فیلم A Walk in the Woods 2015

بازآفرینی دوستی قدیمی در یک پیاده‌روی طولانی من از فیلم‌های اخیر رابرت ردفورد بسیار تحت تأثیر قرار گرفته‌ام، اما زمان‌بندی آن‌ها واقعاً بد بود. نمایش تک‌نفره او به نام «همه چیز گم شده» با فیلم محبوب «زندگی پای» هم‌زمان شد و حالا این فیلم با «ردپای» و «وحشی». مردم تمایل دارند فیلم‌های بزرگ را انتخاب کنند و فیلم‌های کوچک‌تر را فراموش کنند، یا به سادگی انگشت...

بازآفرینی دوستی قدیمی در یک پیاده‌روی طولانی من از فیلم‌های اخیر رابرت ردفورد بسیار تحت تأثیر قرار گرفته‌ام، اما زمان‌بندی آن‌ها واقعاً بد بود. نمایش تک‌نفره او به نام «همه چیز گم شده» با فیلم محبوب «زندگی پای» هم‌زمان شد و حالا این فیلم با «ردپای» و «وحشی». مردم تمایل دارند فیلم‌های بزرگ را انتخاب کنند و فیلم‌های کوچک‌تر را فراموش کنند، یا به سادگی انگشت اشاره خود را به سمت دیگری نشانه می‌گیرند به خاطر شباهت‌ها. با این حال، من می‌خواستم این فیلم را ببینم و این کار را انجام دادم. مانند مسیر کالیفرنیا در فیلم «وحشی» که در غرب ایالات متحده واقع است، این فیلم به مسیر آپالاشین در شرق مربوط می‌شود و هر دوی این‌ها فیلم‌های بیوگرافی هستند. این مسیر شش ماهه حدود ۲،۰۰۰ کیلومتر را پوشش می‌دهد. حتی با یادگیری اینکه شانس‌ها به نفعشان نیست، دو مرد سالخورده با ذهنی ثابت به سفر خود می‌پردازند تا به هدفشان دست یابند. من نمی‌دانستم که این فیلم اقتباسی از یک واقعیت است. نمی‌توانم آن را یک فیلم عالی به حساب بیاورم، حتی برای سال ۲۰۱۵، اما تماشای آن لذت‌بخش بود. یک فیلم کوچک و شیرین که انتظار چیزی را داشتم، اما چیز دیگری را ارائه داد و در کل من را راضی کرد. شاید دلیل اینکه برای این فیلم ابراز نگرانی می‌کنم این است که یک کمدی است، بنابراین بیشتر شبیه یک محصول سرگرمی به نظر می‌رسد تا یک موضوع الهام‌بخش. اما نمی‌توان جدیت را نادیده گرفت، جدا از لحظات شاد، که بر اساس یادداشت‌های شخصی کسی ساخته شده است. به ویژه با دانستن اینکه این دو مرد در آستانه پایان عمر خود هستند، تلاش آن‌ها قابل تحسین بود. من همیشه فیلم‌های مربوط به کودکان و افراد سالخورده را با روایت‌های کیفی دوست دارم. فیلم‌های کودکان تماشای سرگرم‌کننده‌ای دارند و فیلم‌های بزرگ‌ترها به ما تجربیاتشان را می‌آموزند و گاهی همدلی در برابر چالش‌های آن‌ها پیروز می‌شود. چند شخصیت زن بزرگ در داستان وجود داشتند، اما در روایت اصلی نقشی نداشتند. این فیلم بر دو شخصیت متمرکز است که به زیبایی توسط رابرت ردفورد ۸۰ ساله در نقش بیل برایسون ۶۰ ساله و نیک نولتی در نقش کاتز بازی شده‌اند که واقعاً توجه را جلب می‌کند. بله، باید بگویم نیک نولتی ستون فقرات فیلم است وگرنه مردم بدون نشان دادن هیچ علاقه‌ای از آن دور می‌شدند، از جمله خودم. این فیلم تنها درباره پیاده‌روی یا دستیابی به چیزی در سنین بالا نیست. این فیلم به ما چند نگاه از مناظر زیبا می‌دهد که مانند آن‌هایی است که در نقاشی‌های قرن ۱۷ و ۱۸ دیده‌ایم. با وجود اینکه کمدی است، بیشتر به حقایق می‌پردازد. بازآفرینی دوستی گمشده و کشف خاطرات قدیمی. مانند اینکه تمام زندگی برای چند دقیقه با کلمات آن‌ها به ما بازگردانده می‌شود. این فیلم دارای رده سنی R است، زیرا بیشتر جوک‌ها بزرگسالانه هستند. اگر تصمیم به تماشای آن دارید، پیشنهاد می‌کنم با بهترین دوست خود تماشا کنید، زیرا شاید هر دوی شما آینده خود را ببینید. جمله پایانی من این است که این فیلم قطعاً یک فیلم ضروری نیست، اما اگر انتظار یک ماجراجویی بزرگ که شامل احساسات و جدیت باشد را ندارید، ناامیدتان نخواهد کرد. اگر این فیلم قبل از دهه ۹۰ ساخته شده بود، احتمالاً به عنوان یک فیلم خوب در نظر گرفته می‌شد، اما در این دنیای مدرن CGI، فیلم‌هایی با موضوع زندگی و خودشناسی از ذهن جوانان در حال محو شدن هستند. آن‌ها فقط به سوپرقهرمان‌ها، موسیقی‌های بلند، لباس‌های شیک و البته خشونت علاقه دارند. 7/10 **_خیلی پیر برای راک‌ان‌رول، اما نه برای پیاده‌روی در مسیر آپالاشین_** رابرت ردفورد در نقش نویسنده‌ای کهنه‌کار بازی می‌کند که تصمیم می‌گیرد مسیر ۲،۲۰۰ مایلی آپالاشین را پیاده‌روی کند. پس از اینکه همسرش (اما تامپسون) اصرار می‌کند که یک همراه پیدا کند، تنها کسی که برای این کار آماده است، یک دوست قدیمی چاق و دارای مشکل الکلی (نیک نولتی) است. کریستین شال و ماری استینبرگن نقش‌های حاشیه‌ای دارند. «یک پیاده‌روی در جنگل» (۲۰۱۵) یک درام/ماجراجویی به‌طور مداوم سرگرم‌کننده است که به دو بازیگر باتجربه می‌پردازد و به‌عنوان سرگرمی با کیفیت‌ای که حاوی افکار ارزشمند درباره پیر شدن است، عمل می‌کند. برخی از مردم شکایت دارند که ردفورد و نولتی برای این نقش‌ها خیلی پیر بودند (آن‌ها در زمان فیلم‌برداری ۷۸ و ۷۳ ساله بودند) در حالی که بیل برایسون واقعی و کاتز در بیوگرافی طعنه‌آمیز ۱۹۹۸ در دهه ۴۰ زندگی خود بودند، اما این فیلم بدون آن‌ها ساخته نمی‌شد و به‌علاوه، آن‌ها در این نقش‌ها مؤثر بودند و نکته عدم تناسب بدنی و آرزوی پیاده‌روهای بالغ را به خوبی منتقل کردند. این فیلم به‌طور قابل توجهی از «راه» امیلیو استیوز که پنج سال قبل ساخته شده بود، برتر است. این فیلم ۱ ساعت و ۴۴ دقیقه زمان دارد و در طول مسیر آپالاشین در کارولینای شمالی، جورجیا، پنسیلوانیا و ویرجینیا، همچنین شارون، کانکتیکات فیلم‌برداری شده است. امتیاز: B-