فیلم Resident Evil: Afterlife 2010

به بدی بقیه داستان‌ها است. این فیلم پر از اکشن و جلوه‌های ویژه است، اما فیلمنامه‌اش بی‌مغز و بازیگرانش ضعیف هستند. برای دومین بار این فیلم را تماشا کردم و به طور کلی همان حس را دارم. تلاشی چندان چشمگیر نیست، برخی جلوه‌های بصری ناقص و چند لحظه‌ی بامزه وجود دارد، اما پایان‌بندی‌اش شبیه یک کپی ضعیف از «ماتریکس» به نظر می‌رسد. با این حال، برخی...

به بدی بقیه داستان‌ها است. این فیلم پر از اکشن و جلوه‌های ویژه است، اما فیلمنامه‌اش بی‌مغز و بازیگرانش ضعیف هستند. برای دومین بار این فیلم را تماشا کردم و به طور کلی همان حس را دارم. تلاشی چندان چشمگیر نیست، برخی جلوه‌های بصری ناقص و چند لحظه‌ی بامزه وجود دارد، اما پایان‌بندی‌اش شبیه یک کپی ضعیف از «ماتریکس» به نظر می‌رسد. با این حال، برخی قسمت‌ها به اندازه کافی سرگرم‌کننده بودند، اما هیچ چیز به یادماندنی خاصی در آن نیست. **2.5 از 5** آلیس در حال تلاش برای سقوط شرکت مادر است و از نجات‌دهندگانش درباره یک پناهگاه مطلع می‌شود. «رزیدنت ایول: زندگی پس از مرگ» (۲۰۱۰) فیلمی است که کاملاً حول تجربه ۳ بعدی ساخته شده و این هم نقطه قوت و هم نقطه ضعف آن است. داستان کمی بهتر از دنباله‌های قبلی پیش می‌رود و از بازگشت W.S. Anderson به عنوان کارگردان بهره می‌برد، اما هنوز هم عمق کافی ندارد. فیلم به طور کامل به اکشن و جلوه‌های بصری تکیه کرده و بر روی صحنه‌های پر زرق و برق تمرکز دارد تا داستان قوی. تماشای آن در ۳ بعدی، جلوه‌ها و تصاویر را درخشان می‌کند و سطحی از غوطه‌وری را ایجاد می‌کند که به پنهان کردن نقص‌ها کمک می‌کند، اما در ۲ بعدی، تأثیرش را از دست می‌دهد و بیشتر شبیه یک صحنه‌ی بازی ویدئویی به نظر می‌رسد تا یک تجربه سینمایی. عکاسی و ویرایش در این فیلم نسبت به دو فیلم قبلی کنترل بیشتری دارند و اکشن را دست‌کم قابل تماشا می‌کنند بدون اینکه احساس هرج و مرج بیش از حد داشته باشیم. استفاده از حرکات آهسته به شدت زیاد است، تقریباً به طور مفرط، اما در قالب ۳ بعدی به خوبی عمل می‌کند. لحظه برجسته فیلم، حمله با چکش زنجیری است که یکی از به یادماندنی‌ترین استفاده‌های ۳ بعدی را ارائه می‌دهد و صحنه‌ای نادر است که واقعاً واکنشی را برمی‌انگیزد. در حالی که کارگردانی بهتر شده، فیلمنامه همچنان ساده است و فقط به اندازه کافی اطلاعات ارائه می‌دهد تا داستان پیش برود بدون اینکه عمق واقعی داشته باشد. میلا جوویچ بار دیگر فیلم را با حضورش و صحنه‌های اکشن به خوبی اجرا شده به پیش می‌برد. بازیگران مکمل حضور دارند، اما هیچ کدام به طور خاص درخشان نیستند. موسیقی متن فضای راک صنعتی را حفظ می‌کند که به خوبی با سبک فیلم هماهنگ است. به طور کلی، «زندگی پس از مرگ» تماماً درباره جلوه‌های ۳ بعدی است. اگر در قالب مورد نظرش تماشا شود، تجربه‌ای سرگرم‌کننده و پر از اکشن است. اما در ۲ بعدی، نقص‌ها بسیار سخت‌تر قابل چشم‌پوشی هستند و این فیلم را وقتی که بزرگ‌ترین نقطه قوتش از آن گرفته شود، به فیلمی ضعیف‌تر تبدیل می‌کند.