فیلم The Thin Red Line 1998

شرایط پیرامون فیلم «خط باریک سرخ» ترنس مالیک گاهی بیشتر از خود فیلم مورد بحث قرار می‌گیرد. این کارگردان خجالتی در دهه هفتاد میلادی به خوبی درخشید، اما پس از آن دو دهه سکوت را تجربه کرد. وقتی او سرانجام در سال ۱۹۹۸ برای کارگردانی این اقتباس از رمان «جیمز جونز» درباره نبرد گوادال‌کانال در جنگ جهانی دوم دوباره ظاهر شد، بسیاری از بازیگران مشتاق...

شرایط پیرامون فیلم «خط باریک سرخ» ترنس مالیک گاهی بیشتر از خود فیلم مورد بحث قرار می‌گیرد. این کارگردان خجالتی در دهه هفتاد میلادی به خوبی درخشید، اما پس از آن دو دهه سکوت را تجربه کرد. وقتی او سرانجام در سال ۱۹۹۸ برای کارگردانی این اقتباس از رمان «جیمز جونز» درباره نبرد گوادال‌کانال در جنگ جهانی دوم دوباره ظاهر شد، بسیاری از بازیگران مشتاق به همکاری با او بودند و او توانست یک گروه بازیگران بزرگ را گرد هم آورد. مالیک بیش از پنج ساعت فیلم‌برداری کرد، اما مجبور شد آن را به سه ساعت کاهش دهد و بسیاری از بازیگران کاملاً از نسخه نهایی حذف شدند. «خط باریک سرخ» داستان نبرد آمریکایی‌ها علیه نیروهای ژاپنی در جزیره را از زمان فرود بر سواحل آن تا زمان تعویض سربازان اولیه روایت می‌کند. اما داستان واقعاً از زمانی آغاز می‌شود که سرباز «وِیت» (با بازی جیم کاویزل)، که غیبت غیرمجاز داشته و با مردم ملانزی در جزیره‌ای نزدیک زندگی می‌کند، توسط یک گشت شناسایی پیدا می‌شود و به نزد سرگرد خود آورده می‌شود. نبرد واقعی شامل مردان شرکت C، گردان اول، هنگ ۲۷ پیاده‌نظام، و گردان ۲۵ پیاده‌نظام است: علاوه بر کاویزل، نقش‌های اصلی را شان پن، وودی هارلسون، آدرین برودی و بن چپلین ایفا می‌کنند. الیاس کوتیاس در نقش کاپیتان استاروس است که سعی می‌کند از سربازانش محافظت کند، در حالی که نیک نولتی به طرز اغراق‌آمیزی نقش فرمانده آن‌ها را بازی می‌کند که پیاده‌نظام را به عنوان تنها مهمات برای پرتاب به سمت ژاپنی‌ها می‌بیند. در بیشتر طول سه ساعت فیلم، مردان در حال تلاش برای تصرف یک تپه توسط آتش مسلسل‌های ژاپنی تحت فشار هستند، اما دشمن هرگز به‌طور مستقیم دیده نمی‌شود. بین صحنه‌های خشونت شدید، صداهای پیشگویانه‌ای از شخصیت‌های مختلف وجود دارد که درباره جنگ و تأثیر آن بر درام بزرگ انسانی تأمل می‌کنند. در نهایت نیروهای آمریکایی موفق می‌شوند مواضع ژاپنی‌ها را شکست دهند و طرف ژاپنی این حمله به‌طور عادلانه‌تر و متعادل‌تری نسبت به اکثر فیلم‌های آمریکایی درباره تئاتر اقیانوس آرام جنگ نمایش داده می‌شود. در حالی که نمایش واقع‌گرایانه نبرد ممکن است تماشاگران را تحت تأثیر قرار دهد و هیچ فیلم جنگ جهانی دومی را نمی‌توان به آسانی نقد کرد، زیرا آن‌ها انسان را به مطالعه بیشتر درباره این رویداد مهم تاریخی ترغیب می‌کنند، این فیلم یکی از فیلم‌های بزرگ نیست. به وضوح از طول اصلی خود به شدت کوتاه شده است. جان سی. رالی چند بار در مرکز صحنه‌ها ظاهر می‌شود، که به وضوح قرار بوده یک شخصیت اصلی باشد، اما بیشتر صحنه‌های او و تمام داستان پس‌زمینه‌اش حذف شده است. صداهای فلسفی به‌جای اینکه بینش‌زا باشند، به نظر می‌رسند خود را به رخ می‌کشند. به‌علاوه، من این فیلم را بسیار «هالیوودی» می‌بینم، با بازیگری که اغلب زیاده‌روی می‌کند. وودی هارلسون یک سرباز جنگ جهانی دومی ایفای نقش نمی‌کند، بلکه خود وودی هارلسون را بازی می‌کند. جورج کلونی در پایان فیلم ظاهر می‌شود و همه واقع‌گرایی به یکباره