فیلم Last Night in Soho 2021

"Last Night in Soho" در تمام مدت خود به شدت جذاب است، اما بخش دیوانه‌وار و غیرمنتظره‌ی آن در آخرین قسمت می‌تواند واکنش‌های متنوعی را به همراه داشته باشد. داستان درباره‌ی شخصیت‌های جذابی است که به‌خوبی توسط توماسین مک‌کنزی و آنیا تیلور-جوی به تصویر کشیده شده‌اند. این شخصیت‌ها مسیرهایی جالب را دنبال می‌کنند که شامل افشاگری‌های غیرمنتظره‌ای می‌شود که در نهایت با روایت کلی داستان هماهنگ...

"Last Night in Soho" در تمام مدت خود به شدت جذاب است، اما بخش دیوانه‌وار و غیرمنتظره‌ی آن در آخرین قسمت می‌تواند واکنش‌های متنوعی را به همراه داشته باشد. داستان درباره‌ی شخصیت‌های جذابی است که به‌خوبی توسط توماسین مک‌کنزی و آنیا تیلور-جوی به تصویر کشیده شده‌اند. این شخصیت‌ها مسیرهایی جالب را دنبال می‌کنند که شامل افشاگری‌های غیرمنتظره‌ای می‌شود که در نهایت با روایت کلی داستان هماهنگ است. تصاویر خیره‌کننده و طراحی تولید به خلق لندن دهه 1960 به‌صورت بصری شگفت‌انگیزی کمک می‌کند و موسیقی معتادکننده‌ی استیو پرایس این مکان را به طور بیشتری برای بازدید جذاب می‌کند. با این حال، بخش پایانی احساس شتاب‌زدگی برای بستن همه‌ی گره‌ها را دارد که به دلیل ویرایش بیش از حد، سرعت غیرمعمول و انتقالات بی‌دقت، علیه آنچه فیلم تا آن زمان بوده، عمل می‌کند. من به تعهد و فداکاری شدید رایت به دیدگاهش احترام می‌گذارم، اما محدودیتی که قبلاً نشان داده شده بود، باید بخشی از نتیجه‌گیری نیز می‌بود. امتیاز: B+ من طرفدار بزرگ ادگار رایت نیستم، اما این فیلم موسیقی‌های خوبی از دوران دهه 1960 را ارائه می‌دهد و اجراهای توماسین مک‌کنزی و آنیا تیلور-جوی (که طرفدار بزرگ او هستم) عالی بودند و بعضی مناظر و جلوه‌های بصری سرگرم‌کننده و پیچیده داشت، هرچند در نهایت احساس کردم که به‌طور کلی خوب بود. ارزش دیدن را دارد، اما. **3.5/5** داستان درباره‌ی الویس خجالتی (توماسین مک‌کنزی) است که عاشق زیبایی‌های دهه 1960 است و برای تحصیل در مدرسه مد به لندن می‌رود. بعد از یک شب بد در خوابگاه، تصمیم می‌گیرد به اتاقی که یک زن سالخورده به نام خانم کالینز (دیانا ریگ فقید) اجاره می‌دهد، نقل مکان کند. در شب اول اقامت در اتاق جدید، الویس خواب سوهوی دهه 60 را از دید یک خواننده جوان و پرشور به نام سندی (آنیا تیلور-جوی) می‌بیند. آن خواب اول، جایی که الویس با چشمان حیرت‌زده‌اش می‌بیند که سندی با اعتماد به نفس از جک (مت اسمیت) تست می‌گیرد، واقعاً شگفت‌انگیز است. جابه‌جایی بین الویس در لباس خواب و سندی در لباس گودوگو در حال چرخش با جک یک دستاورد فنی و رقصی زیبا است. بازسازی بی‌نقص نورهای درخشان و تابلوهای نئونی سوهوی دهه 60 شایسته‌ی تمجید بسیار است. من دریافتم که "Last Night in Soho" زمان زیادی را برای جلب توجه من صرف می‌کند، اما هنگامی که بخش اول به پایان می‌رسید، من کاملاً جذب شدم. فیلم به‌طور مداوم باعث می‌شد که فکر کنم چه چیزی در انتظارم است و سعی کنم ارتباط بین شخصیت‌های اصلی را درک کنم و چرا این اتفاق می‌افتد. صحنه‌هایی در این فیلم وجود داشت که واقعاً من را در لبه‌ی صندلی‌ام نگه می‌داشت و مدت‌ها بود که این تجربه را نداشتم. من در ابتدا اطلاعات زیادی از فیلم نداشتم، بنابراین انتظار داشتم آنیا تیلور-جوی نقش اصلی