فیلم Fahrenheit 451 2018

**یک اقتباس فوق‌العاده تنبل** مدارس به جای تربیت آزمون‌دهندگان، منتقدان، دانایان و خلاقان خیالی، بیشتر دوندگان، پرش‌کنندگان، رقابت‌کنندگان، دست‌کاران و شناگران تولید می‌کنند. بدین ترتیب، واژه «مغز» به کلمه‌ای زشت تبدیل می‌شود که لایق آن است. همیشه از ناآشناها می‌ترسید. قطعاً به یاد دارید پسری را که در کلاس شما فوق‌العاده «ذکاوت» داشت و بیشتر پاسخ‌ها را می‌داد در حالی که دیگران مانند بت‌های سنگین نشسته...

**یک اقتباس فوق‌العاده تنبل** مدارس به جای تربیت آزمون‌دهندگان، منتقدان، دانایان و خلاقان خیالی، بیشتر دوندگان، پرش‌کنندگان، رقابت‌کنندگان، دست‌کاران و شناگران تولید می‌کنند. بدین ترتیب، واژه «مغز» به کلمه‌ای زشت تبدیل می‌شود که لایق آن است. همیشه از ناآشناها می‌ترسید. قطعاً به یاد دارید پسری را که در کلاس شما فوق‌العاده «ذکاوت» داشت و بیشتر پاسخ‌ها را می‌داد در حالی که دیگران مانند بت‌های سنگین نشسته بودند و از او متنفر بودند. آیا همان پسر را بعد از ساعت‌های مدرسه انتخاب و عذاب نمی‌دادید؟ البته که همین‌طور بود. ما همه باید شبیه هم باشیم. نه اینکه همه به دنیا آمده‌ باشند آزاد و برابر، همان‌طور که قانون اساسی می‌گوید، بلکه همه باید برابر شوند. هر انسان تصویر دیگری است؛ پس همه خوشحالند، زیرا کوهی برای ترسیدن و قضاوت دوباره وجود ندارد. بنابراین! یک کتاب، تفنگی بارگذاری شده در خانه همسایه است. آن را بسوزانید. تیر را از سلاح بگیرید. ذهن انسان را بشکنید. چه کسی می‌داند که ممکن است هدف آن مرد با سواد چه کسی باشد؟ — ری بردبری؛ _451 درجه فارنهایت_ (1954) من به بازسازی‌ها علاقه‌ای ندارم. آنها سرطان صنعت سینما هستند. اما در مورد اقتباس از رمان‌هایی که قبلاً اقتباس شده‌اند، انعطاف بیشتری دارم. در نهایت، فیلم مورد علاقه‌ام در این دسته قرار می‌گیرد (اقتباس دوم از رمان جیمز جونز به نام _خط باریک سرخ_ (1998) به کارگردانی ترنس مالیگ) است. _451 درجه فارنهایت_ نیز یک اقتباس دوم است؛ در این مورد، از رمان ری بردبری در سال 1953 و به هر دلیلی، یک اشتباه است. خود بردبری گفته است که این رمان درباره سانسور نیست، همان‌طور که اغلب فرض می‌شود، بلکه در پاسخ به ترس دوم سرخ و ظهور مک‌کارتیسم نوشته شده است. به طور خاص‌تر، این کتاب درباره خطرات یک جامعه بی‌سواد است که بدون تردید به کلام رسانه‌های جمعی متمرکز و انحصاری اعتماد می‌کند. این فیلم که برای صفحه نمایش اقتباس شده و به کارگردانی رامین بحرانی (_99 Homes_) ساخته شده، در نقطه‌ای نامشخص از آینده جریان دارد؛ پس از یک جنگ داخلی دوم. تمام جنبه‌های جامعه به طور سختگیرانه‌ای توسط وزارتخانه، یک دولت خودکامه که بر این باور است که نارضایتی، بیماری‌های روانی و اختلاف نظرها ناشی از مطالعه غیرقابل کنترل است، کنترل می‌شود. به همین دلیل، تمام کتاب‌ها ممنوع هستند، هرچند نسخه‌های ساده و ویرایش‌شده‌ای از متون تأیید شده توسط وزارتخانه، مانند انجیل، _موبی دیک_ اثر هرمان ملویل و _به سوی فانوس دریایی_ اثر ویرجینیا وولف در اینترنت (به نام "9") در دسترس هستند. واحدهای ویژه‌ای از «آتش‌نشان‌ها» مسئول شناسایی و سوزاندن هر کتاب باقی‌مانده هستند و برآوردها نشان می‌دهد که