فیلم Marrowbone 2017

من هرگز چیزی شبیه به این ندیده‌ام و به شدت آن را توصیه می‌کنم. _"به زانو درآمده و دعا کن!"_ این فیلم مجموعه‌ای نسبتاً خوب از استعدادهای نوظهور با پیش‌زمینه‌ای محکم و به طور نسبتاً کارآمد روایت شده است که ترکیبی از ترس‌های استاندارد و ترس‌های نسبتاً کلیشه‌ای را ارائه می‌دهد، اما از آن مرحله‌ای که بتواند به واقع خوب باشد، فاصله دارد. **امتیاز نهایی: ★★½...

من هرگز چیزی شبیه به این ندیده‌ام و به شدت آن را توصیه می‌کنم. _"به زانو درآمده و دعا کن!"_ این فیلم مجموعه‌ای نسبتاً خوب از استعدادهای نوظهور با پیش‌زمینه‌ای محکم و به طور نسبتاً کارآمد روایت شده است که ترکیبی از ترس‌های استاندارد و ترس‌های نسبتاً کلیشه‌ای را ارائه می‌دهد، اما از آن مرحله‌ای که بتواند به واقع خوب باشد، فاصله دارد. **امتیاز نهایی: ★★½ - ایده‌های جذابی داشت، اما به‌عنوان یک کل چندان کار نمی‌کرد.** ماروبون یک درام است که به اشتباه به‌عنوان یک فیلم ترسناک معرفی شده است. در حالی که با وجود برخی عناصر هیجان‌انگیز در ماروبون موافقم، احساس ترس به معنای واقعی کلمه بیشتر از طریق دلهره حس می‌شود. به‌جز ناامیدی ناشی از این‌که تریلرها مرا فریب داده بودند، ماروبون یک فیلم بسیار محکم است. تمام بازیگری‌ها عالی هستند (هرچند جورج مک‌کی به‌طور واقعی درد را به تصویر نمی‌کشد)، دکورها هم زیبا و هم وحشتناک هستند، کار دوربین صحنه‌های به یادماندنی را خلق می‌کند و داستان جذاب است. عنوان اسپانیایی این فیلم "راز ماروبون" است که عنوان بهتری به نظر می‌رسد. اگرچه از پایان انتخابی راضی نیستم و هنوز سوالات بدون پاسخ زیادی دارم که مرا آزار می‌دهد، اما ماروبون مرا جذب کرد و از این سفر لذت بردم. **فیلمی خوب در ژانر ترسناک روان‌شناختی.** برای من تنها نکته مثبت هالووین، تعداد فیلم‌های ترسناک در تلویزیون است. خواننده‌های آنگلوساکسون، اشتباه نکنید، می‌دانم که این یک سنت بسیار عزیز برای آمریکایی‌ها و بریتانیایی‌هاست و به آن احترام می‌گذارم، به همان شیوه‌ای که به دیای دِ لوس موئرتوس احترام می‌گذارم. اما در کشور من، این سنت وجود ندارد. من فقط پانزده سال پیش درباره آن شنیدم، به دلیل یک اتحاد غیرقابل مقاومت بین تجارت (که همیشه به فروش زینت‌ها و ماسک‌های باقی‌مانده از کارناوال علاقه‌مند است) و وزن جهانی‌سازی که تنوع فرهنگی را به یک سوپ همگن و بی‌مزه تبدیل می‌کند. آنچه ما در کشور خود داریم فقط جشن کاتولیک‌های همه مقدسین و روز بعد، جشن مذهبی مردگان است که با زیارت سنتی به قبرستان‌ها همراه است. برای کسانی که مسیحی نیستند یا کسی عزیز در قبرستان ندارند، شاید این روزها مانند روزهای دیگر باشد. اما بیایید به اصل مطلب بپردازیم! همان‌طور که می‌بینید، من این فیلم را برای هالووین تماشا کردم و واقعاً از آنچه دیدم