فیلم Loro 2018

**بسیار، بسیار سورنتینو** _من عیسی مسیح سیاست هستم. من قربانی صبور هستم، خود را برای همه فدا می‌کنم._ - سیلویو برلوسکونی؛ شام انتخاباتی (۱۱ فوریه ۲۰۰۶) _بدون شک من فردی هستم که در تمام تاریخ جهان و تاریخ بشر بیشترین آزار را دیده‌ام._ - سیلویو برلوسکونی؛ کنفرانس مطبوعاتی (۸ اکتبر ۲۰۰۹) _وقتی از زنان پرسیدند آیا می‌خواهند با من رابطه جنسی داشته باشند، ۳۰ درصد گفتند...

**بسیار، بسیار سورنتینو** _من عیسی مسیح سیاست هستم. من قربانی صبور هستم، خود را برای همه فدا می‌کنم._ - سیلویو برلوسکونی؛ شام انتخاباتی (۱۱ فوریه ۲۰۰۶) _بدون شک من فردی هستم که در تمام تاریخ جهان و تاریخ بشر بیشترین آزار را دیده‌ام._ - سیلویو برلوسکونی؛ کنفرانس مطبوعاتی (۸ اکتبر ۲۰۰۹) _وقتی از زنان پرسیدند آیا می‌خواهند با من رابطه جنسی داشته باشند، ۳۰ درصد گفتند "بله" و ۷۰ درصد دیگر پاسخ دادند "چی، دوباره؟"_ - سیلویو برلوسکونی؛ کنفرانس مطبوعاتی (۳۰ مارس ۲۰۱۱) _آنها می‌توانند تماس‌های تلفنی من را شنود کنند. به هیچ وجه اهمیتی نمی‌دهم. من می‌خواهم از این کشور کثیف که از آن بیزارم، خارج شوم و به کار خودم برسم._ - سیلویو برلوسکونی؛ مکالمه تلفنی شنود شده با والتر لاویتولا (۱۳ ژوئیه ۲۰۱۱) **لورو** (آنها)، آخرین فیلم از پائولو سورنتینو، به‌طرزی که می‌توان آن را بسیار، بسیار سورنتینو توصیف کرد، به‌عنوان تصفیه‌ای خالص از دغدغه‌های اصلی او و مجموعه‌ای شامل تم‌های سبک‌شناختی‌اش است. برای مقایسه، به فیلم‌های ترنس مالیک مانند **به سوی شگفتی** (۲۰۱۲) و **شوالیه‌ی جام‌ها** (۲۰۱۵) فکر کنید، که در آن‌ها او تقریباً داستان و شخصیت‌ها را رها می‌کند تا بر ضربات احساسی، صدای مرموز و تن متافیزیکی تمرکز کند. یا به فیلم‌های دیوید لینچ فکر کنید، مانند **رانندگی در مال‌هولند** (۲۰۰۱) و **امپراتوری داخلی** (۲۰۰۶)، که بیانگر سوررئالیسم سینمایی و هویت شکسته هستند. یکی از ویژگی‌های مشترک این فیلم‌ها این است که به‌طور بی‌پروایی از همان ابتدا مشخص می‌کنند که قوانین خودشان را دارند و اگر به‌سرعت جذبشان نشوید، هرگز جذب نخواهید شد. **لورو** نیز چنین است؛ این فیلم سورنتینو در اوج سورنتینو بودنش است. به‌عنوان یک همراه تماتیک با **ایل دیوو** (۲۰۰۸) که به بررسی جیولیو آندره‌اوتی، نخست‌وزیر هفت‌بار ایتالیا می‌پردازد، در حالی که از نظر سبک به شاهکار برنده اسکار **زیبایی بزرگ** (۲۰۱۳) شباهت دارد، **لورو** بیشتر به هپروت‌های افراطی و لذت‌جویی دیونیزی علاقه‌مند است. با تصویری خیره‌کننده و بازی برجسته تونی سرویللو، برخی ممکن است فیلم را به‌عنوان اثری با سبک زیاد و محتوا کم، یا به‌دلیل نداشتن داستان قوی و ناپختگی سورنتینو در محکوم کردن