فیلم Forbidden Planet 1956

ذهن شما از پذیرش نتیجه‌گیری سر باز می‌زند. فیلم «سیاره ممنوع» توسط فرد ام. ویلسون کارگردانی شده و والتروید پیجئون، آن فرانسیس و لسلی نیلسن در آن به ایفای نقش می‌پردازند. فیلمنامه این فیلم توسط سیریل هیوم از داستان اصلی ایروینگ بلاک و آلن آدلر نوشته شده است. این فیلم تولید سینمااسکوپ از مترو گلدوین مایر است و توسط جرج جی. فولسی با رنگ‌های ایستمن فیلم‌برداری...

ذهن شما از پذیرش نتیجه‌گیری سر باز می‌زند. فیلم «سیاره ممنوع» توسط فرد ام. ویلسون کارگردانی شده و والتروید پیجئون، آن فرانسیس و لسلی نیلسن در آن به ایفای نقش می‌پردازند. فیلمنامه این فیلم توسط سیریل هیوم از داستان اصلی ایروینگ بلاک و آلن آدلر نوشته شده است. این فیلم تولید سینمااسکوپ از مترو گلدوین مایر است و توسط جرج جی. فولسی با رنگ‌های ایستمن فیلم‌برداری شده است. موسیقی متن آن که به عنوان "تنالیته‌های الکترونیکی" شناخته می‌شود، اثر لوئیس و بی‌بی بارون است. داستان این فیلم به‌طور آزاد بر پایه نمایشنامه «طوفان» ویلیام شکسپیر شکل گرفته و به سفر نیلسن و خدمه سفینه فضایی C-57D به سیاره دورافتاده آلتایر IV می‌پردازد. جایی که روزگاری مستعمره‌ای از انسان‌ها وجود داشت، اکنون تنها ساکنان آن دکتر موریبیوس (پیجئون)، دخترش آلتایرا (فرانسیس) و رابی، رباتی بسیار پیشرفته است که موریبیوس ساخته است. از موریبیوس مشخص می‌شود که تمام تمدن‌ها در آلتایر IV توسط نیرویی نامرئی نابود شده‌اند، اما او قبل از این حادثه توانسته است برخی از دانش به‌دست‌آمده از نژاد کِرل را برای ساخت رابی و معلم پلاستیکی استفاده کند. اما به زودی چیزی شروع به تعقیب و کشتن مردان C-57D می‌کند و آنها باید به حل معما بپردازند یا خودشان نیز نابود خواهند شد. دهه ۵۰ میلادی به‌طور قطع دهه فیلم‌های «B» بود. دهه‌ای که فیلم‌های علمی تخیلی و موجودات عجیب و غریب بر سینماهای درایو-این حاکم بودند. با گسترش پارانویا نسبت به جنگ هسته‌ای و فناوری‌های خارج از کنترل در آمریکا، استودیوهای فیلم‌سازی از این فرصت استفاده کرده و فیلم‌های علمی تخیلی را تولید کردند. چه موجودات غول‌پیکر، چه موجودات عجیب و غریب یا مهاجمان بیگانه، فیلم‌های سرگرم‌کننده، بد و حتی هوشمندانه‌ای به روی پرده رفتند. «سیاره ممنوع» در دسته آخر قرار می‌گیرد؛ فیلمی هوشمند و به‌خوبی تولیدشده که یکی از معدود فیلم‌هایی است که واقعاً پس از گذشت بیش از ۶۰ سال از زمان اولین اکرانش به‌خوبی حفظ شده است. اشاره به جزئیات یا جزییات بیشتر می‌تواند برای تازه‌واردان به فیلم ناعادلانه باشد، اما به‌طور خلاصه این فیلم مضامین جالبی مانند بیداری جنسی، قدرت ناخودآگاه و یا به‌طور صحیح‌تر، خطرات یک ذهن سرکوب‌شده را پوشش می‌دهد. اساساً این