فیلم The New World 2005

**نقدی هنری و کند درباره رمان تاریخی** من چهار فیلم از ترنس مالیک دیده‌ام: "جهان نو" (2005) و سه فیلم قبلی‌اش "سرزمین‌های بد" (1973)، "روزهای بهشت" (1978) و "خط نازک قرمز" (1998). او فیلم‌سازی هنری است که به ساخت "بلاک‌باسترهای" متعارف علاقه‌ای ندارد. سه فیلم قبلی‌اش همگی به خوبی ساخته شده‌اند و در برخی جنبه‌ها عالی هستند. به عنوان مثال، تصاویر او همیشه زیبا و تخیلی...

**نقدی هنری و کند درباره رمان تاریخی** من چهار فیلم از ترنس مالیک دیده‌ام: "جهان نو" (2005) و سه فیلم قبلی‌اش "سرزمین‌های بد" (1973)، "روزهای بهشت" (1978) و "خط نازک قرمز" (1998). او فیلم‌سازی هنری است که به ساخت "بلاک‌باسترهای" متعارف علاقه‌ای ندارد. سه فیلم قبلی‌اش همگی به خوبی ساخته شده‌اند و در برخی جنبه‌ها عالی هستند. به عنوان مثال، تصاویر او همیشه زیبا و تخیلی هستند، اما کیفیت سبک و آرامش آن ممکن است برخی بینندگان را دلسرد کند. فیلم مورد علاقه من "خط نازک قرمز" است، که یک شاهکار ناقص درباره تصرف تپه‌ای در خلال کمپین گوادالکانال در جنگ جهانی دوم است. این فیلم به خوبی از داستان خود فراتر می‌رود و به دنبال پاسخ به عمیق‌ترین سوالات زندگی است. به نظرم مالیک در تمام فیلم‌هایش تا حدی این کار را می‌کند، اما در "خط نازک قرمز" به طور خاص مؤثر بود. این را ذکر می‌کنم تا تأکید کنم که با فیلم‌های مالیک آشنا هستم و رویکرد او را درک می‌کنم. واقعاً منتظر دیدن "جهان نو" بودم، یک درام تاریخی که به تأسیس مستعمره جیمزتاون ویرجینیا در سال 1607 با کاپیتان جان اسمیت (کالین فارل)، پوکاهانتس (کیوریانکا کیلچر)، جان رولف (کریستین بیل) و دیگران می‌پردازد. فیلم که در نزدیکی مکان‌های واقعی در رودخانه چیکاهومینی ویرجینیا فیلم‌برداری شده، به طور طبیعی زیبا و با کیفیت بالای لباس‌ها و بازیگران است. متأسفانه، برای من، ریتم فیلم خسته‌کننده است و موضوعات آن به اندازه کافی جذاب نیستند تا مرا مجذوب کنند. این فیلم بیشتر از یک داستان درباره کشف یک دنیای جدید یا فرهنگ جدید (برای هر دو طرف) یک رمان است که برای من جذابیتی ندارد. چرا؟ مطمئن نیستم. شاید به این دلیل که ریتم آن خیلی کند بود یا شاید چون کیوریانکا کیلچر به عنوان پوکاهانتس برایم آن‌قدر جذاب نیست. اشتباه نکنید، او در این نقش عالی است؛ اما من او را به اندازه‌ای جذاب نمی‌بینم که اسمیت و رولف در داستان به او علاقه‌مند هستند. یکی از مشکلاتی که با این فیلم دارم، رمانتیک‌سازی غیرمنطقی بومیان به عنوان افرادی فوق‌العاده با فضیلت است. مثلاً وقتی اسمیت در یک نریشن می‌گوید: "آن‌ها مهربان، دوست‌داشتنی و وفادار هستند و از هر گونه فریب و نیرنگ بی‌بهره‌اند. واژه‌هایی چون دروغ، فریب، طمع، حسادت، افترا و بخشش هرگز شنیده نشده است. آن‌ها حسادت ندارند و هیچ حسی از مالکیت نمی‌شناسند." چطور ممکن است؟ اگر بومیان هیچ حسی از مالکیت نداشتند، چرا وقتی انگلیسی‌ها در بهار بعدی مستعمره را ترک نکردند، به آن‌ها حمله کردند؟ چرا قبایل در سرتاسر قاره آمریکا در جنگ‌های مداوم بودند؟ آیا باید باور کنیم که هیچ‌یک از بومیان نمی‌دانستند دروغ چیست؟ یا حسادت، طمع و افترا؟ می‌فهمم که بومیان هنوز از urbanization اروپایی آلوده نشده بودند، اما پیشنهاد دادن چنین موضوعی واقعاً مضحک است. نمی‌توانید به من بگویید که در میان آن‌ها شجاعی نبود که چشم به پوکاهانتس جوان دوخته بود و وقتی اسمیت علاقه‌اش را نسبت به او ابراز کرد، حس "کمی" حسادت نکرده باشد. تنها راهی که می‌توانم از چنین مزخرفاتی عبور کنم و از فیلم لذت ببرم این است که درک کنم نریشن مورد نظر، دیدگاه ایده‌آل و رمانتیک اسمیت از مردمی است که به آن‌ها علاقه‌مند شده بود. به عبارت دیگر، این واقعیت نبود؛ بلکه نظر موقتی او بود که تحت تأثیر قرار گرفته بود. نتیجه‌گیری: "جهان نو" بیشتر توسط کسانی که فیلم‌های رمانتیک هنری را دوست دارند، مورد استقبال قرار خواهد گرفت. برای من، در میانه‌ام: خوبی‌های فیلم را می‌بینم — حتی عظمت آن — و ارزش آن را می‌دانم، اما نمی‌توانم از کاستی‌های آن به عنوان یک تجربه تماشا چشم‌پوشی کنم. با این حال، عالی است که بتوان به گذشته بازگشت و تصور کرد که وقتی مستعمره جیمزتاون تأسیس شد، چه حال و هوایی داشت، هر چند به شدت رمانتیک شده است. فیلم 136 دقیقه (به اندازه کافی طولانی) و نسخه‌extended آن 172 دقیقه است. امتیاز: C+ حالا، "جهان نو"… از کجا شروع کنم؟ از نظر بصری عالی است. نحوه‌ای که مالیک ارتباط بین قبایل، طبیعت و زمین را به تصویر می‌کشد، باعث می‌شود به راحتی در دنیایی که می‌سازد گم شوید. اما داستان؟ بله، به کار جدی‌تری نیاز داشت. اکت اول با قدرت شروع می‌شود. نگاهی دقیق به قبایل و برخوردهای اولیه آن‌ها با مستعمره‌نشینان انگلیسی ارائه می‌دهد. حس ماجراجویی وجود دارد، گویی که قرار است یک داستان حماسی از اکتشاف را تماشا کنید. اما سپس فیلم ناگهان به اکت دوم می‌چرخد و تمرکز را بر روی کاپیتان جان اسمیت و پوکاهانتس می‌گذارد. خوب، می‌فهمم، رابطه آن‌ها مهم است، اما به نظر می‌رسد داستان کلی به حاشیه رانده می‌شود. و سپس در نیمه اکت دوم، کاپیتان اسمیت خارج می‌شود و ناگهان همه چیز درباره پوکاهانتس و رمانس جدیدش با جان رولف می‌شود. تا زمانی که به اکت پایانی می‌رسیم، همه‌چیز کاملاً درباره پوکاهانتس، زندگی‌اش در انگلستان و تلاشش برای پیدا کردن جایگاهش در این دنیای جدید است. کل فیلم به نظر می‌رسد که مدام در حال تغییر نظرش درباره آنچه می‌خواهد باشد. این‌جاست که کمی از دستم رفت. آنچه به عنوان یک حماسه درباره برخورد فرهنگ‌ها و بقا آغاز شد، به یک داستان عاشقانه و سپس به درامی درباره هویت و فقدان تبدیل می‌شود. اشتباه نکنید، اجزای فردی جالب هستند، اما در کنار هم؟ این‌گونه است. به نظر می‌رسد مالیک نمی‌دانسته باید داستان را به کدام سمت ببرد، بنابراین به همه آن‌ها رفت. داستان به نوعی بی‌هدف می‌شود — مثل این‌که هدفش چه بوده؟ انگلیسی‌ها زمین را مستعمره می‌کنند، بومیان را مجبور به سازگاری می‌کنند و سپس داستان با پوکاهانتس که در انگلستان بچه‌ای بزرگ می‌کند، به پایان می‌رسد. حالا، به انصاف، تولید فوق‌العاده است. لباس‌ها، طراحی صحنه، جو کلی... حتی اگر من متخصصی در قبایل یا آداب و رسوم آن‌ها نیستم، ارتباط عاطفی وجود دارد. به وضوح مشخص است که تلاش زیادی برای واقعی جلوه دادن این دنیا شده است. فیلم‌برداری در سطح بالایی است. مالیک می‌داند چگونه هر صحنه را به گونه‌ای به تصویر بکشد که مانند یک نقاشی به نظر برسد و این چیزی است که حتی زمانی که داستان توجه من را جلب نمی‌کند، قدردانی می‌کنم. اما در نهایت، در حالی که سبک روایت فیلم کار می‌کند، رویایی و شاعرانه است، طرح کلی به تمرکز بیشتری نیاز داشت. فیلم به عنوان یک چیز شروع می‌شود، به چیزی دیگر می‌چرخد و در نهایت به چیزی کاملاً متفاوت پایان می‌یابد. گویی نمی‌تواند تصمیم بگیرد چه چیزی می‌خواهد بگوید و این باعث ناامیدی است زیرا پتانسیل زیادی داشت.