فیلم The Aeronauts 2019

فیلم «هواپیماهای هوایی» (The Aeronauts) در زمینه نوآوری چندان پیشرو نیست، اما این موضوع از ارزش تجربه‌ای فوق‌العاده و واقعاً هیجان‌انگیز آن نمی‌کاهد. در بهترین حالت، این فیلم شبیه به «جاذبه» (Gravity) در یک بالن هوای داغ است؛ ماجرایی نفس‌گیر و شگفت‌انگیز از انسان‌ها که در برابر شدت عناصر طبیعی قرار می‌گیرند. تام هارپر کار فوق‌العاده‌ای در بهبود فیلمنامه جک ثورن انجام داده و آن...

فیلم «هواپیماهای هوایی» (The Aeronauts) در زمینه نوآوری چندان پیشرو نیست، اما این موضوع از ارزش تجربه‌ای فوق‌العاده و واقعاً هیجان‌انگیز آن نمی‌کاهد. در بهترین حالت، این فیلم شبیه به «جاذبه» (Gravity) در یک بالن هوای داغ است؛ ماجرایی نفس‌گیر و شگفت‌انگیز از انسان‌ها که در برابر شدت عناصر طبیعی قرار می‌گیرند. تام هارپر کار فوق‌العاده‌ای در بهبود فیلمنامه جک ثورن انجام داده و آن را با تنش زیادی پر کرده است. حتی با وجود نقص‌هایش، «هواپیماهای هوایی» به خوبی می‌داند که چه نوع فیلمی باید باشد و به خوبی این کار را انجام می‌دهد. اگر فرصتی برای تماشای آن بر روی پرده بزرگ دارید، این فرصت را از دست ندهید. صحنه‌های آن ارزش دیده شدن بر روی بزرگ‌ترین پرده ممکن را دارند. این فیلم، با اقتباس آزاد از رمان هولمز، تاریخ را برای سرگرمی تغییر می‌دهد و در این زمینه، به خوبی مرزهای هنری را می‌شکند. در حالی که نیازی به نمایش کشفیات علمی و رکوردهای جهانی آن زمان احساس نمی‌شود، اما داستان ماجراجویانه و جسورانه هارپر با رنگ‌های زنده‌ای از جو گذر می‌کند. هواشناس گلیشر و خلبان بالن رنس تلاش می‌کنند تا رکورد جهانی ارتفاع ۲۳,۰۰۰ پا را بشکنند، اما به زودی با یک مبارزه برای بقا مواجه می‌شوند وقتی که ذهن‌هایشان از کمبود اکسیژن دچار توهم می‌شود. به طور کلی، استفاده از مجوز هنری در سینما یک عنصر قدرتمند است. در دستان نادرست، تغییرات غیرمسئولانه در تاریخ ممکن است رخ دهد و رویدادهای واقعی را مخدوش کند. اما می‌تواند برای ارتقاء یک پیام اخلاقی حیاتی که در عین سرگرمی، حساسیت تاریخ را حفظ کند، به کار رود. هارپر و ثورن بین این دو حالت تعادل برقرار کرده‌اند، در حالی که در ابرهای نادرست تاریخی معلق هستند. حذف شریک علمی گلیشر، کک‌سوول، و جایگزینی او با رنس تخیلی، به شکلی تصادفی انجام شده است. بدون هیچ اشاره‌ای به وجود او، «هواپیماهای هوایی» به وضوح به دنیای سرگرمی سبک می‌بارد و این کاملاً قابل قبول است. اما استفاده از شخصیت واقعی گلیشر به جای تخیلی کردن او در حالی که کشفیاتش حفظ شده، برای کک‌سوول ناامیدکننده است. با این حال، افزودن رنس و قرار دادن او در مرکز داستان، در دوران ویکتوریایی سرکوب‌شده، به میزان زیادی از قدرت زنان را الهام می‌بخشد. ناتوانی او در زمینه تخصص گلیشر، منجر به خلق فیلمنامه‌ای قابل دسترسی می‌شود که به مخاطبان این امکان را می‌دهد که به سرعت با او ارتباط برقرار کنند. رنس به عنوان عنصر انسانی ماجراجویی هوایی، به طور بی‌دردسر به عنوان شخصیت اصلی حرکت می‌کند. این تغییر تازه، با همکاری ردمدین و جونز در «نظریه همه چیز» تضاد دارد. این اجازه را به جونز می‌دهد که با عملکرد زنده‌دلانه‌اش، سفر جسمی و عاطفی چالش‌برانگیزی را به تصویر بکشد. درد شخصی غم‌انگیزی که ثبات رنس را تحت تأثیر قرار می‌دهد، غریزه زنده ماندن او را مورد آزمایش قرار می‌دهد. او در ابرهای طوفانی سوار است، با کمبود اکسیژن مبارزه می‌کند و در حالی که در دمای منفی در ارتفاع ۳۶,۰۰۰ پا در حال صعود است، با سرمازدگی درگیر است. فقط متأسفانه، ردمدین به ندرت از عملکرد معمول خود که بارها دیده‌ایم، تغییر می‌کند. تمرکز هارپر بر همکاری و مشارکت، اجازه می‌دهد تا پیام اخلاقی فیلم به خوبی درخشان شود. برخی به ستاره‌ها دست می‌یابند، دیگران دیگران را به سمت آنها سوق می‌دهند. ساختار فلاش‌بک مانع از ایجاد تجربه‌ای کاملاً خطی می‌شود و داستان‌های پشتی را بدون کاهش