از بین می‌رود: هیچ راهی وجود ندارد که این مرد خوشتیپ و جذاب مدتی است که در حال جنگ باشد. موسیقی هانس زیمر نیز به‌وضوح تماشاگران را به سمت احساسات از پیش تعیین‌شده سوق می‌دهد. به‌عنوان یک فیلم جنگی، این یکی ناامیدکننده است. من مطمئنم (هرچند که آن را نخواندم) که رمان (و شاید فیلمنامه اصلی) باید فوق‌العاده بوده باشد، اما ترنس مالیک واقعاً این کار را خراب کرده است: هیچ دیدگاه واضحی، هیچ سرمایه‌گذاری در شخصیت‌ها و مقدار زیادی برش‌های بی‌معنی و احمقانه. من در ۴۰ درصد ابتدایی فیلم می‌خواستم آن را ترک کنم اما همسرم می‌خواست ادامه بدهد (تقریباً به‌عنوان یک چالش تا ببیند آیا می‌تواند یکی دیگر از بسیاری از افراد مشهور را که می‌خواستند با او کار کنند (و احتمالاً بعداً از آن پشیمان شدند) شناسایی کند). بله، این فیلم خود را به رخ می‌کشد. و آنچه اوضاع را بدتر می‌کند این است که در تمام عظمت هنری‌اش، به نظر نمی‌رسد که به‌طور جدی ضد جنگ باشد بلکه بیشتر ضد توقف ژاپنی‌ها و آلمانی‌ها از تلاش‌های نسل‌کشی‌شان برای تسلط بر جهان است. به نظر می‌رسید که می‌گویند به شدت طرفدار چپ هستند... تا جایی که از قدرت‌های محور حمایت می‌کنند اگر تنها به این دلیل باشد که گزینه دیگر ایالات متحده و دموکراسی است و این به‌نوعی بیشتر... فاشیستی است(?). نمی‌دانم، این فیلم از دوگانگی رنج می‌برد و پیام گم می‌شود وقتی متوجه می‌شوید که این یک داستان جنگ جهانی دوم است و نه داستان ویتنام و اینکه به نوعی در تلاش برای نامیدن آمریکا به عنوان یک ملت فاشیستی به سمت اشتباه جنگ جهانی دوم پیش می‌رود. اما، شما به دیاتری‌های بی‌معنی و بازیگران مشهور در یک فیلم وحشتناک برمی‌خورید. خبر خوب این است که فیلم به‌خوبی به نظر می‌رسد... اما فکر نمی‌کنم محصول نهایی مطابق با چیزی باشد که نویسنده این و «از اینجا تا ابدیت» در نظر داشت. این یک نمایش جذاب و به‌طرز شگفت‌انگیزی از وحشت‌های جنگ‌های جنگلی است. جیم کاویزل در نقش «وِیت» - که به دلیل غیبت غیررسمی‌اش توسط سرگرد «ولش» (شان پن) دستگیر می‌شود و به طور موقت در یک کشتی نظامی نگهداری می‌شود. تمام این مراحل قانونی به زودی رها می‌شود زیرا گروه آن‌ها به تصرف یک تپه مهم از یک نیروی ژاپنی مستقر در گوادال‌کانال منصوب می‌شود. این یک فیلم بسیار غیرمعمول است، در حالی که قطعاً اکشن، آتش‌بازی، گلوله (و اعضای بدن) در حال پرواز وجود دارد، این یک نگاه به مراتب عمیق‌تر به تأثیرات جنگ است. فضای بسته - حتی در هوای آزاد - از افرادی که نه در آرامش زندگی می‌کنند و نه در امنیت به مدت هفته‌ها؛ خستگی و فرسودگی آن‌ها، فداکاری و شجاعت و - باید گفت، لحظاتی از ترس و تردید، با شخصیت‌های قوی و مؤثر به ما ارائه می‌شود. حتی لحظات پیروزی نیز با اندوه و واقعیت آمیخته می‌شود - نیروهای مخالف به اندازه‌ای انسان‌سازی می‌شوند که این داستان تفکر برانگیز را بیشتر معنادار می‌کند. پن خوب است، همچنین فرمانده دلسوزشان «سرهنگ تیل» (نیک نولتی) و گروهی قوی از بازیگران معروف و کمتر معروف این فیلم را برای مدت طولانی از تقریباً سه ساعت بر روی صفحه حفظ می‌کنند. آنچه بیشتر از همه درباره محیط‌ها به من تأثیر گذاشت این بود که چقدر به طور ذاتی برای انسان‌ها در بهترین زمان‌ها خصمانه بودند و با این حال ما بر سر آن‌ها می‌جنگیدیم - درختان نخل و پرندگان زیبا! ترنس مالیک به سادگی در حال ساخت فیلم است و احتمالاً مورد علاقه‌ترین کارگردان من است و او مسئول کارگردانی و فیلمنامه است. یکی از ویژگی‌های فیلم‌های مالیک این است که به نوعی خواب‌گونه هستند و در اینجا نیز به دور از این نیست: بسیاری از روایت‌های درونی مانند جملاتی در ذهن (بسیاری از) شخصیت‌ها طنین‌انداز می‌شوند و صحنه آغازین بهشتی فیلم با سرباز AWOL که به قبیله‌ای ملانزیایی می‌پیوندد، که توسط جیم کاویزل (سرباز رابرت ای. لی ویت) بازی می‌شود، به صحنه‌ای از صحنه‌های پایانی فیلم مربوط می‌شود. با بودجه ۵۲ میلیون دلار و فروش ۹۸.