فیلم Last Christmas 2019

من بزرگ‌ترین طرفدار کمدی‌های عاشقانه نیستم. به نظرم هیچ فیلمی از این ژانر را به‌طور کامل دوست ندارم و اگر هم عاشق یکی شوم، احتمالاً به لیست کمدی‌های عاشقانه تعلق ندارد (ممکن است موزیکال، درام و غیره باشد). بیشتر اوقات، به‌اندازه کافی از آن‌ها لذت می‌برم و احساس رضایت می‌کنم. خیلی به‌ندرت احساس ناامیدی یا کینه نسبت به یکی از آن‌ها می‌کنم. پل فیگ در...

من بزرگ‌ترین طرفدار کمدی‌های عاشقانه نیستم. به نظرم هیچ فیلمی از این ژانر را به‌طور کامل دوست ندارم و اگر هم عاشق یکی شوم، احتمالاً به لیست کمدی‌های عاشقانه تعلق ندارد (ممکن است موزیکال، درام و غیره باشد). بیشتر اوقات، به‌اندازه کافی از آن‌ها لذت می‌برم و احساس رضایت می‌کنم. خیلی به‌ندرت احساس ناامیدی یا کینه نسبت به یکی از آن‌ها می‌کنم. پل فیگ در طول کارنامه‌اش چند کمدی عالی ارائه داده (مانند «مادربزرگ» و «جاسوس»)، و فیلم «یک لطف ساده» که به‌درستی نادیده گرفته شده است، را خیلی دوست داشتم. با امیلیا کلارک و هنری گلدینگ به‌عنوان شخصیت‌های اصلی و اما تامپسون به‌عنوان بازیگر و نویسنده، فیلم «کریسمس گذشته» در هفته‌ی اکرانش برایم جذاب شد و واقعاً منتظر تماشایش بودم. این فیلم کریسمس به نوعی در میانه قرار دارد. من دقیقاً آن را زیاد "دوست" ندارم، اما با این حال با حال خوش و سرگرم‌کننده سینما را ترک کردم. در واقع، در عمق خود یک لحن دراماتیک دارد، اما هرگز به‌طور کامل آن را بررسی نمی‌کند و بیشتر زمان فیلم، فضای شاد و جشن را حفظ می‌کند. شیمی بین کلارک و گلدینگ شگفت‌انگیز است و صحنه‌های آن‌ها بسیار عاشقانه، شیرین و احساسی است. با این حال، بیشتر از همان کلیشه‌ها است. «کریسمس گذشته» چیز جدیدی به همراه ندارد و از همان کلیشه‌هایی پیروی می‌کند که هر کمدی عاشقانه دیگری دارد. تنها دیدگاه جالب و متفاوت این فیلم یک چرخش داستانی است که پرسش‌های منطقی زیادی را به وجود می‌آورد. به‌جای اینکه تأثیر عاطفی قوی داشته باشد، صرفاً یک شوک اولیه ارائه می‌دهد که پس از اینکه مردم واقعاً شروع به فکر کردن درباره‌اش می‌کنند، محو می‌شود. با این حال، من این انتخاب داستان‌گویی را تحسین می‌کنم. انجام یک چرخش هرگز آسان نیست، اما حقیقت این است که اگر اما تامپسون و بریونی کیمینگ این فرصت را از دست نمی‌دادند، من احتمالاً تمام راه برگشت به خانه به فیلم فکر نمی‌کردم و شاید به محض سوار شدن به خودرو فراموشش می‌کردم. بنابراین، تبریک به خاطر تلاش برای چیزی متفاوت، حتی اگر برای من به خوبی کار نکرد. تامپسون در نقش مادر کیت درخشان است. هیچ اشتباهی در اینجا وجود ندارد. او فوق‌العاده خنده‌دار است و برخی از بامزه‌ترین دیالوگ‌ها را دارد. میشل یئو نیز چند لحظه‌ی خنده‌دار دارد، اما subplot او کمی تحت فشار به نظر می‌رسد. امیلیا کلارک به‌خوبی ناتوانی و awkwardness شخصیتش را به تصویر می‌کشد. اگر با مصاحبه‌ها و شخصیت عمومی کلارک آشنا باشید، می‌دانید که کیت در واقع بازتابی بزرگ‌نما از کلارک است. با وجود بدشانسی‌اش، او هنوز هم جذاب و فرد خوبی است که تجربه‌ی یک رویداد تراژیک زندگی‌اش را تغییر داده است. گلدینگ نیز همان‌طور که انتظار می‌رفت، درخشان و کامل است، به‌خصوص اینکه شخصیتش به‌دقت به این ویژگی‌ها نیاز داشت. رابطه‌ی آن‌ها به‌طرز غیرواقعی رشد می‌کند، و اگرچه ممکن است این به‌واسطه‌ی چرخش قسمت آخر توجیه شود، اما نقاط داستانی دیگری وجود دارد که این‌گونه نیست. مشکل اصلی من با فیلم واقعاً همان ۲۰ دقیقه‌ی آخر است. علاوه بر چرخش داستان، هر subplot به‌طرز عجیبی بسته می‌شود. از یک وضعیت خانوادگی خاص در مورد گرایش جنسی تا کل داستان جانبی یئو، همه یا خارج از صحنه حل می‌شوند یا خیلی راحت. این یک ترن هوایی از تصمیمات نوشتاری خوب و بد است. چند شیب هیجان‌انگیز و پیچ‌های تنگ دارد، اما بیشتر آن یک سواری آهسته است با هیچ چیزی واقعاً هیجان‌انگیز یا شگفت‌انگیز. «کریسمس گذشته» تلاش می‌کند تا "چیز بزرگ بعدی" در مورد کلاسیک‌های کریسمس باشد، اما در رسیدن به هدفش موفق نیست. با یک بازیگر فوق‌العاده، با دو شخصیت جذاب و قانع‌کننده در امیلیا کلارک و هنری گلدینگ، پل فیگ یک فیلم شاد و جشنواره‌ای ارائه می‌دهد، اما پر از کلیشه‌ها و چرخشی که به‌خوبی عمل نمی‌کند. اما تامپسون به‌عنوان یک شخصیت جانبی درخشان است، اما در نوشتن داستان با بریونی کیمینگ مشکلات قابل‌توجهی دارد و در بستن رشته‌های باز داستان‌های جانبی با چالش‌های جدی مواجه است. با وجود مشکلات داستان‌گویی، این یک فیلم است که به هر کسی که فیلم‌های فصلی با پیام زیبا، لحظات شاد و موسیقی پر از آهنگ‌های موردعلاقه‌اش از جورج مایکل دوست دارد، توصیه می‌کنم. امتیاز: C+