فیلم Synecdoche, New York 2008

این فیلم واقعاً درباره‌ی همه‌چیز و همه‌کس است. فیلمی درباره‌ی وجود آگاهانه و بودن ناخودآگاه، فیلمی درباره‌ی عشق، فیلمی درباره‌ی مرگ و هنر و احساسی که در میان آرزو و پوچی گسترش می‌یابد. «سینِکدوکی، نیویورک» به‌عنوان یک بیان متا-سینمایی از «سوندر» است. زندگی برای هر فرد در وجود فردی‌اش تنها دیدگاه هم‌آمیخته‌ای از امیدی زودگذر است که به سوی مرگ حتمی پرتاب می‌شود و این...

این فیلم واقعاً درباره‌ی همه‌چیز و همه‌کس است. فیلمی درباره‌ی وجود آگاهانه و بودن ناخودآگاه، فیلمی درباره‌ی عشق، فیلمی درباره‌ی مرگ و هنر و احساسی که در میان آرزو و پوچی گسترش می‌یابد. «سینِکدوکی، نیویورک» به‌عنوان یک بیان متا-سینمایی از «سوندر» است. زندگی برای هر فرد در وجود فردی‌اش تنها دیدگاه هم‌آمیخته‌ای از امیدی زودگذر است که به سوی مرگ حتمی پرتاب می‌شود و این کاملاً طبیعی است؛ این همان‌طور است که امور پیش می‌رود. همه ما در داستان‌های خود زندگی می‌کنیم، بی‌خبر از داستان‌های دیگران، بنابراین آنچه واقعاً اهمیت دارد، احساسات واقعی‌ای است که به‌طور فردی پیدا می‌کنیم و از طریق آن با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنیم. احساس تنها واقعیتی است که بشریت قادر به درک آن است و باید این واقعیت را بپذیریم و یاد بگیریم که با آن زندگی کنیم قبل از اینکه خیلی دیر شود و عمر ما به پایان برسد. مشابه یکی از جنبه‌های فیلم که در آن به‌طور مداوم زمان را بدون آمادگی یا هشدار به جلو پرتاب می‌کند. این یک بازتاب از طبیعت زودگذر وجود و چگونگی تجربه‌کردن گذرا بودن زمان قبل از اینکه خیلی دیر شود و پشیمانی پس از مرگ که به دلیل نادانی ما نسبت به احساسات و حتمی بودن وجود احساس خواهیم کرد. این فیلم نه ناامیدکننده است و نه نیهیلیستی، در واقع، کاملاً برعکس است. «سوندر - اسم. (واژه‌سازی جدید) درک اینکه هر عابر تصادفی زندگی‌ای به همان اندازه زنده و پیچیده به‌عنوان زندگی خودتان دارد.» تلاش برای تعیین تحلیلی اینکه آیا رویدادهای فیلم «واقعاً اتفاق افتاده‌اند» یا نه، یا اینکه چیزی در این فیلم را به‌عنوان یک واقعیت عینی در نظر بگیریم، کاملاً بی‌فایده است و به‌نظر من کاملاً بر ضد آنچه که فیلم نمایندگی می‌کند، است. فیلم به‌طور عمدی طوری طراحی شده که چنین تحلیلی را رد کند. همه‌چیز در یک فیلم اتفاق افتاده است! این فیلم به این مسأله می‌پردازد که چرا ما چیزی می‌سازیم و چرا فردیت ما اهمیت دارد. چه چیزی را با خلق یا احساس چیزی به‌دست می‌آوریم؟ چگونه می‌توانیم چیزی درباره‌ی زندگی بسازیم اگر در همان لحظه در آن هستیم؟ این یک حلقه‌ی بازخورد است: همه‌چیز یک سینِکدوکی است؛ بخشی از یک کل بزرگتر. واقعیت فیلم خیالی است زیرا خود فیلم به این واقعیت آگاه است که خیالی است. این فیلم پیشنهاد می‌کند که به‌نوعی، هر اثر هنری که تا به حال ساخته شده، هرچقدر هم که به واقعیت نزدیک باشد، به‌طور غیرقابل‌اجتنابی خیالی است و این خیال در برخی جهات حتی بیشتر از واقعیت به زندگی نزدیک است. همه ما در دنیای خیالی خود زندگی می‌کنیم و وقتی از دیگران می‌خواهیم که برای دنیای ما خلق یا احساسی ایجاد کنند، می‌تواند یک اتاق آینه‌ای با دیدگاه تونلی ایجاد کند، یک حلقه‌ی بازخورد. کادن در اتاق آینه گم می‌شود و کل وجود خود فیلم یک گسترش از آن آینه است. یک کلاس درس عالی از متا-سینما. زیرplots و جنبه‌های مختلف این فیلم آنقدر زیاد است که می‌توانستم به‌راحتی یک پایان‌نامه کارشناسی ارشد درباره‌اش بنویسم، اما به‌جای آن، ترجیح می‌دهم بر روی چیزهایی که برای من تأثیرگذارترین هستند، تمرکز کنم. می‌توانستم به تجزیه و تحلیل هر جنبه ادامه دهم، اما فکر می‌کنم این کار به فیلم آسیب می‌زند. این شاهکار مطلق باعث خندیدن، گریه کردن و تجربه‌ی هر احساسی در میان شد. این فیلم کار خود را به‌خوبی انجام می‌دهد و شما را به یک بحران وجودی متافیزیکی می‌کشاند. این واقعاً یکی از خاص‌ترین فیلم‌هایی است که تاکنون ساخته شده و در هر جنبه‌ای تأثیرگذار است. یکی از قدرتمندترین و مهم‌ترین آثار هنری که تا به حال وجود داشته است، من حتی در قسمت‌هایی که نمی‌دانستم چه خبر است، اشک می‌ریختم. وقتی که تیتراژ فیلم به نمایش درآمد، بیشتر از ماه‌ها گریه کردم؛ فیلم‌هایی مثل این دلیل هستند که من باور دارم سینما روح ذاتی تمام رسانه‌های هنری است و دلیلی که من زیبایی را در این وجود بی‌نظم می‌یابم. این فیلم بدون هیچ شکی به لیست ۵ فیلم برتر من می‌رسد. آرامش ابدی برای پیتر سارسگارد. کارهای شما تأثیر عمیقی بر میلیون‌ها نفر دارد، حتی پس از مرگ. شما به‌شدت مورد احترام و دلتنگ هستید. و از شما، چارلی کافمن، به‌خاطر فراتر رفتن از این رسانه و خلق یکی از مهم‌ترین فیلم‌ها در تاریخ سینما، سپاسگزارم.