هیجان صعود تدریجی آنها به تصویر می‌کشد. برش‌های ناگهانی باعث ایجاد ریتم نامنظم می‌شود، به ویژه وقتی که آنها به سختی از یک ابر باران‌زا جان سالم به در می‌برند و ویرایش به یک بحث اجتماعی در لندن می‌پردازد، اما تصاویری فوق‌العاده و موسیقی شدید پرایس (که انتظار می‌رفت...) بلافاصله حس ماجراجویی را دوباره تنظیم می‌کند. به سادگی بهترین تصاویری پانورامیک سال است. پتو بی‌پایان ابرهای کومولوس شما را در افق غافلگیرکننده‌ای محاصره می‌کند و همبستگی این دو ماجراجو را منتقل می‌سازد. و وقتی به اوج صعود خود می‌رسند، واقعاً در لبه صندلی‌ام نشسته‌ام. فوق‌العاده هیجان‌انگیز! «هواپیماهای هوایی» علی‌رغم نادرستی‌های تاریخی و خطوط تخیلی برای سرگرمی، در یک ماجرای فوق‌العاده هیجان‌انگیز در جو معلق است که هم در روایت ریشه‌دار است و هم در هیجان درخشان. برای من سوار شدن بر بالن هوای داغ مقدور نیست... فیلم «هواپیماهای هوایی» یک تصویر ۱۰۰ دقیقه‌ای از قانونی در واژه‌نامه کوچک فیلم‌های ابرت، به ما می‌آموزد که "هیچ فیلم خوبی هرگز شامل بالن هوای داغ نیست"، هرچند کمتر از ۱۰ دقیقه طول می‌کشد تا نشان دهد چرا — درست در جایی که یک سگ بی‌دفاع و بیچاره از یک بالن هوای داغ چتر نجات می‌زند؛ حیوان به سلامت فرود می‌آید که البته این سؤال را مطرح می‌کند که چگونه یک سگ، که نه مغز کافی دارد و نه انگشتان مخالف، می‌تواند به‌طور موفقیت‌آمیزی چتر نجات را کنترل کند؟ این فیلم در واقع چیز دیگری را به تصویر می‌کشد و آن این است که «جنسیت فروش می‌کند» به «جنسیت قدرت می‌دهد» تبدیل شده است. مهم‌ترین پرواز بالن که در اینجا به تصویر کشیده شده، بر اساس پرواز ۵ سپتامبر ۱۸۶۲ بالن‌سواران بریتانیایی، جیمز گلیشر و هنری کک‌سوول است. با این حال، در حالی که گلیشر در فیلم ظاهر می‌شود (که توسط ادی ردمدین بازی می‌شود و به نظر می‌رسد که پس از باز نشدن چتر نجاتش به صورتش افتاده)، کک‌سوول توسط آملیا (فلیسیتی جونز)، یک شخصیت کاملاً تخیلی، جایگزین شده است. به نظر می‌رسد درس این است که کافی نیست که یک شخص واقعی را فقط به این دلیل که مرد است، بی‌اعتبار کنیم، بلکه به علاوه باید یک شخصیت غیرضروری را که فیلمسازان به تخیل ساخته‌اند، «قدرت» دهیم، زیرا آنها نمی‌توانند به تحقیق در مورد موضوعی که فیلمشان supposed به آن مربوط می‌شود، بپردازند — اگر آنها این کار را کرده بودند، می‌دانستند که تاریخ آیرونوتیک‌ها از زنان خالی نیست؛ برای مثال، کاتارینا پاولوس که اولین چتر نجات تاشو را اختراع کرد (و مطمئناً جان یک سگ را در این پروسه به خطر نینداخت). خوب، من جونز و ردمدین را دوست دارم، بنابراین برای این فیلم امید زیادی داشتم، همچنین بر اساس رویدادهای واقعی بود... و می‌دانستم که قرار است برای اثر دراماتیک بزرگ‌نمایی شود، اما فکر نمی‌کردم که این یک بازنویسی کامل تاریخ خواهد بود. من با گرفتن مجوز هنری در ساخت فیلم‌های مبتنی بر رویدادهای تاریخی مشکلی ندارم... اما نمی‌دانستم که هنری کک‌سوول زنی به نام آملیا رنس بوده و نمی‌دانستم که او تنها کسی است که می‌توانسته در پرواز کاری ارزشمند انجام دهد. اما، به نظر می‌رسد که سیاست‌ها در مسیر تاریخ قرار گرفته و آنها تصمیم گرفته‌اند که یک بازنویسی کامل تا حدی که بر اساس یک شخصیت تخیلی باشد، لازم است انجام شود، زیرا حقیقت بیش از حد با «پدرسالاری» همراه بوده است؟ زیرا نمی‌توانند مردان را به عنوان افرادی باهوش یا شجاع به تصویر بکشند؟ آنها به سمت «ووک» رفتند و آن را با کلیشه‌های مد روز پر کردند. بنابراین، جونز واقعاً با مشکل مواجه نمی‌شود، هرگز اشتباهی نمی‌کند، همیشه از دیگران باهوش‌تر، قوی‌تر و شجاع‌تر است، در حالی که دیگران در اطراف او فقط احمق‌های ناتوانی هستند که فقط به خاطر قابلیت‌های او موفق می‌شوند. و البته، شخصیت او کاملاً تخیلی است. اما، اگر بخواهید تاریخ را به طور کامل بازنویسی کنید تا به یک دستور سیاسی پاسخ دهد، موفقیت است.