فیلم Ghost Dog: The Way of the Samurai 1999

فیلم «گست داگ» به کارگردانی جیم جارموش در سال 1999، داستان یک آدمکش آفریقایی-آمریکایی به نام گست داگ (با بازی فارست ویتاکر) را روایت می‌کند که برای مافیا ایتالیایی در نیوجرسی کار می‌کند و زندگی‌اش را بر اساس «هاگاکوره»، کد سامورایی ژاپن، می‌گذراند. پس از اینکه یک مأموریت به طرز ناموفق و بدون تقصیر او پیش می‌رود، ارتباط دهنده‌اش با مافیا، لویی (با بازی جان...

فیلم «گست داگ» به کارگردانی جیم جارموش در سال 1999، داستان یک آدمکش آفریقایی-آمریکایی به نام گست داگ (با بازی فارست ویتاکر) را روایت می‌کند که برای مافیا ایتالیایی در نیوجرسی کار می‌کند و زندگی‌اش را بر اساس «هاگاکوره»، کد سامورایی ژاپن، می‌گذراند. پس از اینکه یک مأموریت به طرز ناموفق و بدون تقصیر او پیش می‌رود، ارتباط دهنده‌اش با مافیا، لویی (با بازی جان توری)، با او همدردی می‌کند، اما توضیح می‌دهد که مقامات بالاتر اکنون خواهان مرگ گست داگ هستند. فیلم به دنبال انتقام گست داگ است و تضاد میان دو قبیله قدیمی را به تصویر می‌کشد که هر دو در این دنیای مدرن به نظر از مد افتاده‌اند: کد سامورایی گست داگ و ایده‌های وفاداری مافیا ایتالیا. جارموش همیشه به این موضوع اشاره کرده که از تعداد زیادی الهام از فیلم‌های قبلی، کتاب‌ها و موسیقی بهره می‌برد و سپس آنها را در آثار خود منعکس می‌کند. هر سینمادوستی بلافاصله فیلم «سامورایی» اثر ژان-پی‌یر ملویل در سال 1967 را به عنوان نقطه شروع «گست داگ» شناسایی خواهد کرد. در فیلم ملویل، یک آدمکش استخدامی در پاریس بر اساس یک کد سخت زندگی می‌کند. اما ملویل واقعاً اطلاعات زیادی درباره ژاپن نداشت و حتی نقل قولی از یک متن سامورایی در ابتدای فیلمش تنها ساخته ذهن خودش بود. به نظر می‌رسد جارموش تصمیم گرفته که «خوب، من به شما فیلمی از یک آدمکش استخدامی نشان می‌دهم که واقعاً ریشه در کد سامورایی دارد». فارست ویتاکر در طول فیلم از هاگاکوره نقل قول می‌کند و همچنین به آثار آکیرا کوروساوا ارجاعاتی وجود دارد. اما «گست داگ» یک بازسازی نیست و جارموش این پیش‌فرض اصلی را به سمت بسیار فردی هدایت می‌کند. در اینجا طنز زیادی وجود دارد که در الهام از ملویل کمبود آن حس می‌شود. در انتخاب بازیگران برای مافیا، جارموش چهره‌هایی به شدت خشن و متمایز مانند دیک تریسی را برگزیده است: هنری سیلوا به عنوان سرمافیایی و کلیف گورمن و جین روفینی به عنوان دستیاران او. اما جارموش به آنها گاهی خطوط عجیب و غریب می‌دهد که آن ظاهر سرد را می‌شکند. ایزاک د بنکوله در یک نقش حمایتی به عنوان یک مهاجر هائیتی‌تبار فرانسوی‌زبان و بهترین دوست گست داگ بازی می‌کند، نقشی که کاملاً جنبه کمدی دارد زیرا او انگلیسی نمی‌داند و گست داگ هم فرانسوی نمی‌فهمد، اما همیشه موفق می‌شوند یکدیگر را درک کنند. تا اواخر دهه 1990، جارموش عمدتاً به عنوان یک فیلمساز مستقل با بودجه کم شناخته می‌شد که داستان‌های جالبی درباره روابط شخصی در زندگی آرام آمریکایی می‌نوشت. آمریکا در آثار جارموش به طور پیوسته به عنوان محله‌های ویران و زمین‌های خالی پر از علف‌های هرز به تصویر کشیده می‌شد. با بودجه فراوان، بازیگران زیاد و جلوه‌های ویژه، «گست داگ» جهش بزرگی در کار جارموش به حساب می‌آید. با این حال، این فیلم همچنان به علاقه جارموش به آمریکا به عنوان سرزمینی از خرابی‌های شهری و زیرزمینی‌های کثیف ادامه می‌دهد: بیشتر فیلم در یک محیط شهری زشت در نیوجرسی اتفاق می‌افتد. علاوه بر این، به جای اینکه مافیا ایتالیایی به شکل جذابی به تصویر کشیده شود، به عنوان نیرویی فرسوده نمایش داده می‌شود؛ عمدتاً مردان سالخورده‌ای که نمی‌توانند پول و نفوذ سابق خود را جمع کنند و حتی مجبور به پرداخت پول حمایت به تازه واردان چینی هستند. با رسیدن فیلم به پایان شگفت‌انگیز خود، جذابیت از کد جنگجوی گست داگ نیز تخلیه می‌شود. موسیقی فیلم «گست داگ» توسط RZA، که در آن زمان هنوز به عنوان بخشی از گروه Wu-Tang Clan شناخته می‌شد، تهیه شده است. موسیقی عمدتاً شامل بیت‌های بدون کلام است، اگرچه در چند نقطه واقعی رپ وجود دارد. شخصاً استفاده از هیپ‌هاپ را نقطه ضعفی برای فیلم می‌دانم (جارموش به نظر می‌رسد که از بیرون به این صحنه نگاه می‌کند و نمی‌تواند به طور ارگانیک آن را بخشی از کار خود کند) و اصرار RZA بر حضور در خود فیلم، ریتم اوج فیلم را مختل می‌کند.