را ایفا کند، اما از قدرت اجرایی که توماسین مک‌کنزی ارائه داد، به شدت شگفت‌زده شدم. او واقعاً طیف کاملی از احساسات را به نمایش گذاشت و از دختر خجالتی و ناامید به یک زن قدرتمند و با اعتماد به نفس تبدیل شد. اما تنها این دو شخصیت متضاد در مرکز توجه نبودند، بلکه توانایی او در به تصویر کشیدن ترس و وحشتی که بینش‌های او به همراه داشت نیز به‌خوبی نمایان بود. این یک تجربه شگفت‌انگیز بود و حتماً به تماشای فیلم‌های بیشتری از او خواهم پرداخت. من داستان را خیلی خوب یافتم، در ظاهر مقداری ساده به نظر می‌رسد، اما رایت به‌خوبی هر قطعه از پازل را به آرامی ارائه می‌دهد. اما در بخش سوم، پیچش‌ها قابل پیش‌بینی بودند و پایان آن به اندازه‌ای که دوست داشتم، تاثیرگذار نبود. **نظر نهایی:** _عالی_ **"Last Night in Soho" به نظر می‌رسید که یک فیلم ترسناک نوآورانه و ترسناک باشد، اما نتوانست به وعده‌هایش عمل کند.** "Last Night in Soho" وعده یک فیلم ترسناک کاملاً اورجینال و تازه از ذهن درخشان ادگار رایت را داد. تریلرها دلهره‌آور، پرتنش و ترسناک بودند، اما متأسفانه، ترس در همان جا ماند. صحنه‌های مربوط به گذشته جالب و به‌خوبی انجام شده بودند، اما با آغاز افشای معماهای قتل، فیلم نیز شروع به افت کرد. پیچش‌ها رضایت‌بخش نبودند و ترس با وعده‌هایش همخوانی نداشت. خلاقیت "Last Night in Soho" پتانسیل بالایی داشت، اما در نهایت شکست خورد. فیلم اخیر ادگار رایت... بسیار خوب است! من پایان را به اندازه بقیه فیلم دوست ندارم (اما هنوز هم خوشم می‌آید)، هرچند "Last Night in Soho" یک فیلم ترسناک روانشناختی بسیار لذت‌بخش است. زیبایی‌شناسی فیلم عالی است و اجراهای توماسین مک‌کنزی و آنیا تیلور-جوی فوق‌العاده است؛ نحوه‌ی به تصویر کشیدن داستانشان واقعاً زیباست. دیانا ریگ، مت اسمیت و ترنس استمپ نیز در این فیلم حضور دارند. چند نکته‌ی کمتر مثبت هم دارم. همکلاسی‌های الویس در مدرسه مد کمی کاریکاتوری به نظر می‌رسند، گرچه نکته‌ی اصلی، افشای پایان است... که کمی ناامیدکننده بود، حتی اگر هیچ چیز خاصی در آن وجود نداشته باشد. در آن لحظه فقط گفتم "خب، خوب است...". فکر می‌کنم انتظار بیشتری داشتم بر اساس آنچه قبلاً دیده بودم. این یک نتیجه‌گیری "خوب" است، با این حال. در کل، این فیلم به‌طور کلی کمتر از چیزی است که من آن را "عالی" در نظر بگیرم، اما هنوز هم لحظات مثبتی برای من داشت و با کمال میل به تماشای دوباره‌اش می‌نشینم. در رتبه‌بندی من از فیلم‌های ادگار رایت، این فیلم در سه فیلم برتر قرار دارد... هرچند، صادقانه بگویم، همه‌ی فیلم‌های او - به جز "A Fistful of Fingers" - خوب هستند. ادگار رایت مخاطب را به سفری از زمان حال به دهه 60 میلادی در این تریلر روانشناختی شگفت‌انگیز می‌برد. به دلیل تربیت الویس (توماسین مک‌کنزی) توسط مادربزرگش (ریتا توشینگهام)، او به شدت به مد و موسیقی دهه 1960 علاقه‌مند است. پس از پذیرفته شدن در یک دوره مد در یک کالج معتبر لندن، الویس به خوابگاه دانشجویی منتقل می‌شود و با دختر دیگری که در همان دوره است، اتاق مشترک دارد. متأسفانه، این دو دختر کاملاً مخالف یکدیگر هستند و الویس به سرعت به یک اتاق مستقل در خیابان گودج در قلب لندن نقل مکان می‌کند. خانم کالینز (دیانا ریگ) او را با قوانین خانه‌ای که شامل عدم حضور