فیلم Reality 2023

من هیچ اطلاعی از این پرونده قبل از دیدن فیلم نداشتم، بنابراین وقتی "Reality Winner" و FBI را دیدم، انتظار داشتم که یک سناریوی مشابه "Slumdog Millionaire" باشد. اما نه، اصلاً این‌طور نبود. نام واقعی زنی به نام "سیدنی سویینی" است که برای دولت آمریکا مشغول ترجمه اسناد ایرانی بود. یک روز او به خانه‌اش برمی‌گردد و متوجه می‌شود که "گریک" (جاش همیلتون) و "تیلور"...

من هیچ اطلاعی از این پرونده قبل از دیدن فیلم نداشتم، بنابراین وقتی "Reality Winner" و FBI را دیدم، انتظار داشتم که یک سناریوی مشابه "Slumdog Millionaire" باشد. اما نه، اصلاً این‌طور نبود. نام واقعی زنی به نام "سیدنی سویینی" است که برای دولت آمریکا مشغول ترجمه اسناد ایرانی بود. یک روز او به خانه‌اش برمی‌گردد و متوجه می‌شود که "گریک" (جاش همیلتون) و "تیلور" (مارچانت دیویس) در حیاط او پارک کرده‌اند و حکمی برای جستجوی او، خانه‌اش و خودرویش دارند... او دستپاچه و کمی گیج می‌شود، به‌ویژه اینکه بازدیدکنندگانش به نظر می‌رسد بیشتر نگران سلامت گربه و سگش هستند! به هر حال، آنها در نهایت وارد خانه می‌شوند و بازجویی آغاز می‌شود. برای مدتی، این فرایند شدت مؤثری دارد و با استفاده از متن اصلی مصاحبه، نمایشی واقعی از اینکه این مأموران چقدر می‌توانند مؤثر باشند، ارائه می‌دهد. این تاریخ است، پس خطر خاصی وجود ندارد - و فکر می‌کنم سویینی به خوبی در نقش خود ظاهر می‌شود زیرا داستان پیچیده‌تر می‌شود، اما همه‌چیز خیلی طولانی می‌شود و تولید به نظر کمی بیش از حد گسسته است. این فیلم به نوعی قدرت‌های ترساننده "عمو سام" را زمانی که ناراحت است، فاش می‌کند و در برخی مواقع تماشای آن ناراحت‌کننده است. این درام به‌خصوص به‌یادماندنی نیست و نیازی به سینما ندارد - اما تماشای آن در تلویزیون خوب خواهد بود و سوالاتی درباره اینکه چه چیزی در "منفعت عمومی" است یا نه، مطرح می‌کند. من ممکن است به فیلم‌های کوتاه علاقه‌مند باشم، اما این یک فیلم کوتاه و فوق‌العاده جالب است. من از نحوه فیلم‌برداری آن خوشم می‌آید به جز زمانی که شروع به رد کردن "The Intercept" می‌کنند و به نظر می‌رسد که همه چیز دیوانه‌وار است. این قسمت باعث می‌شود که آن بخش غیرواقعی به نظر برسد. قطعاً هرگز نمی‌خواهم توسط FBI بازجویی شوم و مطمئناً به افراد با کمربندهای تاکتیکی به‌طور متفاوتی نگاه می‌کنم. فکر می‌کردم آنها پدرانی هستند که در تعطیلات هستند، اما مشخص شد که همه آنها پلیس هستند. هر یک از آنها خیلی مهربان اما همزمان ترسناک هستند. **چرا "گلیچ‌ها" در دنیای "حقیقت‌ها" و "تفسیرها" ضروری هستند؟