۱ میلیون دلار، این فیلم برای ۸ جایزه اسکار نامزد شده است و هیچ‌کدام را نبرده است. یکی از عوامل ممکن است تصمیم بد سال برای اکران باشد: همان سالی که «نجات سرباز رایان» استیون اسپیلبرگ به روی پرده رفت (که ۱۱ نامزدی و ۵ برنده داشت). این فیلم ترکیبی شگفت‌انگیز از بازیگران، بسیاری در نقش‌های کوچک است، فیلم تنها یک قهرمان ندارد، هرچند بر حول شخصیت مبتنی بر نویسنده کتاب که آدرین برودی (به عنوان سرباز گفری فایف) بازی می‌کند، می‌چرخد. فیلم‌برداری جان تول (برَوهارت، آسمان وانیلی، آخرین سامورایی، ابر اطلس) فوق‌العاده است؛ این یک فیلم زیبا و در عین حال وحشتناک است که باید دیده شود، نحوه تمرکز آن بر روی حیات وحش و گیاهان در حالی که کشتار در پس‌زمینه ادامه دارد - این فیلم ۱۰۰ روز در جنگل بارانی دنتری استرالیا و در سواحل برامستون، ۲۴ روز در جزایر سلیمان و ۳ روز در ایالات متحده فیلم‌برداری شده است. کار ویرایش توسط بیلی وبر، لسلی جونز، سآر کلاین (تیمی که قبلاً با مالیک کار کرده و به عادات او در ویرایش فیلم آشنا هستند) انجام شده است. موسیقی اثر هانس زیمر (شیر شاه، شن‌های دُن، گلادیاتور) است. استفاده از کره مالزیایی در برخی صحنه‌ها واقعاً فوق‌العاده است. از نظر داستانی، این نسخه‌ای روحانی از کتاب «خط باریک سرخ» سال ۱۹۶۲ توسط جیمز جونز است (که در سال ۱۹۶۴ به فیلم تبدیل شده بود)، بر مبنای تجربیات واقعی او در نبرد گوادال‌کانال در جنگ جهانی دوم، زمانی که او حدود ۲۰ ساله بود. من نسخه ۲:۵۰ ساعته را تماشا کردم و سپس نسخه ترمیم‌شده کریتریون را دیدم، که شامل ۱۸ دقیقه صحنه‌های حذف‌شده است که در نسخه نهایی اکران نشده‌اند و برخی از نقش‌های بازیگران کاملاً حذف شده است. امیدوارم روزی این صحنه‌ها به هر نحوی دیده شوند. داستان درباره مردان شرکت C، گردان اول، هنگ ۲۷ پیاده‌نظام، گردان ۲۵ پیاده‌نظام است که به عنوان تقویت‌کننده‌ها به جزیره گوادال‌کانال آورده شده‌اند تا در کمپین تأمین میدان هوایی هندرسون، جزیره را از ژاپنی‌ها بگیرند و مسیر آن‌ها به استرالیا را مسدود کنند. در حالی که آن‌ها در محفظه یک کشتی ترابری نیروی دریایی انتظار می‌کشند، به زندگی و حمله نزدیک آینده خود فکر می‌کنند. این ممکن است یکی از معدود مواقعی باشد که با دیدگاه راجر ایبرت درباره فیلمی که بین آنچه کارگردان می‌خواهد و آنچه بازیگر بازی می‌کند، دچار دوگانگی است، اختلاف نظر داشته باشم. من کاملاً نسخه‌ای برای یک فیلم اکشن/درام واقع‌گرایانه را درک می‌کنم اما درک می‌کنم که کارگردان چه کرده است - چند لحظه دراماتیک از زندگی ما چگونه می‌تواند مانند یک خواب یا یک جریان فکری بگذرد؟ اما در یک جنبه موافقم که جملات کاملاً از شخصیت‌ها جدا هستند، بیش از حد تحصیل‌کرده و کم‌تجربه. با این حال با این نقص می‌توانم بگویم که از فیلم لذت بردم، اما این فیلم فقط برای همه نیست. یکی از معدود فیلم‌هایی که به آن نمره ۹.۶ از ۱۰.۰ / A+ دادم.