فیلم How Do You Know 2010

ساعت خسته‌کننده‌ای است، دوباره آن را نخواهم دید و نمی‌توانم آن را توصیه کنم. پاول راد (به‌ویژه) و جک نیکلسون، بازیگرانی هستند که من به عنوان معیاری برای کیفیت فیلم استفاده می‌کنم و حتی ریس ویترسپون (با اینکه طرفدار بزرگی از او نیستم) معمولاً در فیلم‌های با کیفیت بازی می‌کند، اما این فیلم واقعاً ناامیدکننده است. این فیلم معادل کمدی رمانتیک است که به تماشای خشک شدن...

ساعت خسته‌کننده‌ای است، دوباره آن را نخواهم دید و نمی‌توانم آن را توصیه کنم. پاول راد (به‌ویژه) و جک نیکلسون، بازیگرانی هستند که من به عنوان معیاری برای کیفیت فیلم استفاده می‌کنم و حتی ریس ویترسپون (با اینکه طرفدار بزرگی از او نیستم) معمولاً در فیلم‌های با کیفیت بازی می‌کند، اما این فیلم واقعاً ناامیدکننده است. این فیلم معادل کمدی رمانتیک است که به تماشای خشک شدن رنگ می‌ماند. هر چیزی در آن توجه زیادی را به آنچه که انتظار می‌رود در حال رخ دادن باشد جلب می‌کند، اما این کار را نمی‌کند. به من اعتماد کنید، من می‌دانم که سابورشن انتظارات بخشی از کمدی است، اما تکرار و طول مدت شوخی باعث کاهش تاثیر آن می‌شود. اگر با این مرز بازی کنید، در حال نوشتن کمدی برای نویسندگان کمدی هستید، زیرا تنها آنها هستند که به فیلم یا زندگی به عنوان یک جوک نگاه می‌کنند و فکر نمی‌کنم این هدف سازندگان بوده باشد. یک تم بنیادین از صبر و سازگاری در فیلم وجود دارد: زندگی حتی در سخت‌ترین شرایط نیز به تعادل خواهد رسید، اما فیلم به نوعی متوقف می‌شود بدون اینکه حتی یک اپیلوگ داشته باشد، آنها ناگهان و به‌طرز عجیبی دیگر آنجا نیستند. فکر می‌کنم اگر قوی باشید و برای آن تلاش کنید، می‌توانید از فیلم چیزهای زیادی بیاموزید: مردی که همه چیز دارد اما آنچه را که نیاز دارید به شما نمی‌دهد، به اندازه مردی که تقریباً هیچ چیزی ندارد و می‌خواهد آنچه را که نیاز دارید به شما بدهد، خوب نیست. این یک استدلال متضاد به جمله "مردان خوب همیشه آخر می‌رسند" است. لطفاً وقتتان را تلف نکنید، هر چیزی غیر از فیلمی که پاول راد در آن ویلا فرانسوی می‌خرد را تماشا کنید.