فیلم Certified Copy 2010

فیلمی شیرین درباره مشکلات زندگی یک زوج ۱۵ ساله. جولیت بینوش و ویلیام شیمل عملکرد فوق‌العاده‌ای دارند. آخرین فیلم‌های عباس کیارستمی در خارج از ایران ساخته شده و تلاش او در سال ۲۰۱۰ با عنوان "کپی تأیید شده" در شهرها و نواحی رنگارنگ توسکانی اتفاق می‌افتد. دو شخصیت اصلی فیلم از جاهای دیگر به ایتالیا آمده‌اند: یک زن فرانسوی (که هرگز نامش ذکر نمی‌شود و توسط...

فیلمی شیرین درباره مشکلات زندگی یک زوج ۱۵ ساله. جولیت بینوش و ویلیام شیمل عملکرد فوق‌العاده‌ای دارند. آخرین فیلم‌های عباس کیارستمی در خارج از ایران ساخته شده و تلاش او در سال ۲۰۱۰ با عنوان "کپی تأیید شده" در شهرها و نواحی رنگارنگ توسکانی اتفاق می‌افتد. دو شخصیت اصلی فیلم از جاهای دیگر به ایتالیا آمده‌اند: یک زن فرانسوی (که هرگز نامش ذکر نمی‌شود و توسط جولیت بینوش بازی می‌شود) چند سالی است که در آرتزو زندگی می‌کند و یک فروشگاه عتیقه‌جات دارد، در حالی که جیمز (ویلیام شیمل) یک انگلیسی است که برای سخنرانی درباره کتاب تاریخ هنر خود دعوت شده است. فیلم با سخنرانی جیمز آغاز می‌شود، جایی که او درباره اینکه یک کپی با کیفیت از یک اثر هنری ممکن است بهتر از اصل آن باشد، صحبت می‌کند. او به زودی با فروشنده عتیقه فرانسوی ملاقات می‌کند و این دو بعدازظهر را به گشت و گذار در گوشه و کنار توسکانی می‌گذرانند. با وجود ناهماهنگی زن فرانسوی و اعتماد به نفس جیمز، کیارستمی به وضوح به کمدی‌های رمانتیک دو دهه اخیر اشاره دارد. اما سپس فیلم به یک چرخش جادویی-واقع‌گرایانه می‌رسد: این دو شروع به صحبت می‌کنند به‌گونه‌ای که گویی سال‌هاست ازدواج کرده‌اند. رابطه ظاهری بین آن‌ها در طول ۱۰۶ دقیقه فیلم و در آنچه که به نظر می‌رسد فقط یک بعدازظهر یکشنبه با هم گذرانده‌اند، به طور مداوم تحول می‌یابد و تغییر می‌کند، در حالی که کیارستمی به طبیعت ازدواج و تغییرات آن در طول زمان می‌اندیشد: مردم با گذشت زمان تغییر می‌کنند، یک شوهر و همسر در نهایت به نوعی نسخه‌هایی از خود جوانشان خواهند بود، اما آیا این نسخه‌ها بهتر از اصل هستند یا یک تقلید غم‌انگیز از ایده‌آل‌گرایی جوانی‌شان؟ برای هر کسی که ازدواج کرده باشد (افرادی که ازدواج نکرده‌اند ممکن است چندان فیلم را درک نکنند)، "کپی تأیید شده" یادآور پرشور دشواری‌های ماندن با شخص دیگری و زیرمتن‌های مبهم حتی در اتحادیه‌های ظاهراً خوشحال است. با این حال، من در نهایت احساسات مختلطی داشتم. آغاز فیلم با یک سخنرانی بسیار آموزشی به نظر من انتخاب بدی بود: هیچ تماشاگری نمی‌خواهد از همان ابتدا احساس کند که در حال تدریس به او هستند. همچنین، دیالوگ‌های فیلم کمی بیش از حد به گفتگو وابسته است و در برخی بخش‌ها به نوعی کلام‌گستری تبدیل می‌شود که حتی تماشاگرانی که می‌توانند دیالوگ‌های سه زبانه فرانسوی-ایتالیایی-انگلیسی را درک کنند، را تحت تأثیر قرار می‌دهد (احتمالاً برای کسانی که به زیرنویس‌ها وابسته‌اند، وضعیت بدتری دارد). کیارستمی می‌توانست دیالوگ‌ها را بدون قربانی کردن هیچ بخشی از پیامش کوتاه کند. قبل از ساخت این فیلم، شیمل تنها به عنوان یک خواننده اپرا در صحنه‌های اروپا شناخته می‌شد. او موفق می‌شود به خوبی به بازیگر فیلم تبدیل شود و تمام ظرافت‌های مورد نیاز نقشش را به نمایش بگذارد. واقعاً من کسی را می‌شناسم که از نظر پیشینه و شخصیت بسیار شبیه به جیمز است و تصویر شیمل از او به قدری نزدیک بود که ترسناک بود. جولیت بینوش به طرز ماهرانه‌ای قادر است حالت و خلق و خوی خود را به سرعت تغییر دهد تا تغییر دیگری در جذابیت فیلم را نشان دهد. با وجود فضای اروپایی، بسیاری از تکنیک‌های شخصی کیارستمی همچنان حفظ می‌شود (همچنین جنبه‌های کلی موج نو ایرانی مانند اینکه فقط صداهای نقش‌های فرعی شنیده می‌شود و خود شخصیت‌ها در صفحه نمایش نشان داده نمی‌شوند).