لذت بردم. با وجود حضور سرخیو سانچز که فیلمنامه را نوشته و کارگردانی بی‌نقص را تضمین کرده است، و با وجود اینکه فیلم در اسپانیا فیلم‌برداری و تولید شده است، کاراکترها انگلیسی صحبت می‌کنند و تمام داستان در ایالات متحده رخ می‌دهد. فیلمنامه با ورود یک مادر و فرزندانش به خانه خانوادگی‌شان که مدت‌هاست بسته بوده آغاز می‌شود. از ابتدا مشخص است که آنها در حال فرار و پنهان شدن از شوهر/پدر سوءاستفاده‌گرشان در اروپا هستند. همه چیز خوب پیش می‌رود تا اینکه مادر فوت می‌کند و فرزندان را تحت سرپرستی بزرگ‌ترین فرزند قرار می‌دهد. از آنجا به بعد، آنها تلاش می‌کنند مرگ او را پنهان کنند تا او ۲۱ ساله شود و از آن سن به بعد حق سرپرستی قانونی برادرانش را داشته باشد و بدین ترتیب اطمینان حاصل کنند که همه آنها در کنار هم باقی می‌مانند. فیلمنامه بسیار بیشتر از این دارد و فقط یک ملودرام خانوادگی درباره برادران نزدیک و خطرات یک پدر سوءاستفاده‌گر نیست. ترس به وضوح در خرابه‌های آن خانه و در یک راز تاریک که در طبقه بالا کاملاً غیرقابل دسترسی پنهان شده است، وجود دارد. رابطه یتیمان جوان با آلی، نزدیک‌ترین همسایه آنها، و با یک وکیل از شهر نزدیک، محرکی برای پیشرفت‌های جدید خواهد بود که ما را به شناخت بیشتر از جوانان و آنچه واقعاً در آن خانه ایزوله وجود دارد، سوق می‌دهد. فیلم پر از چرخش‌های داستانی است و برخی از آنها مرا کمی شگفت‌زده کرد. جورج مک‌کی شخصیت اصلی فیلم است و تفسیر واقعاً فوق‌العاده، عمیق و گاهی آزاردهنده‌ای را به ما ارائه می‌دهد. با وجود کیفیت خوب بازیگران دیگر، او از بقیه متمایز است و هر بار که ظاهر می‌شود، توجه ما را به خود جلب می‌کند. چارلی هیاتون نیز یک افزودنی خوب است و به‌ویژه در صحنه‌هایی که با مک‌کی بازی می‌کند، درگیری‌های مختلفش را به خوبی به نمایش می‌گذارد. تام فیشر به‌عنوان یک شرور بسیار مؤثر است، هرچند که از شخصیتش راضی نیست و به عمق خاصی برخوردار نیست و به یک هیولای دیوانه تبدیل شده که به دنبال خوردن بچه‌هاست. آنیا تیلور-جو نیز یک افزودنی دوست‌داشتنی و مؤثر است، اما نقش چندانی ندارد. به‌طور تکنیکی، فیلم به شدت به تصویربرداری، مکان‌های فیلم‌برداری، جلوه‌های صوتی و طراحی صحنه وابسته است. تصویربرداری از رنگ‌های سرد و روزهای مه‌آلود بهره می‌برد و نور کم از داخل خانه و از شمع‌های روشن به ایجاد یک جو تنش‌زا و مناسب کمک می‌کند، که با جلوه‌های صوتی بسیار خوب استفاده‌شده و مناظر خانه روستایی، کهنه و نیازمند تعمیرات، غلیظ‌تر می‌شود. خانه به عنوان یک شخصیت اضافی در داستان، با شخصیت و تاریخچه و ویژگی‌های خاص خود، تبدیل می‌شود. انتخاب لباس‌ها و خودروها ما را با زمان وقوع داستان (دهه ۵۰) هماهنگ می‌کند. با این حال، از یک موسیقی متن مؤثر و واقعاً به یادماندنی بی‌بهره است.