فیلم Persuasion 2007

شاید از خود بپرسید که چرا باید این نسخه خاص از "ترغیب" جین آستین را تماشا کنید؟ خوب، بنشینید و بگذارید برایتان بگویم. من تقریباً هر نسخه فیلم‌برداری شده از هر رمان آستین را دارم. در همه آن‌ها نقاط قوت و ضعف متفاوتی می‌بینم، اما هیچ‌کدام را به خاطر عدم وفاداری به کتاب‌ها نابود نمی‌کنم. خودم در اوقات فراغت رمان می‌نویسم و اگر روزی خوش‌شانس (یا...

شاید از خود بپرسید که چرا باید این نسخه خاص از "ترغیب" جین آستین را تماشا کنید؟ خوب، بنشینید و بگذارید برایتان بگویم. من تقریباً هر نسخه فیلم‌برداری شده از هر رمان آستین را دارم. در همه آن‌ها نقاط قوت و ضعف متفاوتی می‌بینم، اما هیچ‌کدام را به خاطر عدم وفاداری به کتاب‌ها نابود نمی‌کنم. خودم در اوقات فراغت رمان می‌نویسم و اگر روزی خوش‌شانس (یا به اندازه کافی خوب) باشم که یکی از آن‌ها به فیلم تبدیل شود، از تغییرات آن ناراحت نخواهم شد. کتاب‌ها و فیلم‌ها نیازها و شیوه‌های متفاوتی برای روایت یک داستان دارند. با این حال، من واقعاً این تفسیر از "ترغیب" را دوست دارم. یکی از نکات مورد تقدیر من این است که تولیدات بریتانیایی معمولاً به سمت زیباترین یا جذاب‌ترین بازیگران برای نقش‌های اصلی نمی‌روند، برخلاف تولیدات آمریکایی. سالی هاوکینز به هیچ وجه زشت نیست، اما در بعضی از صحنه‌هایش تقریباً معمولی به نظر می‌رسد، مانند زمانی که در حال گریه است. در یک نقد خواندم که به بازیگران انتقاد شده بود که به دوربین زل زده‌اند، اما فکر می‌کنم سالی در این کار بسیار ماهر است و به طور مستقیم به ما نگاه می‌کند، مثل صحنه اول یا صحنه گریه‌ای که ذکر کردم. تغییرات حالت چهره‌اش گاهی دراماتیک و گاهی ظریف اما بسیار مؤثر است. به نظرم بازیگری در این فیلم فوق‌العاده است، از پدر خودخواه و مغرور گرفته تا شخصیت‌های فرعی متعدد. من اعتراف می‌کنم که یک جنبه از پایان‌بندی کمی برایم معما بود. سعی می‌کنم آن را برای کسانی که ممکن است در حال تصمیم‌گیری برای تماشای آن باشند فاش نکنم، اما پایان کتاب در فیلم تغییر کرده است که، همان‌طور که گفتم، خود به تنهایی برای من مشکلی نیست. نسخه‌های کافی از فیلم‌ها یا مینی‌سریال‌های آستین وجود دارد که من با هر کدام از آن‌ها که تفسیر خاصی دارند، مشکلی ندارم. و در این نسخه، آن‌ها می‌خواهند صحنه پایانی را دراماتیک‌تر کنند. این خوب است. اما چیزی که برایم عجیب بود این بود که آن، به دنبال شخصی از در جلو می‌رود، درست چند ثانیه بعد از او، اما آن شخص در خیابان دیده نمی‌شود و او به دنبال او می‌رود. کمی طول می‌کشید تا آن‌ها آنقدر او را تأخیر دهند که واقعی‌تر به نظر برسد که وقتی او بیرون می‌رود، نشانی از آن شخص نباشد. اما من آن عجیب بودن را می‌بخشم. شاید نتیجه یک معضل در اتاق تدوین بوده است. همچنین در آن صحنه، آن‌ها او را از بالا نشان می‌دهند که زاویه عجیبی ایجاد می‌کند. از آن زمان، این تکنیک بیشتر دیده‌ام، بنابراین شاید یک چیز جدید باشد. موسیقی اثر مارتین فیپس نیز فوق‌العاده، احساسی و غنی است. تعجب می‌کنم که آیا از آن زمان، موسیقی متن در دسترس قرار نگرفته است (آخرین باری که بررسی کردم). نزدیک‌ترین چیزی که به آن پیدا کردم، به طرز عجیبی یک CD به نام H2O از تولیدکننده CD طبیعت کانادایی، دن گیبسون بود. این موسیقی مشابه موسیقی اصلی فیلم است، اگرچه قطعاً همان نیست.