فیلم Son of Saul 2015

تجربه دیدن آنچه که ساؤل می‌بیند، می‌شنود و انجام می‌دهد. جنگ جهانی دوم بزرگ‌ترین منبع الهام برای فیلم‌های جنگی است. من فیلم‌های زیادی از دلاوری‌های شگفت‌انگیز و شخصیت‌های فیلمی که بر اساس واقعیت و گاهی داستان‌های تخیلی ساخته شده‌اند، دیده‌ام. این ژانر نیز متفاوت است، از اکشن و ماجراجویی تا کمدی، رمانس و درام و غیره. از زمان اعلام نامزدهای جوایز آکادمی در ژانویه، به این...

تجربه دیدن آنچه که ساؤل می‌بیند، می‌شنود و انجام می‌دهد. جنگ جهانی دوم بزرگ‌ترین منبع الهام برای فیلم‌های جنگی است. من فیلم‌های زیادی از دلاوری‌های شگفت‌انگیز و شخصیت‌های فیلمی که بر اساس واقعیت و گاهی داستان‌های تخیلی ساخته شده‌اند، دیده‌ام. این ژانر نیز متفاوت است، از اکشن و ماجراجویی تا کمدی، رمانس و درام و غیره. از زمان اعلام نامزدهای جوایز آکادمی در ژانویه، به این فیلم توجه داشتم، و اکنون که برنده‌ی اسکار شده است، علاقه‌ام به آن بیشتر شده است. به هرحال، بالاخره این فیلم را دیدم، پس بگذارید بگویم چه احساسی نسبت به آن دارم. این فیلم یک بیوگرافی نیست، بلکه به مجموعه‌ای از شهادت‌های کسانی که از آشوویتس جان سالم به در برده‌اند، الهام گرفته است. مانند برخی از فیلم‌های جنگ جهانی دوم، این فیلم بسیار منحصربه‌فرد است که بر یک رویداد خاص و یک شخصیت تمرکز دارد. ساؤل یکی از زندانیان در اردوگاه کار اجباری نازی‌هاست که به عنوان کارگر برده مشغول به کار است. وظیفه‌اش پاکسازی محل پس از اعدام زندانیان است. یک روز او جسد یک پسر جوان را پیدا می‌کند و به زودی مسئولیت دفن مناسب او را بر عهده می‌گیرد. او با به خطر انداختن جان خود و دیگران، شروع به جستجوی یک خاخام برای انجام مراسم تدفین می‌کند. آنچه بعداً اتفاق می‌افتد و چطور این داستان به پایان می‌رسد، بقیه فیلم را تشکیل می‌دهد. این داستان نه تنها جذاب است، بلکه فیلم‌سازی بسیار هوشمندانه و منحصربه‌فردی دارد. در کل این فیلم، شما همیشه یک چهره را در زوایای مختلف و عمدتاً در نماهای نزدیک خواهید دید. بله، ساؤل در همه‌جا حضور دارد و دوربین هرگز لنز خود را از او برنمی‌دارد. ما تجربه می‌کنیم که او چه می‌بیند، چه می‌شنود و چه انجام می‌دهد، به‌گونه‌ای که بیشتر شبیه به زمان واقعی است. درست مانند یک بازی کامپیوتری که همه چیز از زاویه بازیکن دیده می‌شود، اما اینجا ما به طور خاص از منظر ساؤل مشاهده می‌کنیم. اگرچه فیلم‌ها بازی نیستند، اما من در حین تماشای «Need for Speed» احساس عجیبی داشتم. یک فیلم همیشه به یک شخصیت نیاز دارد که ما را به سفری در زمان و مکان ببرد، در غیر این صورت به عنوان یک مستند شناخته می‌شود. نسبت تصویر مانند فیلم‌های قدیمی است که باریک است و زمان می‌برد تا به آن عادت کنیم، اما این فیلم رنگی است. بیشتر داستان در ۴۸ ساعت اتفاق می‌افتد. سرعت و تحولات جالب و پایان مناسب. فکر می‌کنم این فیلم شایسته تمام تمجیدها و جوایز اعطا شده به آن است. «تو زندگی را به خاطر مردگان رها کرده‌ای.» من seriousness این فیلم و محتوای آن را می‌دانم، اما نتوانستم در صحنه پایانی از خنده خودداری کنم. نمی‌خواستم، اما بعد از دیدن چهره ساؤل، بدون آگاهی از خود این کار را کردم. امیدوارم دیگرانی هم مانند من در آن موقعیت باشند. با این حال، داستان بسیار قوی بود، اینکه یک مرد تا کجا می‌تواند پیش برود وقتی که می‌داند زندگی پس از آنچه که او گذرانده بی‌معناست. این او را وادار می‌کند تا یک مأموریت انفرادی را انجام دهد در حالی که دیگران برای آزادی خود در حال تلاش و همکاری هستند. از آنجا که من هیچ‌یک از زبان‌هایی که در فیلم صحبت می‌شود را نمی‌دانم، برای دنبال کردن فیلم مشکلی نداشتم. تنظیمات سال ۱۹۴۴ بسیار واقعی بود و فکر می‌کنم نتیجه زحمت همه افراد در این فیلم است. تمام اجراها عالی بودند، به‌ویژه کسی که نقش ساؤل را بازی کرد. این چهره‌ای است که هیچ‌کس پس از تماشای این فیلم فراموش نخواهد کرد. با این حال، قهرمان واقعی فیلم نه بازیگران