فیلم A Woman Is a Woman 1961

این فیلم به عنوان فیلم عاشقانه‌ای که بین ژان لوک گدار و آنا کارینا ساخته شده، به شدت بامزه و دلنشین است. یکی از صحنه‌های مورد علاقه‌ام، ارجاع به نمایشنامهٔ «در بازی عشق نکن» اثر آلفرد دو میسه است که آنا کارینا آن را بیان می‌کند: "مردان همه دروغگو و بی‌وفا هستند و احساساتشان را رها کرده‌اند. زنان همه خیانتکار، مضحک و کنجکاو هستند و ذاتشان...

این فیلم به عنوان فیلم عاشقانه‌ای که بین ژان لوک گدار و آنا کارینا ساخته شده، به شدت بامزه و دلنشین است. یکی از صحنه‌های مورد علاقه‌ام، ارجاع به نمایشنامهٔ «در بازی عشق نکن» اثر آلفرد دو میسه است که آنا کارینا آن را بیان می‌کند: "مردان همه دروغگو و بی‌وفا هستند و احساساتشان را رها کرده‌اند. زنان همه خیانتکار، مضحک و کنجکاو هستند و ذاتشان فاسد است. انسان در عشق بارها فریب می‌خورد، آسیب می‌بیند و بدبخت می‌شود. اما انسان عاشق می‌شود. و وقتی به لبهٔ قبرش می‌رسد، به گذشته نگاه می‌کند و می‌گوید، من بارها رنج کشیدم، گاهی هم اشتباه فکر کردم، اما من عاشق شدم." به عقیده من، همهٔ دختران باید این فیلم را دوست داشته باشند. فیلم «یک زن، یک زن است» (۱۹۶۱) به طرز چشم‌گیری از آثار قبلی گدار که بیشتر به تریلرهای نوار آمریکایی نزدیک بودند، فاصله می‌گیرد و به سمت کمدی‌های موزیکال آمریکایی می‌رود. شخصیت‌ها گاهی می‌خوانند و می‌رقصند و دوربین بین توصیف‌های واقعی و این لحظات موزیکال جابجا می‌شود. گدار به عنوان یکی از چهره‌های کلیدی موج نوی فرانسه، عناصر خاص خود را به این فیلم اضافه کرده است. در ابتدای فیلم، موسیقی به طور ناگهانی قطع و وصل می‌شود، که معادل صوتی برش‌های ناگهانی است که او در آغاز کارش استفاده می‌کرد. در این فیلم، ارجاعاتی به آثار قبلی او و همتایان موج نوی او وجود دارد و همچنین نشانه‌هایی از تنش‌های سیاسی فرانسه به شکل کنایه‌آمیز دیده می‌شود. داستان نسبتاً ساده است: رقصندهٔ کاباره، آنگلا (آنا کارینا) که به وضوح به دنبال نادیده گرفتن نقش‌های سنتی زنان در دوران فمینیسم اولیه نیست، می‌خواهد بچه‌دار شود. او نمی‌تواند این خواسته را از شریکش، امیل (ژان-کلود بریالی) دریافت کند و به تدریج پیشنهادات بهترین دوست امیل، آلفرد (ژان-پل بلموندو) را می‌پذیرد. نحوهٔ پیشرفت این مثلث در نهایت کمی شگفت‌انگیز است با توجه به اینکه فیلم در سال ۱۹۶۱ ساخته شده است. صفت مناسب برای این فیلم "دلنشین" است. شخصیت‌ها زمان زیادی را به جر و بحث می‌گذرانند، اما همیشه با کنایه‌های witty. کارینا هنوز به عنوان یک بازیگر بزرگ در نقش‌های بعدی شناخته نشده و گدار از او به عنوان یک عروسک باربی استفاده می‌کند (زیبا برای تماشا، اما عمیق نیست) که برای این داستان خاص به خوبی کار می‌کند. فیلم بدون فیلمنامهٔ ثابت فیلمبرداری شده و در حالی که یک فضای آزاد نیست، عناصر بداهه‌پردازی واضحی وجود دارند که به جذابیت فیلم می‌افزایند، مانند دیدار شخصیت‌ها با مردم عادی پاریس در صحنه‌های خیابانی. آنا کارینا در این فیلم عاشقانهٔ به یاد ماندنی، به خوبی ایفای نقش می‌کند. او رقصندهٔ عجیب و غریب "آنگلا" است که با "امیل" (ژان-کلود بریالی) زندگی می‌کند، اما یک مشکل بزرگ وجود دارد - او می‌خواهد خانواده‌ای تشکیل دهد در حالی که او ترجیح می‌دهد فقط با دوچرخه‌اش برود. "امیل" در اینجا از نظر ملاحظه بسیار خوب است و پیشنهاد می‌دهد که شاید او با بهترین دوستش "آلفرد" (ژان-پل بلموندو) این کار را انجام دهد و به این ترتیب همه خوشحال خواهند بود. به طور کلی، برای یک ساعت بعدی، ژان لوک گدار ما را به یک رقص شاد و سرگرم‌کننده می‌برد که گاهی اوقات به سبک کمدی‌های کلاسیک نزدیک است. با موسیقی شاد و شیطنت‌آمیز میشل لگراند، به زودی در میان مثلثی از سوءتفاهم‌ها، حسادت و موسیقی چارلز آزناوار غوطه‌ور می‌شویم. این فیلم به طور خاص خنده‌دار نیست، اما بین این سه شخصیت، رویدادهای زیادی در حال وقوع است و دیالوگ‌ها به طرز شگفت‌آوری صریح در مورد مسائل قلبی هستند - و خبری از احساسات اضافی نیست که ما را گرفتار کند. من همچنین مطمئن هستم که Jeanne Moreau را در حال نوشیدن یک دوپونت در یک بار دیدم و این هم چیز بدی نیست. شاید این فیلم به یاد ماندنی نباشد، اما در نود دقیقه، به اندازه کافی سرگرم‌کننده است.