فیلم Saltburn 2023

من وقتی این فیلم را دیدم کمی نگران بودم. انتظار داشتم داستانی شبیه به "کشور دیگر" و "برایدزهد دوباره بررسی شده" را ببینم که داستان "الی" (بارری کیوگان) و دوست اشرافی‌اش "فلکس" (جیکوب الوردی) را روایت می‌کند. هر دو در دانشگاه آکسفورد هستند، اما "الی" به شدت نسبت به هم‌دوره‌های مرفه خود در وضعیت مالی نامساعدی قرار دارد. یک بعد از ظهر، او به "فلکس"...

من وقتی این فیلم را دیدم کمی نگران بودم. انتظار داشتم داستانی شبیه به "کشور دیگر" و "برایدزهد دوباره بررسی شده" را ببینم که داستان "الی" (بارری کیوگان) و دوست اشرافی‌اش "فلکس" (جیکوب الوردی) را روایت می‌کند. هر دو در دانشگاه آکسفورد هستند، اما "الی" به شدت نسبت به هم‌دوره‌های مرفه خود در وضعیت مالی نامساعدی قرار دارد. یک بعد از ظهر، او به "فلکس" کمک می‌کند و دوستی میان آن‌ها شکل می‌گیرد که به دعوت "فلکس" برای گذراندن تعطیلات به عمارت خانوادگی‌اش می‌رسد. در این تجربه، "فارلی" (آرچی مادکوی) به عنوان شخصیتی حسود و بدجنس به آن‌ها ملحق می‌شود و تابستان آن‌ها از لحظات لذت‌بخش به دردناک و تراژیک تغییر می‌کند. داستان کمی آرام آغاز می‌شود، اما وقتی به عمارت خانوادگی می‌رسیم، داستان شروع به شتاب می‌گیرد و "الی" نشان می‌دهد که در این محیط خطرناک به خوبی می‌تواند خود را سازگار کند. هرچند دیالوگ‌ها کمی زیاد است، اما کیوگان در اینجا خوب عمل می‌کند و احساس تهدیدی که به تدریج شکل می‌گیرد، به خوبی منتقل می‌شود. همچنین مادکوی به عنوان شخصیت ناخوشایند (یک نسخه مرفه‌تر) و کاری مولیگان نیز شخصیت جالبی دارد. عکاسی و زیبایی‌شناسی فیلم به همراه موسیقی آنتونی ویلیس به داستانی غنی کمک می‌کند که کمتر از آنچه انتظار داشتم، تکراری است. فکر نمی‌کنم این فیلم را در سال‌های آینده به یاد بیاورم، اما تماشای آن ارزشمند است، به ویژه در ادامه مسیر کیوگان به سوی موفقیت. گاهی با کارگردان‌هایی مواجه می‌شوید که آثارشان را نمی‌پسندید. بعد از دیدن دو فیلم، می‌توانم به‌صراحت درباره امیرالد فینل بگویم که کارهایش را دوست ندارم. از فیلم اولش "زن جوان امیدوارکننده" (2020) چندان خوشم نیامد و درباره فیلم بعدی‌اش "سالترن" هم همین را می‌توانم بگویم. این تریلر ادعایی درباره یک دانشجوی آکسفورد که به خانواده‌ای از اشراف انگلیسی نزدیک می‌شود، داستانی را روایت می‌کند که به طور کلی برای من جذاب نیست. این شخصیت‌ها که زندگی‌های غیرقابل تحملی دارند و به ارزش‌های غیرقابل تحمل پایبندند، هیچ‌گونه همدلی یا ارتباطی با تماشاگر ایجاد نمی‌کنند. بخش‌های زیادی از داستان قابل پیش‌بینی و کند است و شامل صحنه‌هایی است که فقط برای شوک مصنوعی گنجانده شده‌اند. این فیلم آنقدر به جزئیات پرداخته که زمان تماشاگر را به طرز آزاردهنده‌ای می‌کشد و وقتی بالاخره به پایان می‌رسد، تماشاگر نفس راحتی می‌کشد. متأسفانه با توجه به استعدادهای موجود در این تولید، جای تاسف دارد که بازیگران برجسته‌ای مثل روزاموند پایک، کاری مولیگان و ریچارد ای. گرانت به نقش‌های فرعی محدود شده‌اند. همچنین عملکرد کیوگان هم به شدت اغراق‌آمیز به نظر می‌رسد. در مجموع، این فیلم به شدت تلاش می‌کند تا از هر حدی فراتر رود و به طور خاص برای ایجاد شوک در تماشاگران طراحی شده است. بهتر است پولتان را صرف این فیلم نکنید و وقت‌تان را تلف نکنید. **در کل**، این فیلم تجربه‌ای تازه بود. کارگردانی خوبی داشت و داستان آن به‌خوبی پیش می‌رفت، همیشه تماشاگر را در حال حدس زدن درباره آینده داستان نگه می‌داشت. هرچند برخی صحنه‌ها نامناسب و اجباری بودند، اما داستان خوب این کمبودها را جبران می‌کند. در کل، من از تماشای این فیلم لذت بردم و نمره 7 از 10 را به آن می‌دهم.