یا نویسندگان و کارگردان، بلکه فیلم‌بردار است. همان‌طور که قبلاً گفتم، او کار فوق‌العاده‌ای انجام داده است. اگر کسی بخواهد این فیلم را ستایش کند، باید با او شروع کند. جایزه فیلم‌برداری در جوایز اسکار ممکن است به «بازگشته» تعلق گرفته باشد، اما جایزه فیلم‌برداری متعلق به این فرد است که این فیلم را ساخته است. من واقعاً این فیلم را دوست داشتم، اما به شدت همدردی نکردم یا از آن لذت نبردم. معمولاً اگر هر فیلمی که بر اساس واقعیت باشد نظر من را جلب کند، حتی اگر فیلم کیفیت پایینی داشته باشد و دارای نقص‌های قابل چشم‌پوشی باشد. زیرا برای من مهم‌ترین چیز این است که حقیقت را به جهان بگوییم، نه اینکه سعی کنیم از آن سود ببریم. اما وقتی که واقعیت نیست، انتظار دارم هر گزینه‌ای که سینمایی باشد، می‌تواند آن را به یک محصول بهتر تبدیل کند. این فیلم بین این دو قرار دارد، اما بیشتر بر حقیقت درباره اردوگاه‌های زندانی جنگ جهانی دوم متمرکز است. نگاهی به آنچه زندانیان از سر گذرانده‌اند. تماشای چنین فیلمی دردناک است و در عین حال از فیلم‌سازان بابت ساخت این فیلم و اطلاع‌رسانی به نسل جوان درباره یک نقطه کوچک از وقایع جنگ جهانی دوم قدردانی می‌کنم. برای تماشای این فیلم هیچ دلیلی لازم نیست. به‌طور خودکار یک فیلم ضروری است، اما پس از تماشای آن، اینکه آیا آن را دوست دارید یا نه، نظر شخصی است. ۷/۱۰ شاید مناسب باشد که من این فیلم را در آستانه ۸۰ سالگرد آزادسازی اردوگاه آشوویتس تماشا کردم. این فیلم داستان یهودی مجارستانی «ساؤل» (با بازی Géza Röhrig) را دنبال می‌کند که در واقع نوعی ناظر برای نازی‌ها است. وظیفه او هدایت زندانیان به سمت آخرین دوش، وعده غذایی و سپس به اتاق گاز است. هر از چند گاهی آنها باید خاکسترها را دور بریزند و محل را ضدعفونی کنند و این یک فرآیند مداوم است. سپس او با جسد یک پسر جوان مواجه می‌شود که او را پسر نامشروع خود می‌داند و تصمیم می‌گیرد او را به طور شایسته دفن کند. این کار آسانی نیست زیرا او باید محلی برای دفن پیدا کند و یک خاخام پیدا کند - و همه اینها در حالی است که هم‌زندانش یا از همکاری او با سرکوبگران متنفرند یا بیشتر بر روی مسلح کردن خود برای یک شورش متمرکز هستند. آنچه اکنون پیش می‌آید، دیدگاه متفاوتی درباره وقایع هولناک داخل این محل کشتار جمعی به ما می‌دهد. شخصیت «ساؤل» مانند بسیاری از هم‌اکنون‌هایش با ترس دائمی از مرگ زندگی می‌کند و فیلم‌برداری در اینجا ما را به قلب این ماشین کشتار شیطانی به شیوه‌ای به شدت گرافیکی وارد می‌کند بدون اینکه سینمایی به شدت خشن باشد. شرایط تاریک و گل آلود، غم‌انگیز و ترسناک است و با این حال این مرد به شدت به دنبال وارد کردن نوعی انسانیت به این طوفان وحشت است. یک گروه بازیگران خوب وجود دارد که نه تنها claustrophobia اردوگاه را به خوبی نشان می‌دهند، بلکه نگرش‌های به طور فزاینده‌ای ناامیدکننده در جایی که مردن به صورت آزاد به شدت ترجیح داده می‌شود را نیز به تصویر می‌کشند. نکته جالب دیگر اینجا، نمایش سلسله‌مراتب در میان زندانیان است. از «ساؤل» کینه وجود دارد، اما این در زمینه انتخاب بدتر از دو بد است، و در هرج و مرج پایانی احساس همبستگی، اگر نه لزوماً جامعه، به وضوح توسط کارگردانی که می‌داند چگونه اجازه دهد تصاویرش داستانی را روایت کنند، نوشته شده است. تماشای آن لذت‌بخش نیست، اما واقع‌گرایانه به نظر می‌رسد. «فرزند ساؤل» به اندازه‌ای که انتظار می‌رود ناراحت‌کننده و غیرقابل تصور است. این فیلم از نظر داستان و نحوه به تصویر کشیدن آن کاملاً منحصربه‌فرد است. جالب است که درباره «سوندرکماندو»ها بیاموزیم، اصطلاحی که به‌راستی با آن چندان آشنا نبودم. Géza Röhrig در نقش اصلی فوق‌العاده است، نقشی که نیاز به مهارت‌های بازیگری بالایی دارد زیرا شخصیت او زیاد صحبت نمی‌کند. چقدر عجیب است که او، طبق آنچه خواندم، تا چند دهه در فیلم‌ها بازی نکرده بود. تنها چیز قابل تعجب‌تر این است که این اولین کارگردانی لászló Nemes است!