فیلم Knight of Cups 2015

به نظر من، کارگردان این فیلم تمام شده است. بهترین فیلم او تا به حال «جهان جدید» بود. نمی‌دانم چرا کسی همچنان به او سرمایه‌گذاری می‌کند. نه این فیلم هنری است و نه پیامی دارد، و نه ارزش سرگرمی. در یک کلام، کاملاً بی‌معنا است. به‌علاوه، بازیگران هم که با کمال میل در این نقش‌ها ظاهر شدند. قطعاً فیلم‌های این کارگردان در جشنواره کن بیشتر...

به نظر من، کارگردان این فیلم تمام شده است. بهترین فیلم او تا به حال «جهان جدید» بود. نمی‌دانم چرا کسی همچنان به او سرمایه‌گذاری می‌کند. نه این فیلم هنری است و نه پیامی دارد، و نه ارزش سرگرمی. در یک کلام، کاملاً بی‌معنا است. به‌علاوه، بازیگران هم که با کمال میل در این نقش‌ها ظاهر شدند. قطعاً فیلم‌های این کارگردان در جشنواره کن بیشتر از هر فیلم دیگری بی‌اعتنایی دریافت کرده‌اند. این فیلم نه مناسب جشنواره‌های فیلم است و نه برای اکران عمومی. نکته شگفت‌انگیز این بود که من این فیلم را دیدم، حتی پس از اینکه برای فیلم قبلی‌اش احساس مشابهی داشتم. داستانی وجود ندارد. فقط رفتارهای تصادفی است. حتی فیلم‌های مستند هم روایت بهتری دارند. به یاد دارید که در فیلم «تعطیلات آقای بین» ویلم دافو در حال ساخت یک فیلم بود؟ این دقیقاً همان فیلم است. به جز اینکه آقای بین/اتکینسون اینجا نیست تا ویرایش شاداب‌تری به آن اضافه کند. انگار کارگردان صبح از خواب بیدار شده و تصمیم گرفته بدون فیلمنامه چیزی را که حس می‌کند، فیلمبرداری کند. من از نریشن‌های پس‌زمینه آرام متنفرم. این مانند یک لالایی است که ممکن است یک نفر خوابش ببرد. نه فقط خواب، بلکه خواب عمیق. دیالوگ‌های مستقیم بین شخصیت‌ها مانند یک واحه در این فیلم هستند. اگر هیچ کاری ندارید و آماده‌اید یک فیلم کند ببینید، حتی در این صورت هم نباید به آن فکر کنید، زیرا این فیلم نیست، بلکه یک شکنجه دو ساعته است. این فیلم به راحتی قابل چشم‌پوشی است. **نمره: ۱.۵ از ۱۰** چگونه است که کریستین بیل همیشه توانسته نقش‌هایی بگیرد که فقط در حال گشت و گذار و رابطه برقرار کردن است؟ او نویسنده موفقی است که احساس می‌کند زندگی توخالی‌اش نیاز به یک تغییر دارد. وقتی برادرش خودکشی می‌کند (شاید سناریو را خوانده باشد؟) و برادر دیگرش هم در مشکلاتی که خود ایجاد کرده، گرفتار است، "ریک" نتیجه می‌گیرد که باید چیزی بیشتر از سرگردانی و پیدا کردن روابط سطحی در زندگی‌اش بیابد. آنچه بعد از این اتفاق می‌افتد، به‌طور آزاد بر اساس یک آرکان تاروت شکل می‌گیرد و ما را به تور لس آنجلس و لاس‌وگاس می‌برد در حالی که او با انتخابی از زنان - از جمله کیت بلانشت و ناتالی پورتمن - رفتارهایش را به نمایش می‌گذارد. آیا او خوشبختی را پیدا خواهد کرد؟ حتی رضایت؟ چه کسی اهمیت می‌دهد؟ متأسفانه من اهمیتی ندادم. به انصاف، ترنس مالیک زمان زیادی را برای زیبایی‌شناسی این فیلم صرف کرده است - فیلم خوب به نظر می‌رسد، اما اگر می‌خواهید فیلمی را بر اساس شخصیتی مانند "ریک" متمرکز کنید، باید امیدوار باشید که او با تماشاگران ارتباط برقرار کند. او نکرد و من هم نتوانستم. داستان به آرامی پیش می‌رفت و به هیچ جا نمی‌رسید، و شخصیت‌هایی را معرفی می‌کرد که عمق یا جذابیتی نداشتند و اگرچه من معمولاً طرفدار دیالوگ‌های مختصر هستم، نبود هرگونه مطلب معنادار واقعاً از فلسفه واضحی که به یک افسانه شرقی باستانی مربوط می‌شد، کاست و هدف آن نشان دادن خطرات عدم راضی بودن از آنچه دارید بود - حتی اگر بدانید به دنبال چه هستید. برایان دنهی به‌عنوان پدرش خیلی کم اضافه می‌کند و احساس می‌کنم کل این موضوع بیشتر شبیه یک تمرین یا ویدئوی خانگی بود تا یک محصول نهایی صیقل‌خورده. من از آن متنفر نبودم، لحظاتی دارد، اما دوباره آن را نمی‌بینم و واقعاً نمی‌توانم آن را هم توصیه کنم.