فیلم The Ardennes 2015

برادری برای زنی که به آن‌ها وابسته است، آزمایش می‌شود. این درام جنایی هلندی درباره دو برادر است که داستان به‌خصوص حول یک مثلث عاشقانه می‌چرخد، اما فیلمی رمانتیک نیست. فیلم با یک صحنه جنایی آغاز می‌شود که هرگز مشخص نمی‌شود چه اتفاقی افتاده است، زیرا این موضوع برای روایت فیلم مهم نیست. آنچه بعد از آن می‌آید، پیچش‌هایی در روابط شخصیت‌ها، به‌ویژه بین دو برادر...

برادری برای زنی که به آن‌ها وابسته است، آزمایش می‌شود. این درام جنایی هلندی درباره دو برادر است که داستان به‌خصوص حول یک مثلث عاشقانه می‌چرخد، اما فیلمی رمانتیک نیست. فیلم با یک صحنه جنایی آغاز می‌شود که هرگز مشخص نمی‌شود چه اتفاقی افتاده است، زیرا این موضوع برای روایت فیلم مهم نیست. آنچه بعد از آن می‌آید، پیچش‌هایی در روابط شخصیت‌ها، به‌ویژه بین دو برادر و زنی که عاشقش هستند، است. داستان واقعی چند سال بعد از آن حادثه آغاز می‌شود. به نظر می‌رسد همه چیز در آن نقطه تغییر کرده است، به جز یکی از برادرها که تازه از زندان آزاد شده است. باقی داستان درباره وضعیت خانواده و رابطه عاشقانه‌ای است که به نظر می‌رسد توضیح آن برای یکدیگر پیچیده است. وقتی این مسائل شروع به آشکار شدن می‌کند، پیچش نهایی به وقوع می‌پیوندد که به نتیجه‌گیری داستان پیچیدگی بیشتری می‌بخشد. صادقانه بگویم، من از دو بخش اول فیلم خوشم نیامد. در واقع انتظار داشتم که این داستانی جنایی باشد. با وجود دو شخصیت سرسخت، صحنه‌ها نتوانستند کنجکاوی یا لحظات هیجان‌انگیزی ایجاد کنند. اما بخش سوم جایی است که فیلم ریتم و ژانر خود را تغییر می‌دهد به چیزی که من به شدت انتظارش را می‌کشیدم. به خاطر پیشرفت‌های خوب در بخش‌های قبلی، این پایان بسیار هیجان‌انگیز بود. اما به طور کلی، این محصول فقط بالاتر از متوسط است. این بدان معناست که فیلم بدی نیست، اما ممکن است برای همه مطلوب نباشد. 6/10 «کنی» (کوین یانسنز) و برادرش «دیو» (جرون پرچوال) در یک سرقت ناموفق درگیر می‌شوند که در آن دیو فرار می‌کند و کنی را مجبور می‌کند چهار سال بعد در زندان بماند. وقتی او آزاد می‌شود، برادران دوباره با مادرشان دیدار می‌کنند و برای مدتی، به نظر می‌رسد که گذشته‌ها فراموش شده‌اند و حتی کنی به «سیلوی» (ویرل بایتنز) که حالا بچه‌دار شده و برای یک صاحب کلوپ شبانه مراکشی کار می‌کند، بخشش نشان می‌دهد. درست در این زمان است که ما شروع به دیدن شکاف‌هایی در رابطه برادرانه می‌کنیم. کنی متوجه می‌شود که پدر بچه کیست، عصبانی می‌شود و شرایط وقتی بدتر می‌شود که چند خلافکار به محل کار آن‌ها می‌آیند و یکی از آن‌ها به‌طور تصادفی کشته می‌شود. طبیعی است که آن‌ها اخراج می‌شوند و مجبور می‌شوند جنازه را به خانه دورافتاده «استف» (یان بیجووت) و دوستش «جویس» (سام لوویچ) ببرند. به ظاهر آن‌ها فقط قصد دارند بدن را از بین ببرند، اما رابطه‌شان فقط بدتر می‌شود و دیو شروع به شک در مورد اعتماد به برادرش می‌کند. رابین پرانت سعی می‌کند روایت را کمی متفاوت کند، که گاهی تیره و تاریک است و من فکر می‌کنم یانسنز نقش «کنی» را به‌خوبی ایفا کرد. اما بقیه فیلم واقعاً سطح پایینی دارد. دیالوگ‌ها کشدار و کمی تحمیلی هستند، سبک کارگردانی نامنظم است و واقعاً به خصوصیات «استف» و «جویس» بستگی دارد که کمی جذابیت به آنچه در غیر این صورت یک پایانی کسل‌کننده است، اضافه کنند. از آن متنفر نبودم، اما شک دارم که دوباره آن را تماشا کنم.