یک پیچیدگی فرویدی است و بیشتر از آن. ارزش تولید «سیاره ممنوع» به‌وضوح بالاتر از فیلم‌های مردان در لباس لاستیکی آن دهه است. درست است که بودجه این فیلم به‌طور قابل‌توجهی بیشتر از آنچه معمولا به این ژانر اختصاص می‌یافت (تقریباً ۵ میلیون دلار) بود، اما هر پنی از این هزینه در تصویر به‌خوبی نمایان است. سینمااسکوپ واقعاً صحنه‌ها و جلوه‌های بصری را به جلو می‌آورد و رنگ ایستمن به‌طور کامل انیمیشن‌ها و نقاشی‌های مات را بهبود می‌بخشد. ظاهر کلی و حس فیلم نشان‌دهنده این است که این اثر بعد از ۱۹۵۶ ساخته شده و به‌هیچ‌وجه عجیب نیست که از چهره‌های برجسته‌ای مانند اسپیلبرگ، لوکاس، کامرون و اسکات در بحث‌های مربوط به فرمت‌های خانگی یاد شود، چرا که «سیاره ممنوع» به‌اندازه‌ای که تحت تأثیر قرار داده، مورد تحسین نیز قرار گرفته است. با یکی از هوشمندانه‌ترین داستان‌ها در این ژانر، یکی از بهترین ربات‌های تاریخ سینما (رابی به تنهایی ستاره‌ای می‌شود) و به‌طور مسلم بهترین فرود سفینه فضایی که تا به حال دیده شده، «سیاره ممنوع» یک نقطه عطف در ژانر علمی تخیلی است و تماشای آن برای علاقه‌مندان به این نوع فیلم‌ها ضروری است. ۹ از ۱۰. **پروتوتایپ فیلم علمی تخیلی دهه ۵۰ و... آن فرانسیس** من «سیاره ممنوع» (۱۹۵۶) را چهار دهه پس از اکرانش دیدم. از آن زمان چندین بار دیگر هم آن را تماشا کرده‌ام و این نکات برایم جالب است: اولاً، اگرچه جین رادنبری، خالق «استار ترک»، بدون شک فردی بزرگ است، تقریباً همه جنبه‌های اصلی «استار ترک» در «سیاره ممنوع» وجود دارد که تقریباً یک دهه قبل از تولید اولین قسمت پایلوت «استار ترک» منتشر شده است (!). شما نام ببرید: رانش وراپ، کاپیتان/افسر اول/دکتر، زنان جذاب فضایی، فرود و صعود (حداقل در یک حس بصری) و غیره، همه اینها در «سیاره ممنوع» وجود دارد. این فیلم نمایشنامه «طوفان» شکسپیر را با مفاهیم روان‌شناختی ترکیب می‌کند. هیولای نامرئی ناخودآگاه زمانی که در نهایت دیده می‌شود، ترسناک است. به نظر می‌رسد که نسخه‌ای جدی از شیطان تاسمانیا است. مفهوم این هیولا یک افشاگری جذاب است و من انتظار چنین نظریات بالغی را در یک فیلم علمی تخیلی دهه ۵۰ نداشتم. علاوه بر این، توضیحات دکتر موریبیوس درباره ساکنان قبلی سیاره‌اش، کِرل، هنوز هم شگفت‌انگیز است و جلوه‌های ویژه کهنه به‌خوبی حفظ شده‌اند. این اولین فیلم بزرگ بود که کاملاً در فضا اتفاق می‌افتاد و یکی از نخستین فیلم‌ها بود که به‌طور کامل دارای موسیقی الکترونیکی بود (شاید بهتر باشد به‌عنوان یک موسیقی متن توصیف شود). یکی از چیزهایی که هر بار که این فیلم را می‌بینم واقعاً مرا تحت تأثیر قرار می‌دهد، آن فرانسیس است که نقش آلتایرا (یا آلتای کوتاه) را ایفا می‌کند و در لباس‌های فضایی جذابش به تصویر کشیده شده است. شنیده‌ام که برخی از افراد در مورد صحنه‌ای که به ما نشان می‌دهد آلتایرا (فرانسیس) در حال شنا کردن است، انتقاد کرده‌اند، تنها برای اینکه به وضوح مشاهده کنیم که او در حال پوشیدن یک مایوی گشاد به رنگ پوست است. آیا این یک راه فرار از طرف فیلم‌سازان به دلیل سال ۱۹۵۶ است؟ اصلاً نه، زیرا مایوی او به وضوح زمانی که از آب بیرون می‌آید، قابل مشاهده است. با وجود طبیعت معصوم و محافظت‌شده‌اش، بیایید کمی به آلتایرا اعتبار دهیم - او به‌وضوح یک شوخی کوچک و جذاب با کاپیتان کرده بود تا او را شوکه کند و میل فزاینده‌اش را تحریک کند (که واضحاً کارکرد). لطفاً به خاطر داشته باشید که «سیاره ممنوع» از سال ۱۹۵۶ است و به همین دلیل برخی جنبه‌های آن قدیمی شده است، مانند صداهای صوتی، بخش‌های کوچکی از دیالوگ‌های خنده‌دار، ارتباطات کاپیتان و غیره. با این حال، باید به‌عنوان نقشه‌راهی محترم برای فیلم‌های علمی تخیلی و سریال‌های تلویزیونی آینده ستایش شود. این فیلم ۱ ساعت و ۳۸ دقیقه طول می‌کشد و کاملاً در استودیو در کلاور سیتی، کالیفرنیا فیلم‌برداری شده است. درجه: A **یک نقطه عطف علمی تخیلی که با این حال بسیار قدیمی و به‌طرز بدی پیر شده است.** من اعتراف می‌کنم که از این فیلم انتظار بیشتری داشتم. تأثیر آن در زمان خود غیرقابل انکار است و این فیلم یک کلاسیک مشهور در سینمای علمی تخیلی است. در واقع، می‌توانیم تقریباً بگوییم که این فیلم بخشی از "پانتئون" فیلم‌های بنیان‌گذار این ژانر سینما است، زیرا یکی از اولین فیلم‌های علمی تخیلی با بودجه بالا و تأثیر عمومی بزرگ بود. بهترین چیزی که این فیلم می‌تواند به ما بدهد، خلاقیت تقریباً بی‌پایان آن است. به‌وضوح مشخص است که تیم خالقان زمان کافی برای ایجاد و توسعه ایده‌ها داشته و استودیو تصمیم گرفته است تا به متخصصان خود حاشیه‌ای وسیع بدهد. وقتی این موضوع با بودجه مناسب و سرمایه‌گذاری جدی در جلوه‌های ویژه، بصری و صوتی با کیفیت بالا ترکیب می‌شود، ما به فیلمی می‌رسیم که از نظر بصری تأثیرگذار است و قادر به جذب ما می‌باشد. من فقط می‌توانم تصور کنم که مردم در آن زمان چگونه به این فیلم واکنش نشان دادند: واکنش من متفاوت است. در واقع، دیدگاه ما باید متفاوت باشد: بیش از شصت سال از نخستین نمایش گذشته و پیشرفت‌های فنی و تکنولوژیکی در سینما، همان‌طور که می‌دانیم، ما را به نوع دیگری از جلوه‌های بصری عادت داده است و بنابراین، این فیلم نمی‌تواند به‌همان شیوه‌ای که در زمان خود مردم را شگفت‌زده کرده بود، ما را شگفت‌زده کند. این نقصی از فیلم نیست، بلکه تقریباً یک "نقص" از مخاطب است که در این مورد خاص من هستم. این فیلم بازیگران شناخته‌شده‌ای دارد. دیدن لسلی نیلسن در سنین جوانی و بازی در نقش کاملاً متفاوت