فیلم Kanal 1957

این فیلم جنگی یکی از تنگ‌ترین و claustrophobic ترین فیلم‌هایی است که تا به حال دیده‌ام. تقریباً تمام داستان در فاضلاب‌های زیر خیابان‌های ورشو جریان دارد، در حالی که نازی‌ها به شهر نزدیک می‌شوند و جنگ جهانی دوم آغاز می‌شود. "زادر" (وینچیسلاو گلینسکی) به دستور سرهنگ خود موظف است آنچه از واحدش باقی مانده - که اکنون بیشتر شبیه یک گروهان است تا یک شرکت...

این فیلم جنگی یکی از تنگ‌ترین و claustrophobic ترین فیلم‌هایی است که تا به حال دیده‌ام. تقریباً تمام داستان در فاضلاب‌های زیر خیابان‌های ورشو جریان دارد، در حالی که نازی‌ها به شهر نزدیک می‌شوند و جنگ جهانی دوم آغاز می‌شود. "زادر" (وینچیسلاو گلینسکی) به دستور سرهنگ خود موظف است آنچه از واحدش باقی مانده - که اکنون بیشتر شبیه یک گروهان است تا یک شرکت - را به جایی امن برساند تا بتوانند دوباره گروه‌بندی کنند و به مبارزه ادامه دهند، در حالی که با شرایط نسبتاً ناامیدکننده‌ای روبرو هستند. با کمک "استوکروتکا" (ترزا ایزوسکا) و معاون مورد اعتمادش "کورا"ب (تادئوش یانچار) باید تلاش کند تا جنگجویان بی‌میل خود را در یک حرکت آهسته از طریق تونل‌هایی که به طور مرتب با گاز سمی و اجساد پر می‌شود، رهبری کند. در ابتدای فیلم، یک روایت بسیار آشکار وجود دارد که نشان می‌دهد این سربازان در میان ویرانی‌ها چگونه حرکت می‌کنند. این روایت به وضوح بیان می‌کند که آن‌ها واقعاً از زندگی چه می‌خواستند - و همین عادی بودن است که شجاعت آن‌ها را در برابر دشمنان مسلح به تصویر می‌کشد. در میان آن‌ها "میخائل" (ولادسک شِیبال) وجود دارد که به عنوان آهنگساز شناخته می‌شود و تنها آرزویش نواختن پیانو است، اما هر یک از هم‌رزم‌هایش آرزوهای ساده‌ای دارند - مثل دوش گرفتن یا خوردن سوپ داغ که حالا در خرابی‌های شهر به سر می‌برد. کارگردانی این فیلم به‌طور محکم توسط آندژئی وایدا انجام شده است، با محیط تنگی که آن‌ها در آن عبور می‌کنند، صدای مداوم آب کثیف و صدای تیراندازی و انفجار که به شدت حس خطر را افزایش می‌دهد، در حالی که گروه به آرامی کوچک‌تر می‌شود و به سمت آنچه که امیدوارند ایمنی و نور روز باشد، حرکت می‌کنند. این داستان باید حسی از اجتناب‌ناپذیری داشته باشد و خوشبختانه وایدا و نویسنده‌اش یرژی استاوینسکی از این موضوع اجتناب نمی‌کنند و هیچ تلاشی برای پاکسازی آن انجام نمی‌دهند. این داستانی به شدت اجرا شده، تلخ و غم‌انگیز از ابتدا تا انتها است، اما همچنین داستانی از امید و انسانیت است، با وجود کمی شوخی بسیار تاریک و حس واقعی تنفر در حین تلاش برای ادامه مبارزه در میان ویرانه‌ها و اجساد برای یک روز دیگر.