** واقعیت، نوشته و کارگردانی تینا ساتر، یک فیلم معمایی-هیجانی آمریکایی است که در جشنواره بین‌المللی فیلم برلین در سال 73 به نمایش درآمد و برای بهترین فیلم و بهترین کارگردان نامزد شد. موضوع مرکزی واقعیت حول مفهوم "گلیچ در سیستم" می‌چرخد. کارگردان به‌خوبی از جلوه‌های بصری - به‌ویژه "گلیچ‌ها" - استفاده می‌کند تا مفهوم یک سیستم "کامل" یا به‌طور خاص، صداقت روایت فیلم را به چالش بکشد. ساتر عمدی اطلاعات ضروری را از اسناد و دیالوگ‌های فیلم سانسور می‌کند و تماشاگران را مجبور می‌کند که با روایت درگیر شوند و به دنبال کشف حقیقت باشند. این تحریفات - یا "خرابی‌ها" - تصادفی نیستند؛ بلکه وقفه‌های به‌دقت زمان‌بندی شده و عمدی هستند که لایه‌های پیچیدگی را به روایت اضافه می‌کنند. وجود این خرابی‌های بصری به‌طور ذاتی ذهن تماشاگر را به سمت خطاهای دیجیتال و ویروس‌ها هدایت می‌کند - موجوداتی که قادر به نفوذ به سیستم‌های دشمن، دسترسی به داده‌های طبقه‌بندی شده و بهره‌برداری از آن برای منافع خود هستند. در چارچوب فیلم، نویز به‌عنوان یک شکاف بین روایت شبیه‌سازی شده کارگردان و داستان واقعی عمل می‌کند. این فیلم نشان می‌دهد که چگونه یک "نویز" کوچک در سیستم امنیتی ایالات متحده - "واقعیت وینر" - باعث اختلال عظیمی شده و منجر به وقایع غیرمنتظره و عواقب ناخواسته در یک سیستم به‌ظاهر "کامل، بی‌نقص، بدون وقفه و به‌خوبی هماهنگ" شده است. این نویز کوچک برای دولت آنقدر فاجعه‌بار بود که باعث شد حس کند که سیستم اساساً ناکارآمد است. در عین حال، کارگردان به‌طور ظریف پیشنهاد می‌کند که انتقال موفقیت‌آمیز اطلاعات یا حقیقت به نویز نیاز دارد - به شخصیت‌هایی مانند "واقعیت وینر". به عبارت دیگر، بدون نویز، هیچ اطلاعات دقیقی نمی‌تواند وجود داشته باشد. برای عموم، عملکرد سیستم به‌عنوان یک "معما" به نظر می‌رسد، اما مداخله نویز این معما را باز می‌کند. در این سناریو، خبرگزاری "The Intercept" نقش میانجی نویز را ایفا می‌کند - به‌عنوان یک نویز در ایالات متحده عمل می‌کند. با این حال، برعکس "واقعیت وینر"، این خبرگزاری با استفاده از تأثیر رسانه‌ای خود، قادر به تغییر یک شیء از گفتمان معمول و بی‌نقص خود، حذف معانی از مفاهیم و کلمات ثابت و ایجاد تفسیرهای جدید است. زمانی که در برخی از قسمت‌های فیلم، "واقعیت وینر" - یا در موارد دیگر، افسران پلیس - به‌طور مختصر اما غیرطبیعی از طریق یک گلیچ بصری ناپدید می‌شوند، تماشاگر به‌طور موقت به یک خلأ معنایی پرتاب می‌شود. این فضاهای خالی و غیرقابل درک ممکن است نشان‌دهنده از دست دادن کنترل شخصیت‌ها یا روایت باشد و به این ترتیب فرضیات بینندگان درباره روایت‌های فرضی را به چالش می‌کشد. از طریق این تصاویری که تحریف شده و روایت‌های دستکاری شده، تماشاگر به قلمرو پرخطر "حقیقت" و "تفسیر" کشیده می‌شود. برای من، "واقعیت" فیلمی درباره نویز است - نویزی که هم شکاف‌های بین عملکرد سیستم و ناکارآمدی‌های آن را آشکار می‌کند و هم به‌طور پارادوکسیکال به‌عنوان پلی برای پر کردن آن شکاف‌ها عمل می‌کند.