فیلم Vanilla Sky 2001

این فیلم را با وجود گذشت سال‌ها هنوز دوست دارم، هرچند تصمیم گرفتم نسخه کامل با پایان‌بندی جایگزین را تماشا کنم که واقعاً نتوانستم با آن ارتباط برقرار کنم و به خوبی پیش نمی‌رفت. با این حال، وقتی پایان‌بندی اصلی را بعداً تماشا کردم، واقعاً فوق‌العاده بود و اجراهای شگفت‌انگیزی از همه بازیگران داشت. داستان به وضوح تم شیرین و تلخ را دنبال می‌کند. **4.5...

این فیلم را با وجود گذشت سال‌ها هنوز دوست دارم، هرچند تصمیم گرفتم نسخه کامل با پایان‌بندی جایگزین را تماشا کنم که واقعاً نتوانستم با آن ارتباط برقرار کنم و به خوبی پیش نمی‌رفت. با این حال، وقتی پایان‌بندی اصلی را بعداً تماشا کردم، واقعاً فوق‌العاده بود و اجراهای شگفت‌انگیزی از همه بازیگران داشت. داستان به وضوح تم شیرین و تلخ را دنبال می‌کند. **4.5 از 5** من واقعاً طرفدار تام کروز نیستم، اما فکر می‌کنم این فیلم شاید بهترین مثال از بازی او باشد که فقط به دندان‌ها و بدنش محدود نیست. او در اینجا به عنوان ناشر خودخواه "آمز" بازی می‌کند که زندگی یک پلی‌ بوی ثروتمند را تجربه می‌کند. یک آپارتمان زیبا، خودرویی کلاسیک و رابطه‌ای راحت با "جولی" (کامرون دیاز) روزهای او را پر می‌کند. سپس دنیای او به معنای واقعی کلمه بر سرش خراب می‌شود و او خود را در زندان می‌یابد و توضیح می‌دهد که چه اتفاقی افتاده است به روانشناس "مک‌کیب" (کورت راسل که به ندرت استفاده می‌شود). این داستان حسادت را روایت می‌کند که به خودکشی، تغییر شکل و انتقادی تند از زندگی سطحی و خودخواه این مرد منجر می‌شود. سقوط او زمانی آغاز می‌شود که "جولی" - که به نظر می‌رسد بیشتر از او به رابطه‌شان علاقه‌مند است - به دلیل flirt کردن او با "سوفیا" (پنه‌لوپه کروز) که با بهترین دوستش "شلبی" (جیسون لی) بود، کمی حسادت می‌کند. سپس شیمی جنسی شروع به ز buzzing می‌کند که به سرعت به زندگی اکثر افراد یک عنصر سمی اضافه می‌کند. رویکرد "من کیک را می‌خورم و آن را هم دارم" او به سرعت به مجموعه‌ای از شرایط منجر می‌شود که نه تنها به وضعیت کنونی‌اش می‌انجامد بلکه باعث می‌شود او بین دنیای خواب و واقعیت نوسان کند - او دیگر مطمئن نیست چه در حال اتفاق افتادن است. کدام یک از سناریوهای در حال unfolding، واقعیت دارد؟ آیا هیچ‌کدام از آنها واقعیت دارند؟ خود داستان چندان نوآورانه نیست. آنچه در اینجا تأثیرگذار است، بازی کروز در شخصیتی است که چندان دوست‌داشتنی نیست و او به خوبی از پس آن برمی‌آید. او "آمز" را با ویژگی‌هایی به تصویر می‌کشد که باعث می‌شود احساس کنم زندگی پشت میله‌ها واقعاً برایش مناسب است. متأسفانه، احساس کردم شخصیت "سوفیا" کمی ناپخته است، اما باید از دیاز تقدیر کرد که واقعاً نقش عاشق دلسوخته و رنجیده را به خوبی ایفا می‌کند. شروع داستان کمی طولانی است و دیالوگ‌ها زیاد است، اما ساعت پایانی به ما نگاهی جذاب به خودتخریبی در مردی می‌دهد که برای مواجهه با هیچ چیز جدیدی آماده نیست و فقط با قاشق نقره‌ای و زیبایی‌اش کنار آمده است. در حالی که واقعاً این احساس را نداشتم، تقریباً در پایان برایش دلسوزی کردم...