فیلم Young Frankenstein 1974

"برای آنچه که قرار است در ادامه ببینیم، باید به آرامی وارد قلمرو نبوغ شویم. «فرانکنشتاین جوان» به کارگردانی مل بروکس و نویسندگی مشترک او با جین وایلدر است. این فیلم با بازی وایلدر، مارتین فلدمن، پیتر بویل، تری گار و مادلین کان همراه است. موسیقی اثر جان موریس و فیلمبرداری به عهده جرالد هیرشفلد است. فیلم به صورت سیاه و سفید ساخته شده و اثر بروکس،...

"برای آنچه که قرار است در ادامه ببینیم، باید به آرامی وارد قلمرو نبوغ شویم. «فرانکنشتاین جوان» به کارگردانی مل بروکس و نویسندگی مشترک او با جین وایلدر است. این فیلم با بازی وایلدر، مارتین فلدمن، پیتر بویل، تری گار و مادلین کان همراه است. موسیقی اثر جان موریس و فیلمبرداری به عهده جرالد هیرشفلد است. فیلم به صورت سیاه و سفید ساخته شده و اثر بروکس، یک پارودی محبت‌آمیز از فیلم‌های فرانکنشتاین است که در دهه 1930 توسط استودیو یونیورسال تولید شده‌اند. شما یا طرفدار مل بروکس هستید یا نیستید، به نظر می‌رسد هیچ نقطه میانی وجود ندارد. با این حال، حتی طرفداران سرسخت او نیز اعتراف می‌کنند که همه آثارش موفق نبوده‌اند، اما وقتی کارش به خوبی پیش می‌رود، مانند سال 1974 که «زین‌های شعله‌ور» نیز اکران شد، طرفدارانش او را به عنوان یک استاد پارودی معرفی می‌کنند. اگرچه امروز کمی ملایم به نظر می‌رسد، «فرانکنشتاین جوان» هنوز هم یک کمدی با کیفیت بالا و اجرای دقیق فنون فیلمسازی است. همه چیز به خوبی پیش می‌رود، از بازی‌های بازیگران، شوخی‌های بصری و صوتی، تا طراحی صحنه قلعه فرانکنشتاین. داستانی روان دارد و این اثر صرفاً مجموعه‌ای از ایده‌های برداشت شده از آن کلاسیک‌های هیولایی یونیورسال نیست، بلکه داستانی با چرخش خاص خود و صحنه‌های به یاد ماندنی را در بر دارد. مسلماً از زمان خودش است، اما برای طرفداران مل بروکس هنوز هم سرگرمی فوق‌العاده‌ای به شمار می‌آید. 8 از 10 وقتی فرصتی پیش آمد که این فیلم را پس از دهه‌ها دوباره ببینم، به خاطر ادای احترام به کلوریس لیچمن نتوانستم مقاومت کنم، اگرچه احساس می‌کردم که ممکن است با مشکلی آشنا مواجه شوم: اینکه به عنوان یک بزرگسال، نتوانم به اندازه جوانی‌ام از آن لذت ببرم. نیازی به نگرانی نبود. این فیلم به هیچ وجه اثر بزرگی نیست، اما نمونه خوبی از آنچه است که مل بروکس بهترین کارش را انجام می‌دهد، یعنی پارودی کردن ژانرهای سینمایی یا کلیشه‌های دیگر. به نظر می‌رسد همه در ساخت این فیلم خوش می‌گذرانند و این موضوع کاملاً مشهود است. برخی از دیالوگ‌ها به جملات معروف تبدیل شده‌اند: صدای زین زدن اسب هنگام ذکر یک نام خاص، شوخی بصری خنده‌دار در مورد درب مخفی و سایر دیالوگ‌های کلاسیک. این فیلم در فهرست محبوب‌ترین‌های من قرار ندارد، اما ارزش دوباره دیدن را به خاطر خنده‌ها و نگاهی به آنچه جوان‌ترم فکر می‌کرد، دارد. بهتر است بگویم که من نویسندگی مل بروکس را دوست دارم، اما از سبک بازیگری جین وایلدر بدم می‌آید، بنابراین نظرات من درباره این فیلم تا حدودی متناقض است. این یک پارودی است و نام جیمز وایل باید در Credits به خوبی نمایان باشد، همچنین گلن میلان و بسیاری دیگر که به طور ناخواسته در