فیلم Rumble in the Bronx 1995

فیلمی با طنز همدلانه و زد و خوردهای تاثیرگذار که به طرز ضعیفی ساخته شده است و مخاطبان خود را سرگرم می‌کند. اگرچه من بازیگر را از فیلم‌های دیگر می‌شناختم، این اولین فیلم جکی چان بود که دیدم. او زندگی یک جوان دوستانه از هنگ کنگ را به تصویر می‌کشد که برای عروسی عمویش به ایالات متحده می‌آید و سال‌ها در برانکس نیویورک زندگی کرده است....

فیلمی با طنز همدلانه و زد و خوردهای تاثیرگذار که به طرز ضعیفی ساخته شده است و مخاطبان خود را سرگرم می‌کند. اگرچه من بازیگر را از فیلم‌های دیگر می‌شناختم، این اولین فیلم جکی چان بود که دیدم. او زندگی یک جوان دوستانه از هنگ کنگ را به تصویر می‌کشد که برای عروسی عمویش به ایالات متحده می‌آید و سال‌ها در برانکس نیویورک زندگی کرده است. در طول اقامتش، او شاهد فروش مغازه عمویش برای بازنشستگی و گذراندن دوران پیری‌اش در یک مزرعه خواهد بود و همچنین باید با یک باند موتورسواری و یک سازمان مافیایی که یک کیف الماس گم کرده‌اند، روبرو شود. البته، همه چیز به زد و خوردی ختم می‌شود. این فیلم در انجام وظیفه ساده و مستقیم خود در سرگرم کردن مخاطب، کار نسبتاً خوبی انجام می‌دهد. ترکیب مناسبی از طنز و اکشن وجود دارد. شوخی‌ها نسبتاً ساده‌لوحانه هستند، اما کار می‌کنند و به فیلم حال و هوای آشنا و دوستانه‌ای می‌دهند که خوشایند است بدون اینکه آن را به کمدی‌ای اشک‌انگیز تبدیل کند. صحنه‌های مبارزه نقطه قوت فیلم هستند و ارزش دیدن دارند، جایی که چان با ده تا بیست حریف به طور همزمان می‌جنگد و از تمام دانش خود در هنرهای رزمی استفاده می‌کند. با این حال، نباید انتظار داشته باشیم که صحنه‌های مبارزه به واقعیت نزدیک باشند؛ زیرا فیلم این صحنه‌ها را کمی سریع‌تر از آنچه که هست نشان می‌دهد که اثر را تقویت می‌کند، اما از واقع‌گرایی آنچه می‌بینیم می‌کاهد. چان شخصیتی دوست‌داشتنی است و شاید یکی از قابل تحمل‌ترین بازیگران در دنیای وسیع ستاره‌هایی باشد که حرفه‌شان بر پایه فیلم‌های خشن بنا شده است (مانند وان دام و چاک نوریس). او به خاطر بازیگری و صحنه‌های مبارزه‌اش نمره خوبی می‌گیرد. متاسفانه، او تنها بازیگری است که می‌توان به او اشاره کرد، زیرا بقیه کاملاً آماتور به نظر می‌رسند. اما نباید تصور کرد که چان به ما درسی در بازیگری می‌دهد! او کاری را که باید انجام دهد، انجام می‌دهد: بامزه باشد و مبارزه کند. این جکی چان است، نه لورنس الیویه. آنیتا موی و فرانسیز یپ تنها به این دلیل در فیلم حضور دارند که فیلم به چند چهره زیبا نیاز دارد. سناریو به شدت ضعیف است و تنها بهانه‌ای برای مقادیر بالای کمدی و زد و خورد برای هر سلیقه‌ای است. ضعف سناریو به حدی است که در نیمه فیلم، ما نام شخصیت‌ها و دلیل آمدن چان به ایالات متحده را فراموش می‌کنیم. این سوالات به زودی بی‌اهمیت به نظر می‌رسند (یا بهتر بگوییم که در این فیلم بی‌اهمیت تلقی شده‌اند). شرورها واقعاً ضعیف‌اند؛ مافیاها ترسیده به نظر می‌رسند و باند موتورسواری مضحک است. با این حال، تمام این مسائل وقتی به کار ضعیف تدوین این فیلم فکر می‌کنیم، نسبتاً قابل بخشش است. برش‌ها نمی‌توانستند واضح‌تر و نادرست‌تر باشند. صحنه‌هایی وجود دارد که به نظر می‌رسد با چکش وارد شده‌اند، برخی به طور ناگهانی ظاهر می‌شوند یا ناگهان به پایان می‌رسند، درست مانند خود فیلم که به قدری ناگهانی تمام می‌شود که احساس می‌شود یک قسمت از یک سریال تلویزیونی است و نه یک فیلم سینمایی.