فیلم London Has Fallen 2016

این فیلم از یک اثر پر از اکشن تا یک حالت بازی! فیلم اول یک سرگرمی مناسب بود و من نسبت به آن نظر مثبتی داشتم و همچنین در گیشه موفق بود. بنابراین، تولیدکنندگان فرصتی را برای ساخت فیلم دیگری دیدند و بله، این فیلم کمی بهتر از نسخه اولیه عمل کرد، اما کیفیت محصول پایین بود. گرافیک‌ها فقط قابل قبول بودند، ولی به‌طور کلی در...

این فیلم از یک اثر پر از اکشن تا یک حالت بازی! فیلم اول یک سرگرمی مناسب بود و من نسبت به آن نظر مثبتی داشتم و همچنین در گیشه موفق بود. بنابراین، تولیدکنندگان فرصتی را برای ساخت فیلم دیگری دیدند و بله، این فیلم کمی بهتر از نسخه اولیه عمل کرد، اما کیفیت محصول پایین بود. گرافیک‌ها فقط قابل قبول بودند، ولی به‌طور کلی در صحنه‌های انفجاری که برای چنین تمی حیاتی بودند، بسیار ضعیف بودند. برخی از صحنه‌های اکشن واقعا بد و داستان بسیار ضعیف بود. در واقع، هیچ داستانی وجود ندارد و کل فیلم یک اکشن-هیجان‌انگیز است، درست مانند فیلم قبلی. اما این نوع تم به همین شکل پیش می‌رود و به‌عنوان یک دنباله، کمی ناامیدکننده است و هیچ سورپرایزی ندارد. به هر حال، من با کارگردان فیلم اولیه موافق هستم که به دلیل دریافت یک فیلمنامه ضعیف از پروژه کنار رفت. در این فیلم، لندن به عنوان آخرین قربانی توطئه ترور رئیس‌جمهور آمریکا معرفی می‌شود. به‌ویژه، این قسمت دوم بیشتر شبیه یک بازی کامپیوتری بود تا بازیگرانی که نقش‌های خود را به نمایش می‌گذارند. لندن مانند یک میدان نبرد است و داستان در هر مرحله پیشرفت می‌کند تا اینکه بازی به پایان برسد، اما ما می‌دانیم که در نهایت چه کسی برنده است. نمی‌دانم کدام بازیگر عملکرد بهتری داشت، زیرا کسی را نیافتم که قابل تقدیر باشد. موفقیت این فیلم در گیشه معجزه‌آسا بود، بنابراین فکر نمی‌کنم فیلم‌سازان به‌زودی به دنبال فیلمنامه دیگری بروند. اما اگر این کار را انجام دهند، کنجکاو هستم بدانم کدام پایتخت قربانی بعدی حمله تروریستی خواهد بود. انتظار می‌رود توکیو یا کانبرا باشد، به‌ویژه بمبئی که مکان ایده‌آلی خواهد بود. این فیلم بد نیست، می‌توانید یک بار آن را تماشا کنید، اما دیدن آن مثل نشستن در کنار کسی است که با جوی استیک ایکس باکس بازی می‌کند. امتیاز نهایی: ★★ - برخی چیزها برایم جذاب بودند، اما محصول نهایی ضعیف بود. نام واقعی این فیلم: چطور نیمی از کشورهای هم‌پیمان را به نام خود توهین کنیم. به‌طور مکرر، سینمای آمریکایی به یک تزریق ناسیونالیسم احمقانه نیاز دارد. "اولمپوس سقوط کرده" این کار را انجام داد، اما هنوز برخی از ویژگی‌های فنی و سرگرم‌کننده در آن وجود داشت. این فیلم در انجام همین کار شکست می‌خورد و به کشورهای دیگر (به‌ویژه بریتانیا) به‌عنوان احمق‌ها نگاه می‌کند. و بنابراین، آمریکایی‌ها همچنان فکر می‌کنند که بزرگ‌ترین ملت جهان هستند و با دیگران مانند نوجوانانی که در حال اندازه‌گیری... می‌باشند، رقابت می‌کنند. این فیلم دنباله‌ای برای "اولمپوس" است و نشان می‌دهد که رئیس‌جمهور آمریکا به‌صورت معجزه‌آسا از یک حمله تروریستی که بیشتر شبیه عمل جنگی است، فرار می‌کند. بله، یک تروریست تصمیم می‌گیرد که ارتشی را برای کشتن نخست‌وزیران و رؤسای‌جمهور غربی که برای یک تشییع جنازه دولتی در لندن جمع شده‌اند، بفرستد و تمام پلیس‌ها و نهادهای