در طی 20 تا 30 سال، کتاب‌ها به طور کامل منقرض خواهند شد. این فیلم داستان دو آتش‌نشان به نام‌های کاپیتان جان بی‌تی (مایکل شنون)، مربی مجرب و تا حدی ناامید، و گای مونتاگ (مایکل بی. جوردن)، یک تازه‌کار ایده‌آل‌گرا را دنبال می‌کند که به کار آتش‌نشان‌ها بدون سوال اعتقاد دارد. تا اینکه با کلاریس مک‌کللَن (سوفیا بوتلا) آشنا می‌شود که او را درباره تاریخ واقعی ایالات متحده، ظهور وزارتخانه و اینکه چرا آنها می‌خواهند ادبیات را نابود کنند، آگاه می‌کند. حالا، شما فکر می‌کنید در این عصر اخبار جعلی ترامپ و افرادی که از فیس‌بوک به عنوان منبع خبری استفاده می‌کنند، موضوعاتی از این دست باید برای مخاطبان معاصر جذاب باشد. و شما درست می‌گویید. متأسفانه، این فیلم درباره «گوسفند»ها و رسانه‌های جمعی نیست. به نظر می‌رسد که فیلم‌سازان تقریباً به طور کامل بر سانسور تمرکز کرده‌اند. اما این فیلم در زمینه‌های دیگر نیز ضعف دارد. شخصیت میلدرد مونتاگ غایب است و بنابراین موضوع اعتیاد به پخش تلویزیونی که به مردم می‌گوید چگونه و چه چیزی فکر کنند، نادیده گرفته شده است. علاوه بر این، اشاره‌های نادر و پراکنده به اهمیت متون ادبی باعث تضعیف ماهیت اساسی کاری می‌شود که شورشیان با حفظ متن‌های کامل انجام می‌دهند. این باید بیانیه مرکزی فیلم باشد، اما در عوض به نظر می‌رسد که گروهی عجیب و غریب هستند که رفتارهای غیرعادی دارند. جوردن، مونتاگ را به عنوان یک شخصیت پر سر و صدای تلویزیونی بازی می‌کند. شنون هم که، خوب، شنون است. اشتباه نکنید، من او را دوست دارم. او بازیگری با استعداد فوق‌العاده است. اما در اینجا، او شخصیتی مشابه با نقش خود در _شکل آب_ (2017) گیر کرده است. این یک عملکرد فوق‌العاده تنبل است. در واقع، همه چیز در این فیلم تنبل است. کارگردانی بحرانی بی‌روح و بی‌الهام است؛ همه چیز شبیه _بلید رانر_-سبک است. همه‌چیز بسیار متعارف و ایمن است، چیزی که نه رمان و نه اقتباس 1966 فرانسوا تروفو این‌گونه نبودند. و این متعارف بودن و ایمنی با موضوع ذاتاً شورشی در تضاد است و آن را کمتر فوری و بنابراین، کمتر تأثیرگذار می‌کند. البته به موقع است و به بازیگران توجه کنید، اما _451 درجه فارنهایت_ 2018 یک فیلم تلویزیونی است و مانند یکی از آنها عمل می‌کند. _امتیاز نهایی: ★★ - برخی جنبه‌ها برای من جذاب بود، اما نتیجه کار ضعیف است._ پس... اگر _451 درجه فارنهایت_ توسط افرادی از فرهنگ لغو ساخته می‌شد، چه اتفاقی می‌افتاد؟ نیازی به حدس زدن نیست، همین‌جا است. این فیلمی درباره سوزاندن کتاب‌ها و CRT است... بنابراین، می‌خواهند بگویند که وقتی راست‌گراها کتاب‌ها را می‌سوزانند بد است و سفیدی و شرارت... اما برخی کتاب‌ها هنوز باید سوزانده شوند، زیرا اگر آن‌ها را نسوزانید، مردم ممکن است دچار تفکر نادرست شوند و این هم بد است. و به همین دلیل، هرگز واقعاً نمی‌تواند به پای خود بایستد. اما این فیلم موفق می‌شود که موضوع سانسور را بگیرد، سیاست‌های پروسانسور تاریخ بازنگری 1619 را در آن بگنجاند و سپس آن را کاملاً و به‌طور کامل غیرقابل تماشا کند. و ممکن است این نیت بوده باشد. اما احساس می‌کنم جوردن فقط با ناامیدی دست‌هایش را بالا برد، تسلیم شد و تصمیم گرفت که کار را سریع انجام دهد.