فیلم Jane Eyre 1943

آیا همیشه به کسانی که بی‌محبت و بی‌دوست هستند جذب می‌شوید؟ «جین ایر» به کارگردانی رابرت استیونسون و با همکاری جان هاوسمن، آلدوس هاکسلی و هنری کاستر به عنوان فیلمنامه‌نویس، بر اساس رمان معروف شارلوت برونته ساخته شده است. در این فیلم، اورسون ولز، جوآن فونتاین و پگی آن گارنی ایفای نقش می‌کنند. موسیقی این اثر توسط برنارد هرمان ساخته شده و جورج بارنز نیز تصویربردار...

آیا همیشه به کسانی که بی‌محبت و بی‌دوست هستند جذب می‌شوید؟ «جین ایر» به کارگردانی رابرت استیونسون و با همکاری جان هاوسمن، آلدوس هاکسلی و هنری کاستر به عنوان فیلمنامه‌نویس، بر اساس رمان معروف شارلوت برونته ساخته شده است. در این فیلم، اورسون ولز، جوآن فونتاین و پگی آن گارنی ایفای نقش می‌کنند. موسیقی این اثر توسط برنارد هرمان ساخته شده و جورج بارنز نیز تصویربردار آن است. پس از یک دوران سخت و چشم‌گشا در کودکی، یتیم جین ایر به عنوان معلم خصوصی فرزند ادوارد راچستر در تالار ثورن‌فیلد مشغول به کار می‌شود. تفاوت در طبقه اجتماعی و نگرش به زندگی، جین و راچستر را به شدت متضاد می‌کند، اما پیوندی میان آن‌ها وجود دارد که شاید نتواند بر اسرار راچستر و راز املاک او غلبه کند. نسخه استیونسون از جین ایر که بارها فیلم‌برداری شده، بارها بررسی شده و سوال همیشگی این است که اورسون ولز در تولید این فیلم چه میزان نقش داشته است؟ با توجه به آثار ولز در دهه ۴۰، جین ایر به وضوح از امضای ولزی برخوردار است، به طوری که خود فونتاین نیز گفته است که ولز اغلب پشت دوربین دیده می‌شد. این به هیچ وجه به معنی کم‌ارزش کردن کار استیونسون نیست؛ او نیز در ادامه حرفه خوبی در کارگردانی خواهد ساخت، اما این برداشت از رمان مشهور برونته به لطف حضور ولز در جلوی دوربین و پشت آن می‌درخشد. یکی از دو مشکل موجود در این فیلم، تسلط بازی ولز بر نقش راچستر است و نه بازی فونتاین در نقش جین ایر. این نکته قابل توجه است، با توجه به اینکه ولز ۳۴ دقیقه پس از آغاز فیلم وارد داستان می‌شود. مشکل دیگر، طبیعتاً، زمان پخش فیلم است که کمی بیش از یک ساعت و سی و پنج دقیقه است و بنابراین هرگز نمی‌توانست یک اقتباس دقیق از رمان باشد. با این حال، آنچه که موجود است، هنوز هم یک تولید عالی است، فیلمی که با جو شدید و احساسات شعله‌ور پر شده است. برخی معتقدند که سبک‌های بازی متضاد فونتاین و ولز حواس‌پرتی ایجاد می‌کند، اما من اینگونه نمی‌بینم. یکی از بزرگ‌ترین صداهای سینمای کلاسیک به طور احساسی با یکی از زیباترین چهره‌ها رقابت می‌کند و این ترکیب به وضوح درخشنده است. با توجه به تفاوت شخصیت‌ها در متن، به نظر می‌رسد که این انتخاب بازیگران الهام‌بخش بوده است و تولید اطراف آن‌ها به خوبی با وضعیت روحی شخصیت‌ها همخوانی دارد. ظاهر فیلم به وضوح آنچه که به عنوان فیلم نوآر شناخته می‌شود، را تداعی می‌کند. عکاسی سیاه و سفید زنده جورج بارنز با طراحی‌های گوتیک و نقاشی‌های مات به طرز فوق‌العاده‌ای هماهنگ است. هنوز هم برایم شگفت‌انگیز است که این فیلم کاملاً در استیج ۲ در 20th Century Fox تولید شده است. تصاویری که در ذهن باقی می‌مانند، از جمله سایه‌های تند که جوان جین را در حال ایستادن بر روی صندلی تنبیه در مؤسسه لوود همراهی می‌کنند، تا هر ترکیب چیرسکور که راچستر را در خانه خانواده‌اش نشان می‌دهد، فیلم را از نظر بصری پر از حال و هوا می‌سازد. موسیقی هرمان نیز به طرز حیاتی با فیلم هماهنگ است. پیچش‌های ارکستری برای نشان دادن دلتنگی جین با ضربه‌های تهدیدآمیز که به تماشاگر حمله می‌کنند، به تصویر کشیده شده‌اند. در کنار دو بازیگر اصلی، پگی آن گارنی نیز بهترین اجرا را ارائه می‌دهد. او به نسخه کودکانه جین حسی غمگین می‌بخشد که تن فیلم را تعیین می‌کند. صحنه‌های اولیه او با الیزابت تیلور (که برای صدا درخشان و مؤثرش شناخته می‌شود) درسی در بازیگری کودکانه است. سایر بازیگران نیز با اجراهای تحسین‌برانگیزی از مارگارت اوبراین، جان ساتن، سارا آلگود و آگنس مورهد تکمیل شده‌اند. این فیلم ممکن است یک اقتباس قطعی از «جین ایر» نباشد و پایان مختل‌کننده‌اش امتیاز آن را کاهش دهد، اما به طور کلی هنوز هم اثری برتر از سینمای کلاسیک است. ۹ از ۱۰. بدون شک، داستان برونته محبوب من است و در میان بهترین اقتباس‌های درام تاریخی که می‌توانید ببینید، قرار دارد. جوآن فونتاین در نقش اصلی فوق‌العاده است؛ دختری که پس از مرگ پدرش به یتیم‌خانه‌ای وحشیانه فرستاده می‌شود. پس از سال‌ها سوءاستفاده در دستان «بروکلهورست» (هنری دانیل) او به عنوان معلم خصوصی دختر ادوارد راچستر (اورسون ولز) در تالار گوتیک و دورافتاده ثورن‌فیلد مشغول به کار می‌شود. پس از شروعی نامطلوب با کارفرمایش، روابط آن‌ها کم‌کم بهتر می‌شود، اما آیا هیچ‌یک از این‌ها همانگونه که به نظر می‌رسد، هست؟ رابرت استیونسون نگاهی فوق‌العاده به بریتانیای ویکتوریایی ارائه کرده و با چشم تیزبین شارلوت برونته نه تنها به جزئیات داستان، بلکه به یک تحلیل اجتماعی ظریف و دقیق از زمانی که حتی در میان متمدن‌ترین افراد جامعه، انسان‌ها ارزش کمی داشتند، پرداخته است. فیلم وقت کافی برای توسعه شخصیت‌ها و مکان‌ها می‌گذارد و استفاده از نور، سایه و یک موسیقی متمایز دیگر از برنارد هرمان تماماً به دو اجرای اصلی افزوده می‌شود و اقتباسی جذاب از یک کتاب قوی و پرشخصیت را ارائه می‌دهد. من همیشه بر این باورم که رنگ دشمنی ذاتی برای داستان‌هایی از این دست است - سیاه و سفید همیشه برتر است و در اینجا بیشتر از هر زمان دیگری صدق می‌کند.