مهمانان مرد است، به ملک خوشامد می‌گوید. از این موقعیت در قلب لندن، الویس موفق می‌شود شغف نیمه‌وقت پیدا کند و به آسانی به فروشگاه‌های لباس vintage و جاذبه‌های محلی دسترسی پیدا کند. اما از اوایل فیلم، ما نشان داده می‌شود که الویس دارای نوعی هدیه یا بیماری روانی است که به او اجازه می‌دهد با مادر مرده‌اش ارتباط برقرار کند. این بیماری زمانی که الویس در آن اتاق جا می‌افتد، قوی‌تر می‌شود. پس از اینکه الویس به رختخواب می‌رود، تقریباً بلافاصله به زمان گذشته در لندن دهه 60 منتقل می‌شود و به شخصیتی به نام الکس تبدیل می‌شود که نامش را به سندی تغییر می‌دهد. سندی (آنا تیلور-جوی) نیز به تازگی به لندن آمده و به دنبال شهرت است. او یک خواننده با استعداد، زیبا و پر از اعتماد به نفس است و الویس را به صحنه شب‌نشینی لندن می‌برد، جایی که او ستاره دهه 60، سیلا بلک، را در حال اجرا می‌بیند. جک (مت اسمیت)، یک مدیر استعداد خوش‌چهره، سندی را می‌بیند و آن‌ها به سرعت رابطه‌ای برقرار می‌کنند. اما با نزدیک شدن به پایان شب و در آغوش گرفتن پرشور سندی و جک، الویس ناگهان با زنگ ساعتش بیدار می‌شود و به رختخواب خود برمی‌گردد. در ابتدا آنچه به‌عنوان یک خواب تلقی می‌شد، زمانی که در کالج به الویس اشاره می‌شود که یک نشان عشق بر گردنش وجود دارد، به طور غیرمنتظره‌ای ناراحت‌کننده می‌شود. هر شب الویس به زمان گذشته منتقل می‌شود، هم به‌عنوان ناظر سندی و هم به‌عنوان سندی خودش. با افزایش وسواس الویس نسبت به لندن دهه 60 و سندی سرخوش، الویس در زمان حال شروع به تغییر ظاهر و سبک خود به سبک سندی می‌کند. رابطه سمی سندی و جک تشدید می‌شود و الویس متوجه می‌شود که جک تنها به دنبال جذب یک دختر دیگر به فاحشگی است. با نمایان شدن جنبه‌های تاریک و زشت سوهوی لندن در دهه 1960، الویس خود را در کابوسی می‌بیند که به سلامت عقل و زندگی‌اش تهدید می‌کند. آنا تیلور-جوی در صحنه‌های آزمون و صحنه‌های اولیه شب‌نشینی فوق‌العاده است. موسیقی متن پر از آهنگ‌های کلاسیک دهه 1960 است و در حالی که وضعیت روانی الویس تخریب می‌شود و کارهای او غیرقابل پیش‌بینی‌تر می‌شود، موسیقی به‌خوبی عمل روی پرده را منعکس می‌کند. پایان بسیار رضایت‌بخشی وجود دارد که به دیانا ریگ فقید اجازه می‌دهد درخشش یابد و او اجراهای قوی و بسیار به یاد ماندنی را به نمایش می‌گذارد به‌عنوان خانم کالینز خطرناک. در پایان، "Last Night In Soho" یک فیلم ترسناک و تریلر بسیار رضایت‌بخش و لذت‌بخش است که تا فصل پایانی مخاطب را در حالت حدس زدن درباره واقعیت و غیرواقعیت و اینکه ضدقهرمان واقعی چه کسی است، نگه می‌دارد. اگر به فرهنگ و موسیقی دهه 1960 علاقه دارید و شاید به‌ویژه سوهو، و همچنین عناصر داستان‌های اخلاقی ترسناک، دیالوگ‌های عالی، شخصیت‌های منحصر به فرد و جالب، ارواح، ویرایش بی‌نقص و عکاسی زیبا از درون شهر علاقه‌مندید--یا شاید فقط یکی از این عناصر--پس حتماً این سفر به ذهن یک دختر قرن بیستمی که همه چیز دهه 1960 را ستایش می‌کند، دوست خواهید داشت، حتی تا جایی که لباس‌هایی طراحی کند که به دوران پتولا کلارک، شان کانری، دوقلوهای کرای و دیگران اشاره دارد و همه چیزهایی که آن بخش از رویای پس از جنگ را تشکیل می‌دهند. تلاش عالی از همه و نتیجه فوق‌العاده. امیدوارم بیشتر از این کارگردان ببینیم.