از آنچه من بیشتر به آن عادت دارم، جالب بود. والتر پیجئون نیز کار بسیار خوبی انجام می‌دهد و با وجود اینکه از شخصیت خوشم نمی‌آید، تلاش و استعداد آن فرانسیس را می‌پذیرم. و با وجود اینکه یک شخصیت است و نه یک بازیگر، رابی به طرز دلپذیری دوست‌داشتنی است. بزرگ‌ترین مشکل این فیلم سن آن است: این یک فیلم قدیمی است که به‌طرز بدی پیر شده و ممکن است در یافتن مخاطبان جدیدی که بتوانند از آن لذت ببرند، با مشکل مواجه شود. اما این به خاطر مشکلات بصری و جلوه‌ها نیست که من آن را قدیمی احساس کردم. این به خاطر مردسالاری ذاتی در داستان، در مفهوم شخصیت‌ها و در رومانی احمقانه است که در فیلم گنجانده شده است. این فیلم آینه‌ای از ذهنیتی است که برای ما غیرقابل قبول و پس‌رفته است، جایی که زنان اطاعت می‌کنند و تسلیم هر خواسته مرد هستند. من می‌توانم پیش‌بینی کنم که برخی از دوستانم اگر مجبور بودند این فیلم را ببینند، با شدت نارضایتی فریاد بزنند. از آنجا که من حتی به نزدیک‌ترین مسائل فمینیستی هم تعلق ندارم، این برای من مشکلی نیست، اما هنوز هم نشانه‌ای از چقدر قدیمی بودن این فیلم است. «دکتر موریبیوس» (والتر پیجئون) و دخترش «آلتایرا» (آن فرانسیس) در سیاره «آلتایر ۴» خود به خوبی کنار می‌آیند وقتی که سیگنال رادیویی از یک سفینه ورودی دریافت می‌کنند. با وجود اینکه به آنها توجهی نمی‌شود، آنها فرود می‌آیند و به زودی در حال پرسیدن از جایی هستند که بقیه هیئت علمی رفته‌اند. او به کاپیتان «آدامز» (لسلی نیلسن) و دکتر «اوسترو» (وارن استیونز) می‌گوید که همه به‌طرز مرموزی مرده‌اند، از جمله همسر خودش، اما حالا همه چیز حل شده است. بازدیدکنندگان به‌هیچ عنوان راضی نیستند و با توجه به اینکه چند نفر از آنها در پی جلب توجه دختر جوانی هستند که به جز پدرش هیچ توجهی به مردان نداشته است، دینامیک در سیاره ظاهراً آرام شروع به تغییر می‌کند. آیا چیزی که اکتشاف‌گران را کشته است دوباره به دنبال آنها خواهد آمد؟ با شک و تردید «آدامز»، «موریبیوس» به آنها برخی از دستاوردهای شگفت‌انگیز علمی در عمق سیاره نشان می‌دهد، اما در این کار به‌وضوح نشان می‌دهد که چه اتفاقی در حال وقوع است... آیا می‌توانند به موقع جلوی آن را بگیرند؟ آیا حتی می‌توانند آن را شناسایی کنند؟ پیجئون همیشه این نوع نقش‌های عمیق را به‌خوبی ایفا کرده و از سایر انسان‌ها بالاتر است - هرچند که از آشپز «آرل هالیمن» نیز لحظات سرگرم‌کننده‌ای وجود دارد. اما این انسان‌ها نیستند که نمایش را می‌ربایند. بلکه این لیزر کانونی، جیپ توربوشارژ و «رابی ربات» شگفت‌انگیز است که به خوبی از خود محافظت می‌کند در حالی که گالن‌ها نوشیدنی تهیه می‌کند. واقعاً چه چیزی این تمدن عظیم را نابود کرده است؟ این بهترین نوع علمی تخیلی است.