فیلم The Graduate 1967

داستین هافمن در این فیلم به طرز فوق‌العاده‌ای در نقش "بن" جوان و بی‌تجربه ظاهر شده است که به دام جذابیت‌های زنی می‌افتد که توسط سایمون و گارفانکل جاودانه شده است. "خانم رابینسون" (آن بنکرافت) همسر شریک تجاری پدرش است. او جذاب، فریبنده و باکلاس است و "بن" هم فقط جوان، ساده‌لوح و پرشور است. ملاقات‌های آن‌ها با کمبود مشکل پیش می‌رود، اما در عین...

داستین هافمن در این فیلم به طرز فوق‌العاده‌ای در نقش "بن" جوان و بی‌تجربه ظاهر شده است که به دام جذابیت‌های زنی می‌افتد که توسط سایمون و گارفانکل جاودانه شده است. "خانم رابینسون" (آن بنکرافت) همسر شریک تجاری پدرش است. او جذاب، فریبنده و باکلاس است و "بن" هم فقط جوان، ساده‌لوح و پرشور است. ملاقات‌های آن‌ها با کمبود مشکل پیش می‌رود، اما در عین حال، خانواده‌اش در تلاشند او را با دخترش "الین" (کاترین راس) پیوند دهند. داستان پیچیده‌تر می‌شود و "بن" با تعارضات بیشتری روبرو می‌شود: او باید چه کسی را انتخاب کند؟ آیا اجازه انتخاب دارد؟ آیا راز آن‌ها می‌تواند باقی بماند؟ به نظر من، چیزی که این تلاش شیک مایک نیکols را پس از پنجاه سال همچنان مرتبط نگه داشته، توانایی آن در بیان نیاز انسانی، جسمی و عاطفی به عشق، و خواسته «بیشتر» است - بدون اینکه به صورت گرافیکی آن را به تصویر بکشد! چگونه شخصیت‌ها به انسان‌های کامل‌تر و متعادل‌تری تبدیل می‌شوند و هافمن به زیبایی این تحول را به تصویر می‌کشد. بنکرافت به سادگی یک کلاس کار است. او با ظرافت و شیکی منحصر به فرد، از یک همسر و مادر جذاب به یک فریبنده و دوباره به آن تبدیل می‌شود. شما می‌دانید که تعادل قدرت و وابستگی بین آن‌ها تغییر خواهد کرد، اما چگونه؟ این سؤال است. با چه هزینه‌ای - عاطفی، شخصی یا جانبی؟ استانداردهای تولید عالی هستند، دیالوگ‌ها پرمغز هستند و شیمی بین هافمن و بنکرافت قابل لمس است. البته، یک موسیقی متن به یاد ماندنی هم به پیشبرد این اثر کمک می‌کند و اگر بتوانید آن را روی پرده بزرگ ببینید، ارزش تلاش را دارد. این فیلم به عنوان یکی از بهترین‌های سینمای ایالات متحده شناخته می‌شود و به شهرت داستین هافمن، یکی از ثابت‌قدم‌ترین بازیگران نسلش، کمک کرد. بدون شک او شایسته این اعتبار است، اما در نظر گرفتن این فیلم به عنوان یکی از بهترین‌های تاریخ سینما به نظرم ناعادلانه است: فیلم رضایت‌بخش است، در زمان خود موفقیت بزرگی داشت و تأثیری بر فرهنگ پاپ گذاشت، اما به طرز بدی کهنه شده و امروز به نظر می‌رسد که تنها یک اثر کوچک است. سناریو، شاید، نکته کلیدی برای درک فیلم است: مثلث عشقی بین یک جوان بی‌تجربه، یک زن فریبنده و دختر جوانش که به او علاقه‌مند می‌شود. این فیلم که در سال 1967، در پی انقلاب جنسی و چالش‌های رو به رشد نسبت به ارزش‌ها و اخلاق جامعه منتشر شد، بر روی جنسیت شخصیت‌ها تمرکز دارد و زنان را در نقش فریبنده در برابر یک مرد بی‌ریخت و بی‌دست و پا قرار می‌دهد. ارجاعات جنسی در مقایسه با فیلم‌های امروزی که محتوای جنسی صریح دارند، ملایم به نظر می‌رسند، اما برای زمان خود شوکه‌کننده و هیجان‌انگیز بودند و باعث موفقیت بزرگ فیلم در گیشه شدند. اما بیایید صادق باشیم: تماشای فیلم امروز، فراموش‌شدنی است. من تأثیر آن و نحوه نگرش به آن را درک می‌کنم، اما این فیلم به طرز بدی کهنه شده و به نظر می‌رسد که کمی تاریخ گذشته، غیرجالب و متداول است. از سوی دیگر، کمبود اخلاق و نیک‌خواهی در آن به وضوح حس می‌شود و تنها زمانی که شخصیت هافمن برای عشق می‌جنگد، این فلسفه ناتوانی در برابر یک جذابیت جسمی را رد می‌کند، هرچند که داستان بین این دو شخصیت کاملاً غیرقابل باور به نظر می‌رسد. از نظر تکنیکی، فیلم چیز خاصی ندارد و به جنبه‌های متداولی می‌پردازد و تمام تمرکز خود را بر روی داستان و بازی بازیگران می‌گذارد. تنها در برخی جزئیات، مانند موسیقی متن عالی، با آهنگ‌های سایمون و گارفانکل که به‌طور خاص برای فیلم ساخته شده‌اند، دقت بیشتری به خرج داده شده است. داستین هافمن توجه زیادی را به خود جلب کرد: او بار فیلم را به دوش کشید و با هوشمندی از این فرصت برای پیشبرد کارنامه‌اش استفاده کرد. اما او تنها بازیگر جالب فیلم است. آن بنکرافت وظایف خود را به خوبی انجام می‌دهد، اما فراتر از آن نمی‌رود و کاترین راس به خوبی مورد استفاده قرار نمی‌گیرد.