برلوسکونی انتقاد کنند. و این انتقادات تا حدی معتبر هستند. **لورو** که با همکار نویسنده‌اش، امبرتو کونتارلو، نوشته شده، داستان "نیمه تخیلی" سیلویو برلوسکونی (سرویللو) را از پس از انتخابات عمومی آوریل ۲۰۰۶ تا زلزله ل’Aquila در آوریل ۲۰۰۹ و بازگشت برلوسکونی به قدرت روایت می‌کند. در آغاز فیلم، ما با سرجیو مورا (ریکاردو اسکامارسیو)، یک دلال، آشنا می‌شویم. او امیدوار است با برلوسکونی ارتباط برقرار کند و به ساردینیا می‌رود و ویلايی نزدیک به اقامتگاه تابستانی برلوسکونی اجاره می‌کند. در حالی که او به دخترانش دستور می‌دهد تا به‌طور عمومی جشن بگیرند، او منتظر می‌ماند تا برلوسکونی نتواند از این همه زن با لباس‌های کم‌پوش دور بماند. با این حال، برلوسکونی درگیر مسائل سیاسی و شخصی خود است و در حال تلاش برای مدیریت شرایط جدیدش است. فیلم از زمان اعلامش در ایتالیا جنجالی بود و سورنتینو نتوانست از تأمین مالی معمولش، مدوزا فیلم، که تحت مالکیت برلوسکونی است، استفاده کند. این فیلم به دو قسمت تقسیم شده است: **لورو ۱** (۱۰۴ دقیقه) و **لورو ۲** (۱۰۰ دقیقه). **لورو** از نظر ساختاری بسیار نوآورانه‌تر از کارهای قبلی سورنتینو است و به‌طور خاص، ساختار بصری‌اش شباهت‌هایی با فیلم‌های آدام مک‌کی مانند **کوتاه بزرگ** (۲۰۱۵) و **معاون** (۲۰۱۸) دارد. و از هیچ‌کس پنهان نیست که **لورو** به طرز فوق‌العاده‌ای زیباست. فیلمبرداری شگفت‌انگیز و زنده سورنتینو با همکاری لوکا بیگازی، ساردینیا را به بهشتی آفتابی و تنبل تبدیل کرده است. سورنتینو از زیبایی رادیکال و افراطی استفاده می‌کند تا بر ظرافت‌های بی‌روح و خالی از معنا نقد کند. او با غوطه‌ور کردن تماشاگران در تجملات شگفت‌انگیز و در عین حال بی‌معنا، به‌نوعی ممکن است متهم به بازتولید و اعتباربخشی به آنچه که در حال تمسخرش است، شود. فیلم با صحنه‌ای عجیب آغاز می‌شود که در آن یک بره به ویلای برلوسکونی وارد می‌شود و به سرعت دما تغییر می‌کند و بره یخ می‌زند. این صحنه‌ای است که یادآور آثار کافکا و بونیول است و بلافاصله تن فیلم را مشخص می‌کند که این فیلم قرار نیست یک بیوگرافی معمولی باشد، بلکه به‌دنبال شکلی سوررئال و عجیب است. سورنتینو در برخورد با برلوسکونی نسبتا ملایم است؛ او دقیقا سمپاتیک نیست، اما همچنین نمی‌توان او را یک شرور نامید. این فیلم به‌خوبی نشان می‌دهد که چگونه برلوسکونی در تلاش برای حفظ قدرت، با وجود رفتارهای ناپسندش، انسانی نیز دارد. در نهایت، **لورو** از نظر کیفیت به کارهای اخیر سورنتینو نمی‌رسد، اما همچنان ارزش دیدن دارد. سورنتینو به‌عنوان یک کارگردان بزرگ همواره چیزهای جذابی برای گفتن دارد و در اینجا به یکی از جنجالی‌ترین سیاستمداران تاریخ ایتالیا پرداخته است.