فیلم Breathless 1960

فیلم کلیدی موج نو فرانسه در اواخر دهه پنجاه و اوایل دهه شصت، À bout de souffle (نفس‌گیر) با دزدیدن یک ماشین توسط میشل پوکار (با بازی ژان-پل بلموندو) آغاز می‌شود. وقتی او در حال سرعت گرفتن به سمت پاریس دستگیر می‌شود و توسط پلیس تعقیب می‌شود، میشل مأمور پلیس را می‌کشد. او که desperate است تا پولی که به او بدهکارند را جمع‌آوری کند...

فیلم کلیدی موج نو فرانسه در اواخر دهه پنجاه و اوایل دهه شصت، À bout de souffle (نفس‌گیر) با دزدیدن یک ماشین توسط میشل پوکار (با بازی ژان-پل بلموندو) آغاز می‌شود. وقتی او در حال سرعت گرفتن به سمت پاریس دستگیر می‌شود و توسط پلیس تعقیب می‌شود، میشل مأمور پلیس را می‌کشد. او که desperate است تا پولی که به او بدهکارند را جمع‌آوری کند و به ایتالیا فرار کند، با پاتریشیا (با بازی ژان سیبرگ)، دختری آمریکایی که یک بار با او خوابیده، پنهان می‌شود و او از خطر او بی‌خبر است. این فیلم یکی از تأثیرگذارترین فیلم‌ها در تاریخ سینما به شمار می‌رود، به خاطر استفاده آزادانه از بریدگی‌های ناگهانی، ستایش فیلم‌های نوآر آمریکایی و انتقال این زیبایی‌شناسی به کشوری خارجی، و اشاره‌هایش به سایر فیلم‌ها و حتی ارجاعات به خودش. گدار نشانه‌های زیادی از تلاشش برای سرنگونی سنت‌های خشک سینمای فرانسه گذاشته است، مانند زمانی که میشل به یک فروشنده که Cahiers du cinema (مجله سینمایی فرانسه) می‌فروشد، بی‌توجهی می‌کند یا زمانی که پاتریشیا از کارگردانی به نام پارولسکو (که در واقع همکار گدار، ژان-پی‌یر ملویل است) مصاحبه می‌کند. À bout de souffle به وضوح تاریخ‌گذشته است. حتی با درک تمام زمینه‌های مربوط به خلق و دریافت آن، برای من دشوار بود که واقعاً تحت تأثیر قرار بگیرم و نمی‌توانم به این فیلم پنج ستاره کامل بدهم - و من خودم طرفدار بزرگ کارهای بعدی گدار هستم. با این حال، نکات قابل توجهی در آن وجود دارد. من به خصوص به دیالوگ‌های فیلم علاقه‌مندم که در عامیانه فرانسه غوطه‌ور است و تا آن زمان به عنوان "مناسب" برای هنر در نظر گرفته نمی‌شد، که بیشتر آن از درک پاتریشیا خارج است و برخی از آن‌ها را میشل توضیح می‌دهد. از این نظر می‌توان فیلم را با رمان Zazie dans le métro از همان زمان مقایسه کرد. صراحت جنسی شخصیت‌های جوانش ممکن است جوان‌ترها را شگفت‌زده کند، زیرا آنها این تحولات اجتماعی را در اواخر دهه 1960 قرار می‌دهند. ژان-پل بلموندو بخش زیادی از این فیلم را در لباس زیرش می‌گذرانند، بعد از اینکه شخصیت "پوکار/کواکس" یک ماشین را دزدیده، مأمور پلیس را می‌کشد و به پناهگاه دوست دانشجوی روزنامه‌نگاری‌اش "پاتریشیا" (ژان سیبرگ) پناه می‌برد. او چندان از عمق مشکلات جدیدش آگاه نیست وقتی که او تلاش می‌کند به او بگوید که پولی دارد و باید به ایتالیا بروند. هویت او نیز برای پلیس ناشناخته نیست و با چهره‌اش که در صفحه نخست تمامی روزنامه‌های پاریس چاپ شده، شانس او برای دست‌یابی به آرزوهایش به طور فزاینده‌ای دور به نظر می‌رسد - به ویژه که او هیچ آگاهی از خود ندارد و در حال گشت‌زنی در شهر است. البته، تنها موضوع زمان است که "پاتریشیا" حقیقت را در مورد او کشف کند - اما او چه تصمیمی خواهد گرفت؟ این اساساً یک دو نفره بین این دو شخصیت است و آنها به خوبی در کنار هم قرار می‌گیرند در حالی که داستان شتاب می‌گیرد. شخصیت سیبرگ جذاب است و به راحتی می‌توان دید که چرا او به مجرم مرموز و جذابی که به اندازه یک کلم خیس تهدیدآمیز است، دل می‌بازد. یک صحنه مصاحبه جالب وجود دارد که او مسئول پرسش از نویسنده "پارولسکو" (ژان-پی‌یر ملویل) است - فردی نسبتاً خودخواه که اعلام می‌کند آرزوی زندگی‌اش جاودانه شدن و مردن است. من فکر می‌کنم این می‌تواند دیدگاه "پوکار" نیز باشد - هرچند شاید نه در مورد عنصر دوم خیلی زود. حالا به ویرایش. هmmm. این کار نامرتب است. آیا ممکن است این عمدی باشد یا فقط یک کارآموز با مقداری چسب و یک تیغه کُند؟ این موضوع نیز به بحث‌برانگیز بودن این درام جنایی خلاقانه و سرگرم‌کننده اضافه می‌کند.