای من بسیار دردناک...

وقتی صحبت از فیلم‌های خشونت‌آمیز می‌شود، نظر من تقسیم شده است. من به تماشای فیلم‌هایی درباره نبردهای واقعی و تاریخی نمی‌روم، زیرا می‌دانم که انسان‌های واقعی جان خود را از دست داده‌اند (یا از نظر جسمی یا روانی آسیب دیده‌اند)؛ پسران و دختران، خواهران و برادران، مادران و پدران... حتی کودکان. تصور دوباره زندگی این مرگ‌های غم‌انگیز (حتی اگر قهرمانانه باشند) برای من بسیار دردناک است. اما وقتی صحبت از حمله بیگانگان می‌شود، من کاملاً جذب می‌شوم. من از خیال جنگ لذت می‌برم، اما باید آگاه باشم که چنین فیلم‌هایی چگونه خشونت و جنگ را بزرگ‌نمایی می‌کنند. این یک تضاد است و من از این لذت گناهکار لذت می‌برم. من کمی از امتیاز پایین فیلم متعجب هستم. آیا تعداد زیادی از این نوع فیلم‌ها ساخته شده‌اند؟ آیا مردم از تماشای این فیلم‌ها خسته شده‌اند؟ آیا این نشان‌دهنده این است که ما یک ملت یا جهان خسته از جنگ هستیم؟ برای من، من فیلم‌های زیادی تماشا نمی‌کنم، بنابراین در مورد فیلم‌های اکشن نظامی خسته نشده‌ام. بنابراین، این فیلم برای من تکراری نبود. من فکر می‌کنم فیلمنامه به طرز چشم‌گیری منسجم است. این موضوع شامل توسعه شخصیت‌ها نیز می‌شود؛ پروفایل‌های سریع و مختصر؛ یک نگاه، یک اشاره و شما تقریباً همه چیزهایی که باید درباره این یا آن شخصیت بدانید را دارید. من طرفدار "دوربین لرزان" نیستم، اما فکر می‌کنم در برخی از صحنه‌های نبرد به خوبی استفاده شده است. هرگز در چنین وضعیتی نبوده‌ام، اما فکر می‌کنم دوربین به ما حس ترس و تپش قلبی را که ناشی از تیراندازی و بمباران است می‌دهد؛ اغلب حتی نمی‌دانید که آتش از کجا می‌آید در حالی که در پناه خود نشسته‌اید و به اعماق وجودتان شک می‌کنید. بله، این یک تم آشنا است - یک فرد با تجربه و سخت‌کوش که مسئول یک گروه جوان است - که در بسیاری از چنین فیلم‌هایی وجود دارد. من همچنین تعجب می‌کنم که آیا ارتباط بیشتری با کهنه‌سربازان نظامی وجود دارد؛ چیزی که مردم غیرنظامی هرگز نمی‌توانند به‌طور واقعی درک کنند (بی‌احترامی نیست؛ فقط یک واقعیت است؛ من خدمت کردم اما هرگز تحت تیراندازی قرار نگرفتم)؟ از تجربیات من، فکر می‌کنم نمایش نظامی در فیلم به‌طوری دقیق به تصویر کشیده شده است (تجهیزات نظامی، تاکتیک‌ها، خطاها، رتبه، تفاوت‌های سنی، کینه، "من پشت تو هستم"، حس وظیفه و فداکاری به مأموریت؛ هرگز تسلیم نشوید، هرگز عقب‌نشینی نکنید). فیلمنامه قابل پیش‌بینی؟ بله، از بعضی جهات، اما من همچنین شگفتی‌های زیادی پیدا کردم. شاید اگر تمام وقت این نوع فیلم‌ها را تماشا می‌کردم، به اندازه بسیاری از اینجا بدبین می‌شدم. من واقعاً از این فیلم لذت بردم (به آن 8 از 10 دادم؛ شاید 7.5 می‌دادم، اما این فیلم بیشتر از امتیازهایی که دیگران به آن می‌دهند، لیاقت دارد). افشاگری‌های اخیر از منابعی مانند بیگلو و الیزوندو تقریباً تأیید کرده‌اند که ما توسط بیگانگان مورد بازدید قرار می‌گیریم. و، چه کسی می‌داند، شاید آن‌ها تصمیم بگیرند قبل از اینکه آب ما را بیشتر آلوده کنیم، آن را برداشت کنند، زیرا به آرامی به سمت نابودی هسته‌ای خود پیش می‌رویم. **نبرد: لس آنجلس** یک فیلم در سال 2011 است که ویکی‌پدیا آن را به عنوان "فیلم علمی تخیلی نظامی و آخرالزمانی" توصیف می‌کند. این ترکیبی از چندین ژانر در یک فیلم است، اما واقعاً خوب از عهده آن برآمده‌اند. این فیلم درباره چیست؟ در اینجا توصیف رسمی آن آمده است: زمین توسط نیروهای ناشناخته مورد حمله قرار می‌گیرد. در حالی که مردم در همه‌جا سقوط شهرهای بزرگ جهان را تماشا می‌کنند، لس آنجلس آخرین سنگر برای بشریت در نبردی است که هیچ‌کس انتظارش را نداشت. این به یک گروهبان تفنگداران دریایی و دسته جدیدش بستگی دارد که خطی در شن‌ها بکشند و با دشمنی که هرگز با آن مواجه نشده‌اند، مقابله کنند. من این فیلم را زمانی که برای اولین بار اکران شد در سینما دیدم و درست مانند آن زمان، این بار دوم هم واقعاً لحظات خوبی را برایم رقم زد. آنچه که این فیلم را خوب می‌کند این است که در حالی که این اساساً یک فیلم علمی تخیلی درباره حمله بیگانگان است، چیزی که آن را از بقیه متمایز می‌کند این است که مانند یک فیلم جنگی ساخته شده است. درست مانند **هیولاها: قاره تاریک** و **سربازان سگ**، این یک فیلم درباره سربازان با بیگانگان است، نه یک فیلم درباره بیگانگان با سربازان. این یک تفاوت بزرگ است. چهره‌های آشنایی در اینجا وجود دارند؛ آیرون اکارت، میشل رودریگز، مایکل پنا و یک جوئی کینگ بسیار جوان. همه در فرم خوبی هستند، اما این یک فیلم ستاره‌محور نیست، بلکه یک فیلم اکشن است که موهایتان را به باد می‌زند. داستان خود بسیار ساده است. ماموریت اول آن‌ها این است که به یک ایستگاه پلیس بروند و برخی از غیرنظامیان را نجات دهند. در راه، مملو از جنگ‌های شهری است که در بسیاری از ویدیوهای یوتیوب از کشورهای دیگر دیده‌اید، اما این بار در آمریکا و در یک محیط شهری بسیار آشنا. سپس تمرکز به سمت یک ماموریت جستجو و نابودی تغییر می‌کند و همه‌چیز به یک پایان پر از اکشن می‌رسد. انتخاب سازندگان برای اینکه به شما نمای واضحی از دشمن ندهند، به هرج و مرج در طول فیلم افزوده است. این یک نوع فیلم "خاموش کن مغزت" است که با سرعت خوبی پیش می‌رود و در تمام طول فیلم چیزهای زیادی برای سرگرمی دارد. **نبرد: لس آنجلس یک فیلم حمله‌ای واقع‌گرایانه و خوب ساخته شده است که داستان خود را با واقعیتی منحصر به فرد برای این ژانر روایت می‌کند.** نبرد: لس آنجلس عالی است! من از امتیاز پایین آن در راتن تومیتوز و نقدهای بد متعجب هستم. نبرد: لس آنجلس داستانی واقعی و خشن را روایت می‌کند که ممکن است واقعاً چگونه باشد اگر بیگانگان به ما حمله کنند. هیچ شخصیت بزرگ و غیرواقعی مانند فیلم روز استقلال وجود ندارد - فقط سربازان شجاعی که برای نجات جان‌های عزیزانشان می‌جنگند. واقع‌گرایی این فیلم را شبیه به **سقوط هلی‌کوپتر سیاه** با بیگانگان می‌کند. حتی با اینکه این فیلم بیش از یک دهه پیش ساخته شده است، استفاده هوشمندانه از CGI به‌طرز غیرقابل باوری قدیمی به نظر نمی‌رسد و بهتر از بسیاری از فیلم‌های امروزی است. آیرون اکارت این تفنگداران قهرمان را با یک بازی قوی، واقعی و تأثیرگذار رهبری می‌کند که بقیه بازیگران و فیلم را به دوش می‌کشد. نبرد: لس آنجلس نقص‌هایی دارد، اما این ترکیب جنگ و علمی تخیلی به گونه‌ای انجام شده است که در هیچ فیلم حمله دیگری دیده نمی‌شود. در نقدها غرق نشوید. اگر از فیلم‌های بیگانه و حمله لذت می‌برید، این فیلم را تماشا کنید. این فیلم یکی از underrated ترین فیلم‌ها است. واقعاً عجیب است که نبرد لس آنجلس اینقدر دست کم گرفته شده است. فوق‌العاده و پر از اکشن!