فیلم Fallen Leaves 2023

در این فیلم صحنه‌ای جذاب وجود دارد که در آن "هولاپا" (یوسی واتانن) و دوستش در یک بار کارائوکه در هلسینکی هستند که بارمن بی‌حرکت آن به نظر می‌رسد از یک فیلم زامبی بیرون آمده باشد! داستان درباره زندگی این دو نفر و "آنسه" (آلما پوئستی) است که اولین قرارشان در سینمای محلی "ریتز" دقیقا همین است - موضوعی نامحتمل برای یک romance در حال...

در این فیلم صحنه‌ای جذاب وجود دارد که در آن "هولاپا" (یوسی واتانن) و دوستش در یک بار کارائوکه در هلسینکی هستند که بارمن بی‌حرکت آن به نظر می‌رسد از یک فیلم زامبی بیرون آمده باشد! داستان درباره زندگی این دو نفر و "آنسه" (آلما پوئستی) است که اولین قرارشان در سینمای محلی "ریتز" دقیقا همین است - موضوعی نامحتمل برای یک romance در حال شکل‌گیری - حتی اگر گفتگوی بعد از فیلم آن‌ها زیر نگاه یک پوستر "برخوردی کوتاه" باشد. او به تازگی به خاطر دزدیدن مقداری غذای تاریخ گذشته از سوپرمارکتی که در آن کار می‌کرد، اخراج شده است. او هم چندین بار به خاطر استراحت‌های بیش از حد برای نوشیدن ودکا در محل کارش اخراج شده است. رئیس جدید او به خاطر قاچاق مواد مخدر دستگیر می‌شود و اینجاست که آن‌ها برای اولین بار همدیگر را ملاقات می‌کنند. آن‌ها با هم هم‌خوانی دارند، به قهوه می‌روند و سپس به سینما می‌روند. نکته اینجاست که او دیدگاه‌هایی درباره نوشیدن بیش از حد دارد - این موضوع تأثیر عمیقی بر اعضای خانواده‌اش داشته است. او در این مورد کمی بی‌ادب است - اما شاید تأثیر او بر او بیشتر از آنچه که او تصور می‌کند، باشد. شاید او بتواند ترک کند؟ شاید او یک فرصت دیگر به او بدهد؟ شوخی‌ها در اینجا فراوان است اما واقعاً تیره و ظریف است. تحولات داستانی وجود دارد که شاید نباید به آن‌ها بخندیم، اما می‌خندیم - و پایان داستان ما را امیدوار می‌گذارد بدون اینکه بدانیم چه خواهد شد. این فیلم به معنای واقعی خنده‌دار نیست، اما اگر در طول هشتاد دقیقه هوشیار باشید، چیزهای زیادی برای لبخند زدن خواهید داشت. شاید فیلمی نباشد که وزارت فرهنگ فنلاند خیلی به آن علاقه‌مند باشد - اما من از آن لذت بردم. اینکه جهان‌بینی جامعه فنلاند ممکن است بیش از حد تاریک باشد، راز چندانی نیست. در عین حال، این جامعه دارای ویژگی‌های زیرپوستی و بسیار خیال‌انگیز است که در تضاد با این دیدگاه جدی قرار دارد. و این ترکیب ویژگی‌ها می‌تواند برای درک آن به ویژه برای بیگانگان کمی گیج‌کننده باشد. این معضل اجتماعی عجیب است که نویسنده-کارگردان آکی کوریسماکی در جدیدترین اثر خود سعی دارد به تصویر بکشد؛ کمدی-درام کنایه‌آمیز که بر زندگی دو کارگر تنها و عاشق هلسینکی متمرکز است که در تلاش برای ایجاد یک رابطه عاشقانه با چالش‌های زندگی دست و پنجه نرم می‌کنند. اما در روایت داستانشان، کارگردان در پیدا کردن نقاط قوت کافی برای جلب توجه بینندگان با مشکل مواجه است. ما داستانی را شاهد هستیم که پر از فراز و نشیب‌های معمولی است و همچنین چندین سوءتفاهم، تجربیاتی که همه ما بدون شک از زمان به زمان تجربه کرده‌ایم. با این حال، آیا این کافی است تا یک تصویر جذاب بسازد؟ به نظر نمی‌رسد که اینطور باشد، با توجه به دیالوگ‌های چوبی و اجراهای محدود و گاهی خشک، چه به طرز قابل توجهی این تولید ممکن است طبیعت این مردم بسیار کم‌حرف را به تصویر بکشد. با این حال، فیلم زمانی درخشان‌تر می‌شود که به فرهنگ فنلاند می‌خندد و نکات جالبی از شوخی‌های تلخ را ارائه می‌دهد، که با یک موسیقی متن متنوع اما مناسب به خوبی و به طرز کنایه‌آمیز با آنچه که بر روی صفحه نمایش اتفاق می‌افتد، مکمل است. با این حال، اینجا خیلی چیزها وجود دارد که به یک روایت که هرگز شعله‌ور نمی‌شود، کمک چندانی نمی‌کند و سخت است که تصور کنیم کسی بتواند علاقه‌ای به شخصیت‌ها و تلاش‌های ضعیفشان برای برقراری یک رابطه نشان دهد. شاید من چیزی را از دست داده‌ام، اما اگر این اثر در تلاش برای انتقال یک پیام معنادار باشد، به وضوح زیر یکی از آن توده‌های بزرگ برگ‌های افتاده‌ای که این تصویر نامش را از آن گرفته، خوب پنهان است. این درام/رمان فنلاندی-آلمانی به کارگردانی آکی کوریسماکی، ادامه‌ای بر سری پروletariat او است که به طور اصلی به عنوان یک سه‌گانه برنامه‌ریزی شده بود و شامل سایه‌ها در بهشت (۱۹۸۶)، آریل (۱۹۸۸) و دختر کارخانه مسابقه (۱۹۹۰) است. با داستان‌های ساده در یک هلسینکی استایل‌زده که به عمد به نظر می‌رسد در انتهای دهه ۸۰ متوقف شده است (هرچند که در رادیو درباره جنگ فعلی روسیه و اوکراین می‌شنوید و تقویم ۲۰۲۴ را می‌بینید)، داستان عشق را در خطوط ساده‌ای از اندوه درباره دو کارگر، یک مرد در یک منطقه ساختمانی و زنی که در سوپرمارکت‌ها و کارخانه‌ها کار می‌کرد، روایت می‌کند. به نوعی می‌توان آن را به سبک وس اندرسون فنلاندی تصور کرد. خطوط داستان به سادگی مفهوم یک زوج را نشان می‌دهند که در مسیر خود تا ملاقات نهایی با برخی ناهماهنگی‌ها مواجه می‌شوند، اما این سادگی و شیرینی آرام در متن افسردگی و اندوه زندگی‌ها و شهر است که فیلم را در نهایت رنگ می‌دهد. به این شیرینی، تغییرات در هر یک از شخصیت‌ها در طول فیلم به شیوه‌های ساده اضافه می‌شود. این فیلم در جشنواره فیلم کن ۷۶ نمایش داده شد و برای رقابت در بخش اصلی آن برای جایزه نخل طلا انتخاب شد، جایی که جایزه هیئت داوران را به دست آورد و نامزد جایزه بهترین فیلم بین‌المللی در جوایز اسکار ۹۶ خواهد بود. با دانستن اینکه چه انتظاری از فیلم دارم، به آن نمره ۷.۶ از ۱۰ یا B+ دادم، زیرا همیشه داستان‌های پیچیده‌تری را ترجیح می‌دهم. می‌خواهم بگویم که "برگ‌های افتاده" و سه‌گانه "در حال و هوای عشق" ونگ کار-وای هر دو به یک موضوع مشابه می‌پردازند - چالش‌های عشق. با این حال، حتی اگر موضوع یکسان باشد، این دو فیلم در جهان‌های کاملاً متفاوتی وجود دارند. نه حتی در جهان‌های موازی، LOL! نیمه اول ارائه آکی کوریسماکی کمدی بصری و خنده‌دار بود. شوخی‌های بی‌احساس با دیالوگ‌های کم و کافی، و به طرز لذت‌بخشی کنایه‌آمیز بود. این فیلم به خوبی ریتم‌بندی شده بود و بازیگران اصلی در این سبک عالی عمل کردند، به طوری که وقتی به بخش سوم رسیدیم، تازه متوجه شده بودم چقدر به داستان و شخصیت‌ها وابسته شده‌ام. تفاوت واقعی بین ورود فنلاندی‌ها و اهل هنگ‌کنگ به چالش عشق، جهان‌بینی آن‌هاست. در "برگ‌های افتاده"، ما به یک جهان امیدوارتر و مثبت‌تر هدایت می‌شویم. به راحتی می‌توان فهمید که چرا این فیلم مورد علاقه کن بود.