نوشتن فیلمنامه‌ای با ریتم عالی که به ندرت نفس می‌کشد، کمک کرده‌اند. وایلدر - نوه دانشمند مشهور و دیوانه - تصمیم می‌گیرد به ترانسylvania سفر کند، جایی که به فرمولی برمی‌خورد که ممکن است جان مردگان را بازگرداند. به نظر من، افتخارات بازیگری به مارتین فلدمن می‌رسد که به عنوان دستیار «ایگور» به خوبی تلاش می‌کند تا مانع رفتارهای افراطی ستاره شود - که به نظر می‌رسد هر نقشی را به یک شکل، با چشمان بزرگ و حرکات بزرگ و بلند ایفا می‌کند که برای من چندان خنده‌دار نیست. اما در کنار بروکس، آنها در نوشتن فوق‌العاده عمل کرده‌اند و به عنوان پارودی‌ها، این اثر پایه‌گذار کل ژانر است - گاهی به‌صورت علنی و گاهی به‌طور غیرمستقیم، اما فرقی نمی‌کند - وقتی به دیالوگ‌ها گوش می‌دهید، نمی‌توانید از خنده خودداری کنید. برای من، می‌توانست یک ستاره کمتر آزاردهنده داشته باشد، اما نویسندگی زمان را به خوبی پشت سر گذاشته و همچنان ارزش دیدن دارد. یکی از بزرگ‌ترین کمدی‌های دهه 70. مل بروکس یکی از آن نام‌ها در سینمای کمدی است که هنوز به اندازه کافی آثارش را بررسی نکرده‌ام و بیشتر از شهرتش او را می‌شناسم تا از دیدن کارهایش. تصمیم گرفتم این موضوع را با تماشای این فیلم انتقادی تغییر دهم، که او کارگردانی کرده و در آن نوه دکتر آلمانی و اشرافی مشهور، دکتر فرانکنشتاین، پس از سال‌ها انکار نامش و هرگونه ارتباط با پدربزرگش، به قلعه خانوادگی فراخوانده می‌شود. در واقع، فیلمنامه این تصمیم را به خوبی توضیح نمی‌دهد، اما مهم است که او برمی‌گردد و این چیزی است که او انجام می‌دهد. در آنجا، با محلی‌ها ارتباط برقرار می‌کند و تصمیم می‌گیرد تلاش‌های پدربزرگش برای احیای اجساد انسانی را بیشتر بررسی کند. همان‌طور که از این خطوط مشخص است، فیلمنامه نقطه قوت این فیلم نیست و داستان ضعیف و مشکلاتی از نظر منطق دارد. فیلم نیاز دارد که شخصیت‌ها تصمیمات خاصی بگیرند و آنها این کار را بدون نگرانی از اینکه آیا این با یک رفتار منطقی و قابل درک مطابقت دارد، انجام می‌دهند. البته، به عنوان یک کمدی، این موضوع چندان مهم نیست و بی‌معنایی نیز به شوخی فیلم اضافه می‌کند، اما یک یا دو لحظه وجود دارد که من این منطق را احساس نکردم. کارگردانی بروکس الهام‌بخش و به خوبی انجام شده است. از نظر فنی، فیلمبرداری سیاه و سفید به وضوح برای تقلید از جنبه بصری فیلم‌های بزرگ فرانکنشتاین در دهه 30 با بازی بوریس کارلوف طراحی شده است. کار نورپردازی نیز شایسته تقدیر است، همچنین طراحی صحنه‌ها، لباس‌ها و وسایل. دیالوگ‌ها، که گاهی به‌صورت بداهه اجرا می‌شوند، به طرز فوق‌العاده‌ای کار می‌کنند و شوخی‌ها عالی هستند، حتی آن‌هایی که کمی بی‌ادبانه‌ترند. در مورد بازیگران، تمام توجه به اجرای الهام‌بخش جین وایلدر است که یکی از خاطره‌انگیزترین نقش‌های کمدی‌اش را برای ما به یادگار گذاشته است. ما همیشه او را به عنوان ویلی وانکا به خاطر خواهیم سپرد، اما این فیلم نیز در مقام خود قرار دارد و شایسته توجهی ویژه در فیلم‌شناسی این بازیگر است. در کنار او، مارتین فلدمن نیز در این فیلم نمادین و با اجرای فوق‌العاده‌ای دیده می‌شود. پیتر بویل و کلوریس لیچمن نیز شایسته تقدیر هستند."