امنیتی غرب خواب بودند و آن‌ها را ندیدند. همان‌طور که انتظار می‌رفت، خدا ملکه و تمام خانواده ویندزور را نجات می‌دهد که حتی هدف حملات نیستند و به نوشیدن چای در باکینگهام ادامه می‌دهند. از طرف دیگر (یا شاید به‌عنوان یک پاداش؟) بریتانیایی‌ها هنوز از دیدن رئیس‌جمهور فرانسه که طعمه ماهی‌ها در رودخانه تیمز می‌شود، لذت عجیبی دارند... اما با توجه به اعتراضات مداوم در فرانسه در چند سال اخیر، شاید فرانسوی‌ها از دست دادن او سوگواری نمی‌کنند... می‌دانم که به شدت کنایه‌آمیز صحبت می‌کنم، اما هیچ راه دیگری برای تماشای این فیلم وجود ندارد جز اینکه به‌طور عمیق توهین‌شده احساس کنیم. نحوه‌ای که فیلم ایالات متحده را بزرگ‌ترین چیز در جهان قرار می‌دهد و کشورهای هم‌پیمان (اما رقبای مستقیم در دفاع و اقتصاد) مانند کانادا، آلمان، بریتانیا، فرانسه، ژاپن و ایتالیا را تحقیر می‌کند، ما را وادار می‌کند که به تماشای شکست‌های مکرر ایالات متحده بپردازیم که در زندگی واقعی نیز اتفاق می‌افتد. تماشای رهبران بین‌المللی که به آرامی در حال قدم زدن و قرار ملاقات هستند، در حالی که در واقعیت آن‌ها باید توسط محافظان امنیتی احاطه شده باشند، ایده‌ای بسیار نادرست از چگونگی سازماندهی این رویدادهاست. اما انتظار داشتن از فیلمی مانند این که به مسائلی به‌این اندازه احمقانه و کودکانه مانند واقع‌گرایی اهمیت دهد، اشتباه است. وقتی که شما انبوهی از اکشن و یک شهر معروف جهانی را دارید که مانند یک روستا در سوریه یا افغانستان منفجر می‌شود، چه اهمیتی دارد که آیا همه این چیزها قابل قبول است؟ شاید حتی میکی ماوس با یک تفنگ ماشینی آنجا باشد! چه اهمیتی دارد؟ در مورد بازیگران... چه می‌توان گفت؟ می‌توان گفت که، مطمئناً، دستمزد خوبی بود و این فیلم شگفتی‌هایی برای حساب بانکی بازیگران به‌خصوص آرون اکهارت، مورگان فریمن و جرارد باتلر به ارمغان آورد، که نیازی به هیچ تلاشی برای بازی در نقش‌ها نداشتند و فقط برای پول اینجا هستند. و اگر در نظر بگیریم که فریمن برجسته‌ترین بازیگر است و حتی او نیز از نشان دادن استعداد فوق‌العاده‌ای که داریم دور است، این به‌خوبی از عملکرد کلی بازیگران حکایت می‌کند، نه؟ این فیلم تمام تلاشش را برای سرگرم کردن می‌کند، اما شکست می‌خورد. ضعف دیالوگ‌ها و تلاش‌های ناچیز برای معرفی طنز باید به صورت نویسنده‌ای که آن‌ها را نوشته است، سیلی زده شود، که باید فکر کرده باشد ما، تماشاگران، مغز نداریم. صحنه‌های اکشن پر سر و صدا هستند، با آمریکایی‌ها که مانند گاوچران‌ها در لندن در حال دویدن و شلیک و منفجر کردن چیزها هستند، اما جلوه‌های ویژه و CGI فوق‌العاده ضعیف‌اند. ویرایش نیز مشکل دیگری است: بر خلاف فیلم قبلی که تقریباً ما را وسط اکشن پرتاب می‌کرد بدون هیچ مقدمه‌ای، این فیلم در مقدمه کش می‌آید در حالی که این کار چندان ضروری نیست. به چه چیزی اهمیت می‌دهیم اگر دختر نخست‌وزیر کانادا در امتحان رانندگی‌اش قبول نمی‌شود، یا اگر صدراعظم آلمان مردان با یونیفورم را دوست دارد؟ و اگر شخصیت فریمن به ماهیگیری علاقه‌مند است، بعد از این فیلم می‌تواند به نیو بدفورد، ماساچوست برود و بزرگ‌ترین قایق را که می‌تواند پیدا کند، انتخاب کند. داستان عالی فیلم وجود دارد اما به اندازه فیلم اول اکشن ندارد. آن‌ها به سمت جنبه درام این فیلم رفته‌اند.