فیلم War of the Worlds 2005

این ورود به دنیای سینمای اچ. جی. ولز برای من لذت‌بخش بود. جلوه‌های ویژه عالی بودند (حداقل برای یک آماتور) و بازیگری و صحنه‌های اکشن هم کاملاً مناسب بودند. همچنین، فیلم به اندازه کافی به نبوغ علمی-تخیلی نویسنده نزدیک است تا طرفداران رمان کلاسیک را راضی کند. باید بگویم که کمی از رفتار پسر به عنوان یک نوجوان خسته شدم، اما او و شخصیت تام...

این ورود به دنیای سینمای اچ. جی. ولز برای من لذت‌بخش بود. جلوه‌های ویژه عالی بودند (حداقل برای یک آماتور) و بازیگری و صحنه‌های اکشن هم کاملاً مناسب بودند. همچنین، فیلم به اندازه کافی به نبوغ علمی-تخیلی نویسنده نزدیک است تا طرفداران رمان کلاسیک را راضی کند. باید بگویم که کمی از رفتار پسر به عنوان یک نوجوان خسته شدم، اما او و شخصیت تام کروز در پایان فیلم نشان‌دهنده رشد شخصیتی هستند. تام یکی از آن بازیگرانی است که به نظر می‌رسد خودش را بازی می‌کند، اما شک دارم که کار بیشتر از این‌ها باشد. مطمئن نیستم که داستین هافمن اگر با بازیگری کمتر از کروز بازی می‌کرد، می‌توانست جایزه اسکار خود را برای "باران‌زن" بگیرد. فکر می‌کنم چند صحنه در فیلم وجود دارد که می‌توانست حذف شود، مانند صحنه در زیرزمین با کروز، دخترش و مردی که آنجا زندگی می‌کرد. این صحنه‌ها داستان را کند کرده و تنش درام را تغییر داد و به نظر من چیز زیادی اضافه نکرد. اما با این حال، به طور کلی می‌توانم بگویم که "جنگ دنیاها" سرگرم‌کننده بود. پیدا کردن فیلم‌های خوب علمی-تخیلی می‌تواند سخت باشد. بعد از ۱۵ سال دوباره این فیلم را دیدم و داستانش ضعیف و شخصیت‌هایش آزاردهنده بودند (هر دو بچه اعصابم را به هم ریختند) و قهرمان داستان فقط در حال دویدن بود، همان‌طور که تام کروز به خوبی انجام می‌دهد، اما تأثیر خاصی بر نتیجه نداشت که آن هم باکتری بود. بله، این فیلم امروز به همان اندازه احمقانه بود که آن زمان. حداقل جلوه‌های بصری و طراحی صدا هنوز هم قابل قبول است. گاهی اوقات بهتر است که دست نزنید، و این بازسازی از نسخه ۱۹۵۳ چیزی جز جلوه‌های ویژه پیشرفته‌تر اضافه نمی‌کند. این فیلم به عنوان وسیله‌ای برای تام کروز، به استیون اسپیلبرگ اجازه می‌دهد تا این کلاسیک علمی-تخیلی ترسناک و تفکر برانگیز را به یک ملودرام خانوادگی تبدیل کند که در آن ستاره و خانواده ناکارآمدش در حال سفر در سرتاسر کشور برای فرار از ترسی هستند که از آسمان می‌بارد. این موجودات فلزی بی‌رحم هستند و هر چیزی را در مسیر خود نابود می‌کنند، اما به طرز عجیبی، بیشتر تأکید بر این است که "ری" نمی‌تواند با "رابین" (جاستین چاتوین) کنار بیاید و آیا "ریچل" (داکوتا فانینگ) می‌تواند اسباب‌بازی دوران کودکی‌اش را نگه دارد یا خیر. جلوه‌ها خوب هستند: لیزرها و آتش‌بازی‌ها؛ انفجارها و صحنه‌های ویرانی قابل توجه هستند - اما به طرز عجیبی، من آن‌ها را کمتر از نسخه‌ای که پنجاه سال پیش ساخته شده بود، احساس کردم. چهره‌های وحشت‌زده بازیگران که به صفحه‌های سبز نگاه می‌کنند، دیالوگ‌های بی‌معنی و در نهایت ما با فیلمی درباره افراد پشت آن و نه درباره تسلط جهانی بیگانگان مواجه می‌شویم. بعد از نزدیک به دو ساعت، پایان و اهمیت بزرگ آن تقریباً به عنوان یک فکر ثانویه به داستان خسته‌کننده اینکه چه کسی چه زمانی چه کار کرده، تبدیل می‌شود. کروز گاهی اوقات می‌تواند جذابیت را به صفحه منتقل کند، اما در اینجا او کم‌تر از این را به نمایش می‌گذارد و من از این موضوع ناامید شدم که این فیلم پیروزی تجاری بر خلاقیت بود و از اوایل فیلم به بیگانگان خوش‌آمد می‌گفتم. این فیلم یک تصویر شدید، جدی و دردناک از کلاسیک اچ. جی. ولز است. تام کروز کار فوق‌العاده‌ای در عدم نمایش خود واقعی‌اش انجام می‌دهد و داکوتا فانینگ همه را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. سخت است که این فیلم را تماشا کرد، زیرا در برخی مواقع واقعاً تأثیرگذار است و واقع‌گرایی بسیار خامی در مورد طبیعت انسانی دارد. این فیلم توانسته است با حفظ یک سرعت بالا، تماشای آن را خسته‌کننده نکند. واقعاً ارزش دارد که در مجموعه شما باشد.