فیلم The Flight of the Phoenix 1965

یک اثر جذاب که به خوبی اجرا شده است. یک هواپیمای باربری حامل گروهی از مردان در صحرای ساهارا سقوط می‌کند و این مردان باید با وجود تفاوت‌هایشان، گرد هم جمع شوند و از بقایای هواپیما یک هواپیمای دیگر بسازند. شاید در ابتدا به نظر نرسد که داستان جذابی باشد. ما به عنوان بینندگان، باید بیش از دو ساعت به تماشای تعامل این مردان با یکدیگر بنشینیم...

یک اثر جذاب که به خوبی اجرا شده است. یک هواپیمای باربری حامل گروهی از مردان در صحرای ساهارا سقوط می‌کند و این مردان باید با وجود تفاوت‌هایشان، گرد هم جمع شوند و از بقایای هواپیما یک هواپیمای دیگر بسازند. شاید در ابتدا به نظر نرسد که داستان جذابی باشد. ما به عنوان بینندگان، باید بیش از دو ساعت به تماشای تعامل این مردان با یکدیگر بنشینیم که نتیجه‌های متفاوتی به دنبال دارد. مکان ثابت است، فقط شن و آفتاب و مردانی که در انتظار مرگ هستند. اما این فیلم یکی از بهترین نمونه‌های آثار شخصیت‌محور است زیرا هر یک از شخصیت‌ها با مشکلات شخصی خود دست و پنجه نرم می‌کنند. چه زخم‌های ناشی از جنگ، چه تفاوت‌های طبقاتی و چه اعتیاد به الکل، این مردان باید بر خود غلبه کنند قبل از اینکه بتوانند بر بزرگ‌ترین مانع پیش رویشان غلبه کنند. این فیلم با بازیگران برجسته‌ای که هر کدام نقش‌های خاص خود را دارند، تبدیل به تماشایی جذاب می‌شود زیرا ما احساس می‌کنیم که در شرایط سخت آن‌ها غرق شده‌ایم. بازیگران فوق‌العاده‌ای داریم که به خوبی متن عالی لوکاس هلر را زنده می‌کنند. این فیلم بسیار جذاب و تند و تیز است و به طرز مناسبی، پیچش داستانی در انتها وجود دارد که پایان را حتی بیشتر پاداش‌دهنده می‌سازد. به شدت توصیه می‌شود. ۸ از ۱۰ یک کلاسیک واقعی. ۱۴ مرد در یک هواپیمای کوچک با بودجه محدود که برای یک شرکت نفتی کار می‌کنند که به اندازه‌ای که انتظار می‌رود به کارمندانش اهمیت نمی‌دهد. بنابراین، هواپیما در وسط صحرا سقوط می‌کند و دوازده بازمانده فقط منتظر مرگ می‌مانند. جیمز استوارت، خلبانی است که احساس مسئولیت می‌کند، اما ناوبرش که ریچارد آتنبرو را بازی می‌کند نیز همین احساس را دارد. در همین حین، ما به سایر شخصیت‌ها فکر می‌کنیم. انتظار داریم ارنست بورگناین، دن دوریا و جورج کندی نقش‌های کلیدی را ایفا کنند، اما آن‌ها به پس‌زمینه می‌روند، به جز بورگناین که به زودی به پس‌زمینه می‌رود. در عوض، رونالد فریزر به عنوان یک سرباز حرفه‌ای و هاردی کروگر به عنوان یک مهندس، به بازیکنان اصلی تبدیل می‌شوند. مهندس ادعا می‌کند که می‌تواند یک هواپیما بسازد. به تدریج، تاونز (استوارت) و لو (آتنبرو) به مهندس ایمان می‌آورند. آن‌ها طرح‌های او را می‌بینند. امید پیدا می‌کنند. شروع به ساخت هواپیما می‌کنند. سپس کمی کمدی تاریک رخ می‌دهد وقتی که بیشتر درباره مهندس می‌فهمند. نمی‌خواهم آن را لو بدهم. شخصیت‌ها فوق‌العاده‌اند، حتی آن‌هایی که به نظر می‌رسد فقط نقش‌های فرعی هستند، اما آن‌ها نقش‌های فرعی نیستند. در واقع، این شخصیت‌های فرعی (کندی و دوریا) به فیلم جان می‌دهند. شاید به همین دلیل است که آن‌ها به عنوان بازیگران کوچک انتخاب شده‌اند تا به بیننده حس کنند که شخصیت‌های کوچک نیز انسان‌های واقعی‌اند. حتی «رات باگ»، که به نظر می‌رسد خشن‌ترین شخصیت باشد، هنگامی که دوستش تصمیم می‌گیرد با پیتر فینچ برای کمک بیرون برود، انسانیت و اندوهی را نشان می‌دهد. فیلم پر از تئاتر و درام است و مکان آن صحراست، اما هنوز مکان تغییر نمی‌کند و هرگز لحظه کسل‌کننده‌ای وجود ندارد. درست مانند «۱۲ مرد خشمگین»، همیشه نوعی از احساسات و تئاتر وجود دارد که حتی افراد مبتلا به اختلال کم‌توجهی را هم به داستان مجذوب می‌کند. می‌دانم، زیرا من هم به شدت مبتلا به «اختلال توجه» هستم. جیمی استوارت به عنوان «تاونز» که هواپیمای فرسوده‌اش را در میدان‌های نفتی شمال آفریقا پرواز می‌دهد، نقش‌آفرینی می‌کند. زمانی که یکی از این پروازها به سقوط می‌انجامد، آن‌ها خود را در بیابان گیر می‌افتند، کمبود آب و ایده‌ای برای بازگشت به خانه دارند. تا اینکه «دورفمان» (هاردی کروگر) طرحی برای انجام جراحی صنعتی بر روی بقایای هواپیما و شاید پرواز دوباره آن‌ها concocts. اکنون آنچه که پیش می‌آید، مجموعه‌ای از ماجراهای پرتنش است که شخصیت‌های خدمه و مسافران در آن به هم برخورد می‌کنند؛ بیابان بر عقل برخی تأثیر می‌گذارد و زندگی برخی دیگر را تحت تأثیر قرار می‌دهد - اما آیا می‌توانند فرار کنند؟ ریچارد آتنبرو فوق‌العاده است، همانطور که پیتر فینچ معمولاً قابل اعتماد و گروهبانش رونالد فریزر نیز همینطور - اما نبرد روانشناختی بین «تاونز» و «دورفمان» بارزتر است. هر دو بازیگر واقعاً تماشاگران را به وضعیت خود می‌کشانند و شخصیت‌هایشان به خوبی تنش قابل لمس را افزایش می‌دهند، پیش از پایانی که واقعیت را با لذت به شیوه‌ای نوآورانه و هیجان‌انگیز پیوند می‌زند. این قطعاً یکی از بهترین اجراهای استوارت است و ارزش تماشا دارد.